Shkrimtari Nobel sulmon Biblën duke paraqitur “Kainin” e tij

     Ishte mëngjesi i 12 Shtatorit 1998. E shtunë

Kishte harruar pa ulur grilën e dritares, natën e kaluar. Përpëliti qepallat disa herë. Më në fund sytë iu hapën. Ndiente një dhembje prapa kokës. Edhe trupin e kishte të dërrmuar. Ijet i dhimbnin. Kishte kaluar një natë sfilitëse. Ajo përpëlitje në shtrat, që mund të quhej gjumë, e kishte lodhur më shumë se një rendje e gjatë. Mori frymë thellë për të rregulluar ritmin e qetësisë, që i mungonte qysh nga nata e djeshme.

    Vrasja e Azemit e kishte tronditur tej mase. Kush? Përse? Parandjenja e keqe e Flamurit, qysh në krye të ditës së djeshme, kishte përfunduar me një mort në pragun e natës.

    Përfytyroi Flamurin me sytë e lagur nga lotët që do t’i thoshte. Shenjat ishin të dukshme, por ne nuk i vlerësuam. Do të niste pastaj të përmendte shtyrjen e orarit të mitingut, mjegullën e papritur të mbasdites vonë, aureolën si të ëngjëjve, që rrethonte figurën e Azemit dhe vetëtimat ngjyrë blu.

    Në orën njëmbëdhjetë e njëzetë shkoi në hotel Lux. Kristani po e priste i vetëm, në ambientin e jashtëm të barit. Ishte ulur nën çadrën verdhë e blu, me fytyrën nga rruga. Sa pa Ilirin, ia bëri me dorë. Gjysmë minute më vonë, Iliri ishte në krahët e tij.

    - Ka një javë që s’të kam parë, - i tha Kristani. - Më mori malli, ndaj e porosita Agimin të takoheshim këtu.

    - Unë jam i përditshëm tek Luksi, - ia ktheu Iliri. - Ju keni munguar profesor.

    - Unë në shkollë, paradite dhe mbasdite. Po vë pak rregull në laborator. Po e modifikoj në laborator mësimor.

    Kristani fliste shpenguar, aq sa Iliri nuk arriti të kuptonte, në kishte biseduar me Agimin më parë.

    Sajmiri u afrua pranë tyre.

    - Mirëdita, - tha dhe mori qëndrimin drejt, me duar të ulura.

Që nga publikimi i numrit të parë të revistës ‘People’, ky organ është bërë pjesë e skenës kulturore amerikane. Çdo javë revista boton dhjetëra artikuj dhe fotografi si të njerëzve të njohur, ashtu edhe të amerikanëve të thjeshtë. Këtë muaj gazeta po shënon 35-vjetorin e saj.

Numri i revistës ‘People’ kushtuar 35-vjetorit të të përjavshmes doli këtë muaj në treg.

Kryeredaktorja Galina Espinoza thotë se numri që hodhi në treg revista mbi përvjetorin ofron momente të historisë së Amerikës gjatë 3 dekadave të fundit. 

“Çdo gjë, që nga rënia e Murit të Bernilit, gjyqi kundër O. J. Simposon, sulmet e 11 shtatorit e deri tek presidenti i parë afrikano-amerikan. Kemi mbuluar edhe lidhje dashurie si ajo mes Brad Pitt dhe Angelina Jolie, Farah Fawcett dhe Ryan O’Neal, dhe muzikantë të suksesshëm gjatë këtyre 3 dekadave. Pra një zgjedhje shumë eklektike në këtë numër.”

Kjo përzgjedhje, thotë ajo, pasqyron esencën e kësaj reviste:

“Kemi një përzierje të njeriut të zakonshëm me atë të famshëm, të gjithë njerëz që ofrojnë histori të mrekullueshme jete. Na pëlqen të kemi zhvillime dramatike me shumë emocion. Po ashtu duam njerëz të pëlqyeshëm, tek të cilët lexuesi mund të gjejë pika të  përbashkëta. Çdo javë i theksojmë vetes misionin tonë: të tregojmë histori të individëve të thjeshtë që kanë bërë gjëra të jashtëzakonshme.” - thotë zonja Espinoza

 Në kopertinën e çdo numri, thotë ajo, është fotografia e dikujt për të cilin lexuesit duan të dinë më shumë. Pikërisht për këtë arsye Princesha Diana ishte në kopertinën e revistës mbi 50 herë. Julia Roberts, Brad Pitt dhe Michael Jackson ishin në kopertinën e disa prej numrave më të sukseshëm. Por në kopertinë ka disa herë edhe fotografi amerikanësh të thjeshtë. 

Kathrin Schmidt në Frankfurt

Figura gjiganteske e mendimtarit që e ka kushtëzuar rrjedhën e pjesës më të madhe të Shekullit të Nëntëmbëdhjet dhe, sigurisht, pjesës më të madhe të të gjithë Shekullit të Njëzetë, Friedrich Wilhelm Nietzsche, lindi më 15 tetor 1844 në Röcken, një fshat të vogël të Saksonisë prusiane. Bir i një prifti protestant, Karl Ludwig, dhe i Franciska Oehler, edhe ajo bijë prifti protestant, Friedrich-u i vogël do të rritej në një atmosferë të ngarkuar me ndjenja religjioze, ndonëse e prekur aty këtu nga butësia tipike e sjelljes së reformuar.

Me vdekjen e babait më 1848, nëna detyrohet të zhvendoset në Naumburg, qytezë ku mund të gjente ndihmën e të afërmve të shumtë. Më 1851 Friedrich hyn në shkollën private në Pforta ku mëson lëndët e para të religjionit, latinishten dhe greqishten e vjetër, përveç muzikës, e cila do të jetë pasioni tjetër i madh i jetës së tij (aq sa nuk është i vendosur që t’i kushtohet letërsisë dhe filozofisë apo shtatë notave).

E shtyn për më vonë turin e paralajmëruar në Irlandë

Mendohej se i përkiste shkollës gjermane të Shekullit XIX. Qe blerë në ankand për 19 mijë dollarë

Është kënga që ua jepte titullin 50 show të parashikuara në Londër, por është shndërruar një një operacion fort të errët të avokatëve dhe familjarëve

Voal-online –Kënga fillon me një fjali që tingëllon tejet të çuditëshme: "This is it, here I stand, I'm the light of the world, I feel grand", i plogët, romantik dhe ëmbëlsisht i prirur drejt virtuteve kozmike e shpëtimdhënëse.