Filippo Tommaso Marinetti
Perëndi e furishme e një race çeliku,
Automobil i dehur për hapësirë,
që çukërmon dhe drithëron nga ankthi
duke brejtur ngojzën me dhëmbët krakëllitës
Kuçedër e përkryer japoneze,
me sytë prej skëterre,
ushqyer me flakë
e me vajra minerale,
i etur për horizonte, për prè yjore
unë e lëshoj në turr zemrën tënde që shfryn djallëzisht,
lëshoj në turr pneumatikët e tu gjiganteskë,
për kërcimin që ti di ta kërcesh
përpara nëpër rrugët e bardha të të gjithë botës!
Lëshoj përfundimisht
frerët e tu metalikë,
e ti me dalldi vërsulesh
në Pafundësinë çlirimtare!
Në lehjet e tua me zë të lartë
ja ku perëndon dielli tek të ndjek shpejt
duke përshpejtuar regëtimën tënde
të përgjakur, në horizont
Ja, si shkon revan, thellë pyjeve, tej poshtë !
Ç'rëndësi ka, djallushi im i bukur?
unë jam në dorën tënde! Merrmë! Merrmë!
Mbi tokën shurdhane, ndonëse e tëra drithëron
nga jehonat zhurmëtare;
nën qiellin e qorruar, ndonëse plot me yje,
unë shkoj duke rënduar ethet e mia
dhe dëshirën time,
duke i kamzhikuar me goditje të forta shpate.
Dhe tash e tevona ngre kryet
Për t'i ndjerë mbi qafë
Në shtrëngim të butë krahët
E çmendur të erës, të kadifejta e tejet të freskëta
Janë tutë ata krahë magjepsës dhe të largët
Që më tërheqin, dhe era
S'është tjetër veç krahu yt i humnerës,
o Pafundësi pa fund që me gëzim më përthith!
Ah! Ah! Shoh për një çast mullinjtë
Të zes, plogështanë,
që duket sikur rendin mbi flatra
pëlhure të ashtëzuar
si mbi këmbë zgjatane
Tashmë malet kanë për të hedhur
Mbi vrapin tim mitanin e flladit përgjumës,
atje, në atë bëmë ogurkeqe
Male! Kopè e përbindshme mamutësh,
çfarë trokthesh të rënda, duke harkuar
kurrizët tuaj të hatashëm,
nganjëherë pështjellë, nganjëherë pse jo
nga lëmshi gri i mjegullave!
Pikas zhurmën bubulluese të vagullt
që vulosin sipër rrugëve
çizmet përrallore shtatë legash
të këmbëve tuaja kolosale
O male me mitanë të bruztë flladitës!
O lumenj të bukur që frymoni
Lumnisht netëve hënëplota!
O rrafshnalta të mugëta! Unë ju kapërcej revan!
Mbi këtë përbindëshin tim të çmendur!
Yje! O yjet e mi! E dëgjoni ju
Kalërimin e hapave të tij!
E dëgjoni ju zërin e tij, të cilin furia e spirron
Zërin e tij shpërthyes, që leh dhe prap leh
Dhe kumbimin e mushkërive të tij të hekurta
Rrrrrreknyes në humnerrrrrë
Pambarrrrrrimishshsht?
E pranoj sfidën, o yjet e mia!
Sa më shpejt! Edhe sa më shpejt!
Dhe pa ndalje, as pushim !
Lëshoi frenat! Nuk mundesh?
Thyeji, atëherë,
që pulsi i motorit t'i qindfishojë vrullet e tij!
Urrà! Pa lidhje më me këtë tokë të plehtë!
Unë lodhem fundja, dhe fluturoj vrikshëm
Sipër lumit dehës të yjeve
që gufon tejetej në shtratin e madh qiellor!
Shqipëroi Elida BUÇPAPAJ
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
