| VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve | ||||
|
VAJI I BYLBYLIT Nga NDRE MJEDA E Premte, 08.01.2014, 05:28pm (GMT1)  Po shkrihet bora, Dimri po shkon; Bylbyl i vorfën, Pse po gjimon? Pushoi murrlani Me duhi t'vet; Bylbyl i vorfën, Çou, mos rri shkret. Gjith' fushët e malet Blerimi i mbëloi; Livadhi e pema Gjithkah lulzoi. Ndër pyje e ograja, N'ma t'mirin vend, Me rreze dielli Po e gëzon gjithkend. E tuj gjimue Shkon rreth e rreth Nji prrue që veret Rrjedh nëpër gjeth. A çilë kafazi, Bylbyl flutro; Ndër pyje e ograja, Bylbyl, shpejto. Kurrkush ma hovin Atje s'ta pret; Me zeher hajen Kurrkush s'ta qet. Kafaz ke qiellin, Epshin pengim; E gjith' ku t'rreshket Shkon fluturim. Nëpër lamie, Ke me gjetë mel; Për gjith' prendverën Njajo buk' t'del. E kur t'zit edi Ndër prroje pi; Te njato prroje Që ti vetë di. Tash pa frikë çerdhen E mban n'ndo'j lis; Nuk je si "˜i nieri Që nuk ka fis. E kur t'vij' zhegu, Kur dielli shkon, Ti ke me këndue Si ke zakon. Rreth e rreth gjindja Me t'ndie rri; Prej asi vendit Ndahen me zi. A çilë kafazi, Bylbyl, fluturo; Ndër pyje e ograja, Bylbyl, shpejto. Ndër drandofille, Ndër zambakë nga; Ku qeshet kopshti, Idhnim mos mba. Po shkrihet bora, Dimni po shkon; Bylbyl i vorfen, Pse po gjimon? II Por vaj! Se "˜i dimën tjetër Paske, o bylbyl i shkreti; Pa da ty zemra t'treti Mbas vajit që t'rrethon. Me lulzim t'vet prendvera Ty s'ta përtrin gazmendin: Jo kurrë s'e njifke shendin, Bylbyl, që po vajton. A thue po kjan, se çerdhen Ta ka shkatrrue skyfteri? A thue po kjan, o i mjeri, Se me rrnue gjallë s'ke mel? Ndrrojn' edhe stinët e motit, E për çdo herë ndron era. Mbas dimrit vjen prendvera, Mbas borës blerimi del. Veç ti me idhnime t'tuja N'zemër gjithmonë po pihe, E ditë e natë po shkrihe Mbas vajit që t'mundon. Kur â tuj ardhun drita Ndihet tuj këndue shpendi, E n'kangë i duket shendi, Që zemrën ia gazmon. Gjetiu ndër pem, ndër lule Shkon e fluturon bylbyli; N'at erë që jep zymbyli Vjollca e zambaku nget. Por ty, n'kafaz t'shtrëngueshëm, Ty t'paska ndry mizori, E kurrnjiherë nuk t'nxori Me t'lëshue ku zemra t'thrret. Ti kurr, nji kangë s'ia këndove Diellit kur nadje çohet; Zemra me vaj t'coptohet E me pajtue nuk don. Ndoshta kujdesi i t'tujve Gjith' ket hidhnim ta qiti, E shendin ta shutiti E vshtira që i mundon. T'burguem i bani gjindja Veç përse donë me ndie Njat za që lëshojnë me hije Që t'knaq e që t'ban rob. Çdo krajl i madh ndër shpija Ty t'mba m'u thanë i veti; Vetë bukuria, o i shkreti, Kenka për ju nji kob. Përse tu ndeja e t'mëdhajve Nji shpend i vogël s'ndalet; Shpendit i kande malet, Çerdhen e t'parve do. Me at zanin tand t'përmallshëm Ndoshta ti ankon këto t'vështira; Derisa t'kthejn' e mira, Bylbyl, papra gjimo. III Por njaj vaj që je tuj lëshue, Bylbyl, zemrën ma copton; Ditë e natë rri tuj prigjue, Vaj për mue! Kush mund t'ngushëllon? Gjama jote a porsi ankimi I nji fëmijës që vetun mbet; Gjama jote a si shungllimi I nji t'zezës që gja s' pre. Porsi dnesë me futë në krye Nana e shkretë që mbet pa