U drodh thëllëza, zog i dlirë
i fushave të Kilit:
thirri, gëzoi,
shkroi në erë.
Heret kish ardhur ai,
ketu, ne dimer, ne breg.
Nje flakerim qe ne qiell mbet
si nje cope e grisur flamuri
qe lundron mbi det.
Pastaj e kalterta qiellin pushtoi
aq sa gjithshka u mbulua prej saj,
se ish ajo detyra e çdo dite,
buka e kaltert e çdo dite qe.