Si është përcaktuar që viti i këtyre ndryshimeve apo i katastrofave është praktikisht 2012? Shënuesi i vetëm universal dhe real i kohës është preçesioni e ekuinokseve; lëvizja e përcaktuar nga rrotullimi rreth Diellit

Pak më shumë se tri vjet na ndajnë nga fundi i profetizuar i botës së njohur, ai ndryshim drastik që duhet të pësojë qytetërimi aktual. Deri NASA ka lëshuar alarmin, duke përqendruar vëmendjen lidhur me një furtunë diellore të parashikuar për vitin 2012, kur aktiviteti diellor do të arrijë pikun më të lartë. Mjetet teknologjike që disponon shkenca moderne kanë evidentuar fenomene fizike dhe qiellore që mund të kenë ndonjë lidhje me profeci të lashta dhe, ndërkohë, nxjerrin në pah nivelin e dijes së qytetërimit që na ka paraprirë. Ky qytetërim ishte zhdukur nga fenomeni ciklik profetik që do të përsëritet më 2012? Kush ka gdhendur në gurë një mesazh për të na paralajmëruar nga një rrezik i tillë, me shpresën se do ta kishim gjetur mënyrën për t'i mbijetuar? Mund edhe mos t'u besojmë gjithë këtyre profetëve. Shumë herë është ulëritur për fundin e botës.

Praktikisht në fund të çdo mijëvjeçari; por jemi gjithmonë këtu, në këtë planet që çdo ditë, me një tërbim të dëshpëruar, punojmë që ta shkatërrojmë. Ndoshta është kjo katastrofa. 2012 përfaqëson pikën e moskthimit. Nëqoftëse e kalojmë, nuk do të mund ta shpëtojmë planetin nga veprimi ynë shkatërrimtar i përgatitur në emër të zhvillimit e të progresit... nëqoftëse ky stil jetese mund të quhet progres. Por gjëja e habitshme është se çdo popull, çdo qytetërim që na ka paraprirë ka luajtur të njëjtën muzikë, ka folur të njëjtën gjuhë. Qytetërime që, sipas datimeve historike, nuk kanë pasur kontakte midis tyre. Popuj të ndodhur në katër anët e botës, në pika gjeografike të ndryshme. Një koinçidencë? Ndoshta trashëgimia e një populli të mëparshëm dhe shumë më i lashtë? Populli legjendar i Atlantidës? Për këtë arsye po kërkohet të kuptohet se çfarë fenomenesh mund t'i vërtetojnë profeci të tilla në vitin 2012.

"Jezusi ka një dashuri të veçantë për ju por, për mua, qetësia dhe boshllëku është aq i madh saqë e kërkoj dhe nuk e shikoj, vë veshin por nuk e dëgjoj, gjuha ime lëviz kur dua të lutem, por nuk arrin të flasë"

Më 11 dhjetor 1979, Nënë Tereza, "Shenjtorja e të varfërve", shkoi në Oslo. Si gjithmonë me veshjen e saj tipike të bardhë me bordurë blu dhe me sandale, pavarësisht temperaturave nën zero, Anjeza Bojaxhiu u nderua me Çmimin Nobel.

Në ligjërimin e saj të pranimit, Tereza, dha fjalimin që bota priste prej saj. "Nuk është e mjaftueshme të thuash që unë e dua Zotin, por nuk e dua komshiun tim", tha ajo, "pasi Jezusi kur vdiq në kryq e kishte sakrifikuar veten e tij, duke u bërë ai vetë i urituri, i zhveshuri dhe i pastrehu. Duhet të gjejmë frymën e Jezusit dhe ta kultivojmë atë". Ajo mallkoi abortin dhe përhapjen e drogës mes të rinjve në perëndim. Në fund ajo sugjeroi që me rastin e Krishtlindjeve që po afronin, bota duhet të kujtohej që drita e gëzimit është e vërtetë pasi Jezusi është kudo. "Krishti është në zemrat tona, Krishti është afër të varfërve që takojmë, Krishtë gjendet në buzëqeshjen që japim dhe në buzëqeshjen që marrim".

Diskutimi, parashikimet e thashethemet për pasardhësin e Vladimir Vladimiroviç Putinit në krye të Rusisë, filluan gati tre vjet para se të përfundonte mandati i tij kushtetues

Dy muaj pas zgjedhjes Putini u gjend në mes të një vorbulle tjetër. Ishte një krizë parlamentare edhe më e fortë se ajo paszgjedhore e 1999 kur Duma u gjend e paralizuar

Pas një plejade udhëheqësish me origjinë provinciale, ai ishte i pari që vinte prej një origjine qytetare, pikërisht nga qyteti më aristokratik i Rusisë

Me “Darkën e gabuar” ju kapni numrin 40 të veprave të përkthyera në frëngjisht. Ngjarjet e këtij romani të ri shtjellohen në Gjirokastër, vendlindja juaj. Cili është, nën hijen e babait tuaj, faktori që ju ka drejtuar nga letërsia?

