Voal-online 5 nëntor-Kushdo që e merr veten tepër seriozisht, gjithmonë rrezikon të duket qesharak.

Sapo njeriu fillon ta konsiderojë veten burimin e kuptimit më të lartë të botës dhe njësi matëse të gjithçkaje, bota fillon të humbë dimensionin e saj dhe njeriu fillon ta humbë kontrollin e saj.

Drama i përmbahet një rregulle. Nëse është mundur rregulla shkelet vetëm në mënyrë befasuese.

Edhe një akt i mirëfilltë moral i cili nuk ka shpresë për ndonjë ndikim të menjëhershëm dhe do të dukshëm politik, me kalimin e kohës mund të marrë domethënie politike.

Shpresa është një ndjesi se jeta dhe puna kanë kuptim. Ti e ke atë ose nuk e ke, varësisht nga gjendja e botës që të rrethon.

Shpresa është një gjendje e mendjes, jo e botës. Shpresa, në këtë kuptim të thellë dhe të fuqishëm, nuk është e njëjtë si gëzimi se gjërat po shkojnë mirë, apo si dëshira për të investuar në sipërmarrje që sigurisht do të kenë sukses, por më shumë si një aftësi për të bërë diçka ngaqë është e mirë.

Shprsa përfundimisht nuk është e njëjta gjë si optimizmi. Ajo është bindja se diçka do të marrë për mirë, por gjithsesi diçka që ka kuptim, varësisht nga mënyra si merr drejtim.

Unë vërtet i përkas një sistemi ku fjalët janë në gjendje ta tundin krejt strukturën e një qeverie, ku fjalët mund të tregohen më të fuqishme se dhjetë divizione ushtarake.

Unë mendoj se teatri gjithmonë duhet të jetë diçka e dyshimtë.

Nëse duam ta ndryshojmë botëkuptimin tonë, pamjet nuk do të ndryshojnë. Artisti ka një punë shumë të rëndësishme për të bërë. Ai nuk është një figurë e vogël periferike për t'i dëfryer të pasurit, ai është vërtetë i domosdoshëm.

A nuk është momenti i dyshimeve më të thella ai që iu jep jetë qartësive të reja? Ndoshta pashpresa është trualli i vërtetë që ushqen shpresën njerëzore; ndoshta njeriu nuk mund ta gjeë kurrë drejtimin në jetë pa e përjetuar së pari absurditetin e saj.

Ashtu si rritja konstante e entropisë (transferimi i informacionit në një mesazh të caktuar, shënim përkthimi) është ligji bazë i universit, ashtu edhe ligji batë i jetës duhet të jetë sa më përkryer i strukturuar dhe të luftojë kundër entropisë.

Gënjeshtra nuk mund të na shpëtojë nga një tjetër gënjeshtër.

Njeriu modern duhet ta zbresë spiralen e absurditetit të tij deri në pikën më të ulët; vetëm atëherë mund të shohë përtej saj. Natyrisht është e pamundur t'i biesh rrotull, kapërce mbi të ose thjesht shmange atë.

　

Askush nga ne nuk i nhej të gjitha potencialet që flenë në shpirtin e popullit apo të gjitha mënyrat se si populli mund të na surprizojüe ne kur është ndërveprimi i duhur i ngjarjeve.

Orvatja për t'ia kushtuar veten vetëm letërsisë është gjëja më mashtruese, dhe shpesh, në mënyrë paradoksale, është letërsias ajo që vuan nga kjo orvatje.

Sa më i thellë të jetë përjetimi i një mungese të kuptimit - me fjalë të tjera, absurditetit - aq në mënyrë më energjike kërkohet kuptimi.

Shpëtimi i kësaj bote njerëzore nuk ndodhet tjetërkund veçse në zemrën njerëzore në fuqinë njerëzore për të reflektuar, në butësinë njerëzore dhe në përgjegjshmërinë njerëzore.

Tragjedia e njeriut modern nuk është se ai di gjithnjë e më pak rreth kuptimit të jetës së tij, por ngaqë kjo e mërzit atë gjithnjë e më pak.

Nganjëherë na duhet të prekim fundin e mjerimit për ta kuptuar të vërtetën, prandaj na duhet të prekim fundin e së mirës për të parë yjet në dritën e tyre të plotë.

Ka gjithmonë diçka dyshuese kur një intelektual merr anën e fituesve.

Kur së vërtetës nuk i jepet liria e plotë, liria nuk është e plotë.

Pa qytetarë të lirë, vetërespektues dhe të pavarur nuk mund të ketë kombe të lira dhe të pavarura. Pa paqe të brendshme, e cila është paqe midis qytetarëve dhe paqe midis qytetarëve e shtetit, nuk mund të ketë garanci për paqe të brendshme.

Puno për diçka ngaqë është mirë, jo ngaqë ajo ka shansin për sukses./Elida Buçpapaj