PRANIA E PËRJETSHME Nga PEDRO SALINAS
E Djelë, 07.20.2014, 10:24am (GMT+1)
Nuk ka rëndësi se nuk të kisha, nuk ka rëndësi se nuk të shihja. Dikur të përqafoja, dikur të shikoja, të kërkoja, të dëshiroja të tërën. Sot nuk t'i kërkoj as duart, as sytë, provat e fundme. Të më rrije pranë të kërkoja dikur, po, pranë meje, po, po, ama atje jashtë. E më mjaftonte t'i ndieja që duart e mia m'i jepnin duart e tua, që syve të mi ua siguronin praninë. Ajo që të kërkoj tashti është më shumë, tejet më shumë, se puthja ose shikimi: dua të jesh më se pranë
meje, brenda. Sikundër era është e padukshme, ndonëse ua jep jetën e saj qirinjve. Sikundër drita është e qetë, pingule, e palëvizshme, duke ikur nga qendra që nuk lëkundet më në trupin fërgëllues të flakës që dridhet. Sikundër është ylli, i pranishëm e i sigurtë, pa zë dhe pa gjeste, në zemrën e hapur, të qashtër, të liqenit. Ajo që të kërkoj ty është vetëm që ti të jesh shpirt i shpirtit time, gjak në gjakun tim brenda damarëve. Që ti të jesh në mua si zemra ime që kurrë s'e shoh as e prek e rrahjet e së cilës nuk lodhen kurrë së më dhëni jetë gjersa do të vdes. Si skeleti, sekreti i thellë i qenies sime, të cilën do të ma shohë vetëm toka, por që në jetë është ai që ngarkohet me mbajtjen e peshës sime, mishit dhe ëndrrës, të gëzimit dhe dhimbjes në mënyrë misterioze pa pasur kurrë sy që ta shikojnë ndonjëherë. Ajo që të kërkoj është që mungesa kalimtare trupore të mos jetë për në as harresë, as ikje, as mungesë: por që tëjetë për mua zotërim tërësor i shpirtit të largët, prani e përjetshme.
Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
|