Të nderuar miqtë e mi, këto vargje i krijova tani sapo dëgjova lajmin e vdekjes së njerit prej grevistëve të përndjekur politikë dhe i shpreh familjes së tij ngushëllimet e mia:

Gjete pak kohë për të vdekur,
Pak kohë...
Hej, e more me vete fjalën, për t'u bërë muranë,
Akullsisë së trupit kur ftohet,
Mes qindra banorëve,
Gjete pak kohë, pak kohë,
Për t'u bërë një me tokën
Me bregun e qullur të kënetës,
Sa qiell ka,
Në atë copëz tokë të gjumit të vdekjes,
Trupi uri heshtur
Për shpirtin në revoltë shtyre,
Koportinat e turpit e turpin në turp,
Sytë e tu u lodhën në gotën boshe
S'u ngope asnjëherë,
Uria kërkonte bukë të pathyera,
Etje për diell e uri për qiell,
Kafazit shtat telash,
Uria etja çmendet
Kur durimi shembet
Duke fajësuar ty
Thonjë e dhëmbë në fyt
Fytyrë nën thumba,
Njëri kërcen në tym
Tjetri shtyn urët
Njëri godit thumbin
Tjetri këmbën
Provebra te vjetra,
Si dhelpra me rrënjën,
Udhëkryq pa udhëkryq,
Të njëjtat kordinata ,
Të hënën një hap para,
Të shtunën tre hap prapa,
Zhytur mbytur nga llumi,
Pjekur djegur nga flaka,
Kafazi telagjembur,
E sa zogj pa flatra,
Xhungël a Gehtto,
Si s'del një luan,
Jetojm në Ballkan,
Njësoj me Taliban,
Shqyer në fytyrë,
Nën bezen e zezë,
Jetojmë si pula,
Që s'kanë nje këndez,
Mbase atje,
Në prehjen tënde të artë,
Për çka ti ke dashur,
Për çka ti ke lënë,
Për çka ke shpresuar,
Në netët me magjen bosh.
Sa blu ka?!
Shikimi që s'të buzëqeshi kurrë,
Fjala e fundit fluturim,
Me lodhje, pendim pa kthim,
OH, asgjëkundi ai besim.