Në Gjirokastër, babai im kishte trashëguar një shtëpi shumë të madhe, me 10 apo 12 dhoma, me tri kate. Në tërësi një kontradiktë e madhe me gjendjen modeste ekonomike. Ne banonim gjashtë vetë në atë shtëpi me motrën time, vëllanë tim dhe gjyshen. Unë, herë numëroja dy dhoma më shumë, herë dy më pak gjatë rregullimeve. Kishte ambiente të pazëna. Disa ishin të dënuara. Asgjë nuk mund të më ngjallte më shumë frikën dhe imagjinatën sesa dhoma bosh. Imagjinoja fantazma, magji. Kur isha 13 vjeç, më ra në dorë “Makbethi”, isha i tërhequr nga fantazmat, por aspak nga letërsia.

“Makbethin” e Shekspirit e keni zbuluar te babai juaj?

Jo. Kishte shumë gjëra absurde dhe të panevojshme në Shqipëri. Por jo libra. Ndërsa tek gjyshja ime nga nëna kishte shumë libra të dy llojeve: libra perëndimorë, mes tyre edhe “Makbethi”, dhe libra orientalë.

A ju ka inkurajuar familja të lexoni?

Babai im kishte respekt për librat, por ai, as më ka nxitur, as më ka shkurajuar. Gjëja e vetme që ai më ka thënë njëherë ishte: “Mos përdor kurrë emrin tim!” Duke dashur të imitoj të madhin Nikolaevič

Tolstoi, dërgova poezinë time të parë tek gazeta e qytetit. E kisha nënshkruar Halit Kadare. Poezia ishte idiote. Gazeta u tall me të. “Në nënshkrimin Halit Kadare, ne kemi lexuar poezinë tënde. Një këshillë: Mësoni gjuhën para se të shkruani.”

Sa vjeç ishit?

Isha 11 vjeç. Artikulli u botua në 1947. Babai im nuk u ndje mirë. Në kafe njerëzit mendonin se ai ishte autori i vërtetë i poezisë. Ai më tha: “Bëj ç’të duash, por mos përdor kurrë emrin tim.” “Makbethi” nuk ka qenë gjëja e parë që kam lexuar. Në çdo rast ajo është vepra që më ka bërë më shumë përshtypje. Magjistari, ndrikulla, fantazma...

Australia. Një prej vendeve më të lashtë të planetit. Një vend sa misterioz, aq edhe i pasur me burime. Një kontinent që, në periudha të caktuara të vitit bëhet i frikshëm dhe aspakmikpritës. Këtu, në këtë tokë të pamatë, më shumë se 50 mijë vjet më parë, mbërriti ai që konsiderohet edhe sot qytetërimi më i lashtë që ekziston. Burra dhe gra që duket se kanë kapacitete misteriozë të shqisave dhe që në pjesën tjetër të botës janë humbur tashmë.

Një popull që rrëfen histori antike të asaj që ata e quajnë Dremiing - Koha e ëndrrave, apo më saktë, ajo që ishte, ajo që është, dhe ajo që gjithmonë do të jetë. Ky popull janë aborigjenët.

1770. Kapiteni anglez, James Cook është i pari njeri i bardhë, që ka eksploruar brigjet e Australisë. Në atë kohë, aborigjenët kanë qenë në një numër midis 300 mijë dhe 1 milion individësh. Ata ishin të ndarë në mijëra tribu, apo klane, secili prej të cilëve fliste një gjuhë të ndryshme. Numëroheshin më shumë se pesëqind, e megjithatë, popullsitë e aborigjenëve ishin të lidhura mes tyre në një ndërthurje territoriale spirituale. Po prej sa kohësh jetonin në Australi aborigjenët?

Sitet arkeologjikë më antikë datojnë që rreth 40 mijë vite më parë, por ka një debat të ndezur mes arkeologëve në lidhje me epokën kur paraardhësit e aborigjenëve mbërritën në këtë vend. Kur europianët mbërritën në australi, aborigjenët ishin të shpërndarë në të gjithë kontinentin. Ata flisnin me gjuhë dhe me dialekte të ndryshëm. Mes atyre grupeve që flisnin gjuhë të ndryshme organizoheshin ceremoni që sanksiononin marrëdhëniet mes komuniteteve dhe me Tokën.

