BISEDË E HERSHME ME BUZON Nga QERIM SKËNDERAJ
E Hënë, 02.02.2015, 03:59pm (GMT+1)
Kokëqethur me gërshërë, tullac, shkallë shkallë, i brishtë, si syth i pabërë, rrëshqita në hall.
Sapo dalë nga mituria, supet m'u rrëzuan. Sytë ndezur si shkëndija, shpejt u gropëzuan.
Nëpër rripa e përrenj pas dhive të serta, fluturoja si mëllënjë, zhurmoja si bleta.
Zhurmoja, po kush dëgjonte veç honit pa fund. Një nga një i numëronte kur shkurtoja drutë.
Dora si putrëz me ashkla mbërthehej në lisa. Një nga një degët e tyre nisja të krasisja.
Kur befas shfaqej një bishë bërtisja si burr. Ndjeja rrëqethje në mish, dorën në ushkur.
Buzon kisha mik për kokë, nuk ma ndante gjurmën. Sokëllinim të dy tokë për të mbledhur tufën.
Ndonjëherë pët t'u qetuar hijes së një plepi, bisedën fillonim shtruar si përkundje djepi:
Eh, or Buzo këmbëgjati, Buzo turihollë. Si do të bëjë unë i ngrati, do të mbetem pa shkollë!
Vdekja më la pa baba, si dhe ty pa nënë. Befas e mori në krahë një natë me hënë.
Iku për të zezën time të mbetem në shkrepa, plotë trishtim edhe mundime prapa dhive shterpa.
Naimi për bagëtinë shkroi një poemë. S'do t'u kish dhënë bekim pa bërë Zosimenë*.
Po ti Buzo, s'e kupton çdo të thotë shkollë?! Sytë, pse i rrotullon Buzo turihollë?!
Ja, në çantë kam një poet, rus, e thonë Pushkin. Hokatar dhe nëpër stepë e qanë poezinë.
Dhe një tjetër më të ri që s'i ndahem dot, se është Zot për dashuri dhe për vdekjen, Zot!
Unë, o Buzo, nën hije shpesh i kam lexuar. Po kështu, i çalë, pa dije, mirë s'i kam kuptuar!
Ka ndër ta mjaftë figura dhe finesë të hollë. Sinonime, metafora, që kërkojnë shkollë.
Mirë, këngën e mësoj nga zogjtë në pemë, se me mendje fluturoj ku ngrejnë folenë.
Më ke parë kur i dëgjoj se si cicërojnë? Sytë më çelen tek vështroj nga malli lotojnë.
Po më thuaj, o i uruar, më shkon ligjërimi? Është ujë i turbulluar, a rrjedhë burimi?!
Në se zëri del i çjerrë për të sokëllirë, le të bëhem si të tjerë një çoban i mirë!
Për këtë nuk duhet shkollë, o Buzo, aman. Mjafton një kërrabë e hollë dhe një shtrungë në stan.
Po qe se fati e sjellë të shtrihem atje, unë yjet do percjellë buzë ditës së re.
Zilet do t'më gjejnë zgjuar pa zbardhur agimi, ëmbël duke biseduar me vargje Naimi.
Do të zgjoj lulet të çelin, do të sodis një flutur, bletët kur nektarin vjelin, thëllëzën e bukur.
Pa më thuaj Buzo trimi, më thuaj vërtetë. Për çoban rrjedh ligjërimi, apo për poet?
Unë e ndjej, se nëna ime diçka më ka dhënë, të bie në ëndërrime netëve me hënë.
Shpirtit tim pak të trazuar i ka hedhur dritë, që do të vijë duke u shuar nga viti në vit.
Nga ky vend tepër i mbyllur s'di si do të dal. Do doja botën ta shihja, jo si provincial.
Shkolla, Buzo, vetëm shkolla mund të bëjë njeri. Ndryshe të gërryen mola, s'je për poezi...
Mars 1991
QERIM SKËNDERAJ
|