Zëri i vinte i thellë, i dridhur zëri,
sikur shembeshin themelet e planetit Tokë.
Dorën e mbante te shishja e zbrazur, jo në kokë,
te shishja që u zbraz si një zbrazje arme,
si një kobure që nuk vrau njeri tjetër,
që bëri vetëvrasje.

Sa pashë Bukovskin duke qarë me dridhje
për një që s`kishte vdekur
vendosa për të gjallat e mia mos të qaj më,
sa pashë duke qarë Poetin
me pikën e lotit, me atë pikë:
fjalët i fliste në gjuhë të huaj,
të qarët si unë - në shqip.