Të ndodhur në mesin e shkretëtirës, për mijëra vjet me radhë ata jetonin me produktet e tokës, detit, të gjuetisë dhe të peshkimit. Nuk dihet me saktësi se nga vinin aborigjenët, dikush thotë se, origjina e tyre ishte nga Azia, por për këtë nuk ka siguri. Sipas zbulimeve gjeografikë, këto popullsi kanë jetuar në kontinent për më shumë se 40 mijë vjet. Gjatë kësaj periudhe ata kanë qenë të vetmit banorë të Australisë, me përjashtim të tregtarëve makasanë që vinin nga Indonezia, të cilët vinin herë pas here në zonën veriore të Australisë gjatë shekujve të fundit. Aborigjenët jetonin me gjueti dhe me bujqësi. Ata kishin një teknologji relativisht të thjeshtë, por të mjaftueshme për të prosperuar dhe për t'u rritur.

Popujt aborigjenë të Australisë u kanë mbijetuar me kalimin e shekujve, ndryshimeve të shumtë socialë dhe klimaterikë. Në të gjithë kontinentin australian, prania e tyre tashmë nuk ekziston më, përveçse në një vend të vetëm, në veri të Australisë, ku dendësia e tyre arrin sa një e katërta e popullsisë së bardhë.

Ndryshimi pa dhunë i sistemeve në Çekosllovaki u bë i famshëm si revolucioni i mëndafshtë. Figura kryesore e tij ka qenë shkrimtari dhe aktivisti i të drejtave të njeriut, Vaslav Havel.

Me përjashtim të disa ndërhyrjeve të dhunshme të policisë ndryshimi i sistemit politik në Çekosllovaki kaloi i qetë. Partia komuniste nuk kishte më fuqi t'i kundërvihej me forcë të gjithë shoqërisë. Demonstratat e 17 nëntorit shënuan fillimin e revolucionit pa dhunë, apo si quhet të mëndafshtë, në Çekosllovaki.

Numra dhe simbole. Çfarë misteresh fshehin? A kanë me të vërtetë domethënie misterioze që fshihen prapa tyre? Çfarë lloj fuqie ushtrojnë mbi ne? Për herë të parë, simbolet përmenden në Greqinë e lashtë. Të ashtuquajturit "Simbolon" përfaqësonin një shenjë të fshehtë identifikimi. Persona të lidhur në miqësi të ngushtë mes tyre, në momentin e ndarjes mes tyre thyenin një pllakë argjile me mbishkrim. Më pas, secili prej tyre merrte me vete një copë të pllakës. Ndoshta fati do t'i bënte që të takoheshin sërish. Po përse ato copëza pllake të thyer kishin aq shumë vlerë? Sepse, nëse një ditë në portën e dikujt do të shfaqej një i huaj, ato fragmente të pllakës do ta identifikonin si një person-mik. Në greqisht, simbalein do të thotë që të ribashkosh.

Kështu, nëse fragmenti i pllakës që sillte i huaji do të përputhej plotësisht me copëzat e njeriut në derën e të cilit kish trokitur, atëherë kjo do të thoshte se i sapoardhuri ishte plotësisht i besueshëm sepse ishte i dërguar nga miq të përbashkët. Në fund të fundit, simboli është diçka që mban të bashkuar njerëzit. Dhe duke shkuar më tej, një simbol i vetëm mund të jetë i shoqërueshëm me një ideologji të tërë.

Për shembull, kryqi, si simbol i krishtërimit. Kryqi është një simbol, i cili u kujton të gjithë atyre që janë rritur në perëndimin e krishterë një histori të veçantë, e cila ka rrënjë të thella në kulturën tonë. Pas vdekjes së Krishtit, ndjekësit e tij të persekutuar duhej të fshiheshin. Shenja e kryqit do t'i kishte tradhtuar. Për këtë arsye, për të komunikuar me njëri-tjetrin, të gjithëve iu desh që të përdornin simbole të tjerë. Peshku përfaqëson një kod të fshehtë linguistik. Fjala greke për peshk është ICHTHYS, fjalët e të cilës po në greqisht janë inicialet e JEZU KRISHTI BIRI I ZOTIT SHPETIMTAR (IESOUS CHRISTOS THEOU HYIOS SOTER).

Klasiku Friedrih Shiler nuk është më sot autor bestseller. Ai është zhdukur nga librat shkollorë. Shkollat ose rrugët që mbajnë emrin e tij janë dëshmi e kohës kur nderimi i poetit ishte një çështje shoqërore.

Shkolla të Shilerit, rrugë të Shilerit, sheshe të Shilerit ka sot gjithandej në Gjermani - dëshmi nga një kohë kur nderimi i poetit ishte një çështje shoqërore, njerëzitë recitonin vargjet e tij dhe përmendoret e tij ishin kthyer në vende pelegrinazhi. Shilleri është nderuar që kur ishte gjallë. Megjithatë lartësimi i tij arriti majat nga mesi i shekullit të 19-të.

 Varri i Shilerit në Vajmar