Piskamat në qafa malesh

shtatë herë zanin

mbrapsht ta kthenin.

Dhen e dhi

curronin veshët,

as frymë merrnin

deri sa

zani tretej lugjeve.

Atëherë kumbona

prap tingllonte.

Sot thirr e çirru,

piskamën lësho,

a me krismë lajmin

po të duesh përcille;

asht e kotë.

Zani t' humbet

n'për të çame kullash

mbetun shkret,

si nanë pa djalë,

e djali gjallë.

S' dëgjohet kund

kumbonë,

as blegërimë qingjash,

as fëmijë të qajnë;

vorret

përjetëisht kanë ra

në heshtje.

Ku asht rrapi

ku dikur

mblidheshin burrat e fisit?

Si nuk thërret ma kush

Te dera e kullës?

Ç'asht kjo heshtje e verdhë

atje mbrenda?

Kullat që s'i luejtën

as hordhitë,

as llava e kuqe,

as tërmeti e stuhitë,

mbetë kanë

si plaka shekullore,

që edhe Zoti i ka harrue,

e dergjen

në këte vetmi ngjethëse

të "kohnave moderne".