VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

Aforizma të Horhe Luis Borhesit (Jorge Luis Borges)
E Enjte, 08.27.2009, 10:53am (GMT1)

 

 

 

Voal-online 27 gusht -Çdo jetë është bërë nga një moment i vetëm, momenti në të cilin njeriu gjen, njëherë e përgjithmonë, kush është.

 

Arti priret gjithnjë drejt individuales, konkretes: arti nuk është Platonik.

 

Demokracia është një keqpërdorim i statistikave.

 

Unë nuk mund të shetis në rrethinat e qytetit në vetminë e natës pa menduar se nata na pëlqen ne ngaqë i fsheh hollësitë e kota, pikërisht siç bën kujtesa jonë.

 

Parashikoj që njeriu do të heqë dorë çdo ditë nga urretjet e reja, dhe shumë shpejt do të mbeten vetëm banditët dhe ushtarakët.

 

Unë kam përfytyruar gjithmonë se Parajsa do të jetë njëfarë biblioteke.

 

Në përgjithësi çdo vend ka gjuhën që meriton.

Në rastin e letërsisë, si në të tjerat, nuk ka akt që të mos jetë kurorëzim i një vargu të pafund shkaqesh dhe burim i një vargu të pafund pasojash.

 

Jeta dhe vdekja kanë munguar në jetën time.

 

Jeta në vetvete është një citat.

 

Si të gjithë ata që zotëronin një bibliotekë, Aureliani ishte i vetëdijshëm që ishte fajtor pse nuk e njihte atë në tërësi.

 

Si të gjithë shkrimtarët, ai maste arritjet e tjerëve nga çfarë kishin përmbushur ata, duke iu kërkuar atyre ta matnin atë nga ato që ai përfytyronte apo planifikonte.
 
Barra ime nuk është e vështirë, në thelb. Vetëm se duhet të jem i pavdekshëm që ta çoj deri në fund.

 

Asgjë nuk është ndërtuar në gurë, gjithçka është ndërtuar në rërë, por ne duhet të ndërtojmë sikur rëra të ishte gur.
 
Një koncept i korrupton dhe i ngatërron të tjerët. Unë nuk jam duke folur për të Keqen sfera e kufizuar e së cilës është etika: jam duke folur për pafundësinë.

 

Poezia na e kujton se ajo ishte një art gojor para se të ishte një art i shkruar.

Leximi është një veprimtari e varuar nga të shkruarit: më i nënshtruar, më civil, më intelektual.

 

Realiteti nuk ka gjithmonë gjasë, ose pothuaj.

 

Problemi qendror i të shkruarit të një romani është shkakësia.

 

Fakti është që të gjithë shkrimtarët i krijojnë pararendësit e tyre. Puna e tyre e ndryshon konceptin tonë për të shkuarën, ashtu siç është i kufizuar ta ndryshojë të ardhmen.

 

Origjinali është i pabesueshëm ndaj përkthimit.

 

Koha është lënda prej së cilës unë jam bërë. Koha është një lum që më merr mua me vete, por unë jam lumi; është një tigër ai që më përlan mua, por unë jam tigri; është një zjarr ai që më shkrumbon mua; por unë jam zjarri.

 

Të jesh i pavdekshëm është e zakonshme; përveç njeriut të gjitha krijesat janë të pavdekëshme, sepse ato nuk e njohin vdekjen; hyjnore, e tmerrëshme, e pakuptueshme, është ta dish se je i pavdekshëm.

 

Të vdesësh për fenë është më e lehtë se ta jetosh atë në mënyrë absolute.

 

Të biesh në dashuri do të thotë të krijosh një fe që ka një zot të gabuar.

 

Të shkruarit s'është gjë tjetër veçse një ëndërr e udhëhequr.

 

Dyshimi është një nga emrat e inteligjencës.

 

Puna krijuese rri pezull mes kujtesës dhe harrimit.

 

Kush thotë se arti nuk duhet të propagandojë doktrina në fakt e ka fjalën për doktrina të kundërta ndaj të tijave.

 

Çdo poezi është misterioze; askush nuk e di në tërësi atë që i është dhënë për të shkruar.

 

Është e padiskutueshme, sa dhe misterioze, që njeriu që jep një favor rezulton në njëfarë mënyrë superior ndaj atij që e merr.

 

Shtypja e një lajmi në letra të mëdha i bën njerëzit të mendojnë se është padiskutushmërisht i vërtetë.

 

Realja është ajo që sheh shumica.

 

Pasqyrat dhe marrëdhëniet e shtratit janë të urryeshme, sepse e shumëfishojnë numrin e njerëzve.

 

Të tjerët mburren për faqet që kanë shkruar. Unë jam krenar për faqet që kam lexuar.

 

 Më së shumti vlerësoj inteligjencën, sepse ndershmëria dhe guximi i një njeriu nganjëherë nuk ndihmojnë për dialog.

 

Çdo shkrimtar, çdo njeri duhet të shikoj në gjithçka që ndodh, përfshirë disfatën, poshtërimin dhe dështimin, një instrument, një material për artin e tij, nga i cili duhet të nxjerrë përfitime.

 

Jetojmë në një epokë shumë torollake; për shembull, njerëzit blejnë prodhime shkëlqimi i të cilave mburret nga vetë njerëzit që e shesin.

 

Deti është një thënie e vjetër që nuk arrij ta deshifroj.

 

 Poezia nuk është më pak misterioze se elementët e tjerë të Universit.

 

Kemi pushuar së besuari në progresin. Për çfarë progresi mund të flasim!

 

Një aktor i zoti nuk hyn kurrë në skenë para se teatri të jetë mbushur plot.

 

Libri nuk është një ent i mbyllur ndaj komunikimit: është një lidhje, është një bosht lidhjesh të panumërta.

 

Përparësia e të pasurit imitues është se në fund ata bëjnë një shërim tëndin.

 

Të gjithë librat janë kopjuar.

 

Njeriu dalëngadalë njëjtësohet me formën e fatit të tij. Njeriu, me kalimin e kohës, është tërësia e rrethaneve të tij.

 

Lexuesi i mirë është i rrallë sa dhe shkrimtari i mirë.

 

Miqësia midis një mashkulli dhe një femre është gjithnjë paksa erotike, edhe pse pavetëdijshëm.

 

Jeta është tepër e mjerë për të mos qenë edhe e pavdekshme.

 

E kisha kuptuar prej kohësh se nuk ka gjë të kësaj bote që të mos jetë pjellë e një Ferri të mundshëm; një fytyrë, një fjalë, një reklamë cigareje mund të çmendin një njeri, nëse nuk arrin t'i harrojë këto.

 

Unë kam qenë Homeri; pas pak do të jem Askushi, si Odiseja; pas pak do të jem Gjithkushi: do të jem i vdekur.

 

Dikur më interesonte teologjia, por nga kjo disiplinë fantastike (e nga feja krishtere) më largoi përgjithmonë Schopenhauer, me arsyetime të drejtpërdrejta, Shakespeare e Brahms, me larmitë e pafundme të botës së tyre./Elida BUÇPAPAJ

Elida Buçpapaj


Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.