Italia, përkundrazi, prej pesëmbëdhjetë vitesh zotërohet nga ky perandor i fantazisë dhe i politikës. Si pronar i rrjetit gjigand TV "Mediaset" ( me tri rrjete kombëtare italiane) Berluskoni është një sipërmarërs milanez, i cili në vitet '70 e ato '80,  mblodhi një pasuri  të madhe dhe që pastaj -  ndërsa po afrohej rreziku të humbiste gjithçka si pasojë e disa gjykatësve moralistë dhe politikanëve të majtë vendosi t'ia hynte kësisoj vetë politikës.
Kështu, Berluskoni e ka mbajtur për gjysmën e kësaj periudhe pesëmbëdhjetëvjeçare që po flasim, vetë kryesimin e qeverisë italiane e për pjesën tjetër që mbetet, ka qenë shefi i opozitës. Ai u ngrit deri tek yjet dhe e rrëzoi përtokë duke e bërë copë e çikë sistemin e vjetër. Ai u luftua me të gjitha mjetet dhe është mbrojtur me forcën e një kafshe kundër këtyre akuzave. Ama në fund, ai doli në pah si figura më dominante e politikës dhe e antipolitikës. Para së gjithash, ai u shndërrua - si askush tjetër prej qëmoti - në burrin e shtetit më të dashur e më të adhuruar të italianëve.

Zanatin e politikës ai e mësoi shpejt. Gabohet shpesh dhe rrëmbëhet në ton. Por të gjitha këto eksese të tijat, të cilat irritojnë e impresionojnë kaq shpesh homologët e tij në mbarë botën, kombinohen vetvetiu me karakterin e tij që mbart një amalgam rezistent me aftësi reaktive prej rrufeje, ku mbizotëron dora e butë për thuajse çdo rast, pajisur me një instinkt të spikatur drejt pushtetit, për të avokuar interesat e veta e ato të vendit të vet. Një nga kryeveprat e tij të fundmit, ishte deklarimi si mbështetës i një anarkie etike - në të njejtën kohë  të shpallej edhe garant i çdo mbështetje për hierarkinë katolike, duke ia nisur nga vetë Papa e më poshtë.

Arroganca e ftohtë e një kaste të privilegjuarish

Në një kokërr çmendurie pra, duhet të imagjinosh pak edhe sekretin e konsensusit të poseduar prej tij. Miliona italianë - de facto shumica e tyre e duan populizmin e tij, afinitetin e tij ndaj dobësive e huqeve të veta, kundër të cilave askush tjetër në botë nuk është më i vëmendshëm për t' i vënë re se sa bashkëpatriotët e mi. Dhe ai mban njëkohësisht të njejtën distancë me armiqtë e tij. Pasi ai është luftuar shumë ashpër. Nga gykatës që rrethohen nga arroganca e ftohtë e një kaste të mbyllur, të cilët për shumë vite janë politizuar skajshëm deri në deklarimin publik të partishmërisë. Nga politikanë të regjimit të vjetër, të cilët zotëronin si "Demokracinë Kristiane" ashtu edhe komunistët: një shtresë udhëheqëse, të cilën askush më nuk ia ka më ënda të rikthehet.

Nga të pushtetshmit e financave të mëdha, të establishmentit, që atë e trajtonin si një të huaj të rrezikshëm.
Historia më e re e Berluskonit gjendet në të vërtetë përtej të mirës e së keqes. Një gazetë e madhe e së majtës, "La Repubblica", kishte marrë vesh një lajm që lidhej me pjesëmarrjen e kryeministrit në festën e ditëlindjes së një 18-vjeçareje napolitane, me emrin Noemi, duke publikuar "zbulimin" e vet me një mori fotosh, a thua se kjo përbënte ndonjë sekret shtetëror të ndaluar. Festa u zhvillua në një restorant. Aty ishin edhe prindërit e vajzës, një ushtri miqsh e të ftuarish të familjes dhe shumë anëtarë të stafit kryeministror. Vajza, e cila kishte marrë pjesë tashmë në disa nga festat e tij, ashtusikurse edhe të tjera, është një fëmijë naiv simpatik, me dëshira - si shumë adoleshentë të tjerë - për të bërë përpara në botën e shkëlqimit. Natyrisht se ajo donte të shfrytëzonte sebepin familjar, kur e bëri Berluskonin të cilin ajo e quan "Papi" - ta hidhte vështrimin drejt saj. Një miksturë e lidhjeve familjare pra dhe  patronazhit, por asgjë më shumë që ka të bëjë me ndonjë flirt pikant me ndonjë minorene.

Ai i do gratë kjo edhe ndodh

Këtë, deri më tani, askush nuk kishte guxuar ta bënte - duke akuzuar direkt kryeministrin. Kështu citohet të thotë "La Repubblica" duke u vërtitur mes pyetjesh ironike e llomotitëse. Berluskoni mohon kategorikisht të ketë qenë i dashuri i fshehtë i vajzës adoleshente pasi ai më parë ishte zënë keq në rrjetën e tashethemeve e të vërtetave gjysmake. Ai madje ka kërkuar të merren si provë disa foto nga festat e tij private të bëra nga paparacët, nga ana e prokurorisë. Në ato foto shihet edhe Noemi.

Manjati i mediave i ka mbetur vazhdimisht besnik mënyrës e stilit të tij të jetesës. Ai e pëlqen lojën gjysëm-serioze drejt ëndrrave të karrirës, të cilën josh bota e "Casting"-ut, ku shumë vajza sot formojnë një lloj klase të re postmoderne. Këtu Berluskoni kërkon vazhdimisht të luajë superstar-in. Por megjithëse ai i don shumë gratë kjo edhe mund të ndodhë ai është shumë larg një figure prej, për shembull, Gilles de Rais apo prej një dashnori libertarian si Don Giovanni. Sigurisht se edhe përbuzja që ai ngjall përballë hipokritëve të "belmondo"-s është e madhe.

Në historinë që me shumë gjasa sërish do të valëvitet si flamur pas zgjedhjeve europiane, komentet e ashpra të Veronica Larios, ish-gruas së Berluskonit, kanë luajtur me siguri një rol. Pas vitesh mërie, pas gjithë atyre andrallave që ka pësuar nga një burrë italian, i cili në përmbushje të egos së tij personale ndjehet i dashuruar pas bindjeve publike që lidhen me potencën e tij prej maçoje, e bëri atë të vendoste për të bërë divorcin. Veronica Lario i dhuroi të shoqit vetëm ca shuplaka qoftë si njeri privat, qoftë si figurë publike. Me këtë që bëri, ajo ndezi një zjarr vaniteti, flakët e të cilit do të mund të fiken vetëm kur të kuptohet se ashtu siç thoshte dikur Niçe duhet "të mos mbesë më asnjë mjet tjetër, për ta sjellë politikën sërish në shinat e ndershmërisë, para se të varen moralistët".