djelm; Njashtu tine rri tuj shfrye Njat idhnim që t'u ba helm. Puna jote, o i mjeri, m'mbyti E kurrkund nuk m'len pushim, Shkoi nji muej, po shkon i dyti T'zezat t'tua s'kanë mbarim. Tash ndër arë lulzoi qershia E me borë dimni po shkon: Kurr s'mbarojn' t'zezat e mia, Gjama jote kurr s'mbaron. Si t'burguemit n'ishull t'detit, Ku tallazi i thekshëm vrret, O t'vijë t'ftoftit, o t'vijë t'nxetit, Vaji zemrën ia pëlset; E papra n'ankime t'veta Vajton fisin që larg la; E tu fëmija i shkon si zgjeta Mendja e shkretë se mbet pa ta; Njashtu ti rri tuj vajtue N'njat kafaz që shungullon; Fisin tand rri tuj mendue T'zinë atdhe që s'e harron. Për fat tand, për zogj që kishe Ndoshta zemra, i mjeri, t'dhemb; Me e pat dit' të mjerët ku rrishe Kërkue t'kishin gemb mbi gemb. Me e pasë ndie njat za që lëshoshe, Me e pasë ndie njat vajin tand, Kishin ardhë kudo që t'shkoshe, T'kishin lypun kand e kand. Njat vaj tandin tuj kujtue Pa mbyllë syt' kan' shkue sa net; Pveshtin hanën tuj gjimue, Pvetshin hyjt për prind të vet. Por aj kob që hana e diti E njaj vaj që ylli pau, T'shkretve n'vesh kurr nuk iu mbrriti, E kurr zemra nuk ju ndau. Me ditë hyjt me bisedue, Me pasë sy që me derdhë lot, Vajin tand ju kishin prue T'kishin kja për jet'e mot. Nëpër fush' e nëpër shpija, Me kujdes që s'nep afat, Rreth e rreth t'kishin ardhun fëmija, Kjamun t'kishte i ngriti fat... IV Por ça ka toka, bylbyl, ndrron moti; Ankimi e vaji nuk asht i zoti Përgjithmonë zemrën me na coptue; Fillo me gëzue. Mbas boret t'dimnit çilet prendvera; Nji ditë nuk gjindet që s'po ndrron era; Sendet që patmë nuk janë tuj mbarue; Fillo me gëzue. Tuj dnes' i vorfni se e mbluene t'kqijat, Me ankime t'veta mbush rrugët e shpijat; Lehtsim por s'mbramit gjen tuj punue; Fillo me gëzue. Kjajnë fëmijn e dekun prindt e shkretnuem Me "˜j vaj që duket se s'ka t'pajtuem! Por zemrën moti jua ndrron tuj shkue: Fillo me gëzue. Ndër ishujt t'detit kjan i burguemi Për fmij, për grue që s'shef i shuemi, Por prap durimi ka me ja prue, Fillo me gëzue. Shpend tjerë burgosi sa herë mizori, E rishtas jashtë dikur i nxori; Ndër fushë e male janë tuj fluturue; Fillo me gëzue. Flutrojnë ndër male, flutrojnë ndër lule, Flutrojnë ku çerdhen motit e ngule, E kangët e parshme nisin me këndue: Fillo me gëzue. Ndër zogj që kishe ndonjëherë do t'hasin, Ndër pemë, ndër lule bashkë me ta ngasin; Për ty t'vorfnuemit rrijnë tuj shpnesue: Fillo me gëzue. Bylbyl, ky shekull or e ças ndrrohet: Bijnë poshtë të naltit, i vogli çohet; Edhe natyra po don m'u ndrrue: Fillo me gëzue. Porsi motmoti ndrrojmë dhe na vetë, Herë-herë gazmohna, herë rrijmë të shkretë, Por vaji e ankimi kanë për t'u shue; Fillo me gëzue. Mbas vajit t'tashëm ka me t'ardhë shendi, Ka me ta shëndodhun zemrën gazmendi, Për mall, si motit, zanë ke me e lëshue: Fillo me gëzue. Kur t'shkojsh ndër fush, kur t'shkojsh ndër male, Afër shpisë seme hovin tand ndale; Mahnit' at zanin tand tuj prigjue Kam për t'u gëzue. NDRE MJEDA
|
||||
| Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved. | ||||