The Washington Post

 

 

Quhet  Samantha Tubman, është vetëm 30 vjeç dhe një perfeksioniste e lindur, energjike, e gëzuar dhe veçanërisht modeste. Nga pamja mund të duket një grua e re si shumë të tjera, që jeton në kryeqytetin e gjallëruar dhe multietnik të SHteteve të Bashkuara të Amerikës.

Në fakt, është fjala për asistenten e Presidentit Obama, e cila merret me të gjitha organizimet në Shtëpinë e Bardhë, që nga drekat dhe darkat e shtetit deri tek mbrëmja e Halloween.

Sam Kass, asistenti i shefit të guzhinës në Shtëpinë e Bardhë në një intervistë të botuar sot në gazetën Washington Post, e ka definuar atë si "një gjeni dhe heroinë", "një grua që e vetme që vlen sa një ushtri". Rrënjët e saj vijnë nga Liberia, ku gjyshi i saj, një nip shkllevërisht të çliruar në Kentucky, u bë presidenti më jetëgjatë i një shteti afrikan.

Dhe mesa duket , Samantha është kthyer në një shtyllë qendrore në administratën e Obamës, e cila pasi e kishte ndjekur Presidentin në të gjita etapat e fushatët elektorale, zbuloi se kishte kapacitete të jashtëzakonshme organizative. Një histori e bukur meritokracie, kështu e kurorëzon sot The Washington Post. Shkrimin e Washington Post do ta sjellim në update-in që vjen.

 

Thënë midis nesh, një princeshë e drejtpeshimit

 

Samantha Tubman është "˜një grua ushtri' në frontin e organizimit argëtues të Shtëpisë së Bardhë

 

Nga DAN ZAK, Washington Post

 

Samantha Tubman do të thotë se është njeriu më bezdisës në dukje, në kuptimin më pozitiv të fjalës, me gjithë respektin për të kjo mund të jetë e vërtetë.

 

Ajo është super-hataja. Ajo është një Ivy Leaguer që rrezaton thjeshtësi dhe kompetencë. Askush nuk mund ta thotë një fjalë të keqe për të, madje as me të qeshur. Ajo vishet mirë, e dashuron familjen e saj, jeton pranë Logan Circle, sillat i kalon me miqtë të dielave, e tremb fakti që mbush 30 vjet muajin e ardhshëm, dhe është një nga ish anëtaret sy-gacë të trupës së fushatës që (kini mendjen!) në mënyrë konstante mban qëndrim gatitu tek raporton për detyrën në 1600 Pennsylvania Ave.

 

Kushdo që, nga një çfarëdo në fillim të fushatës u shndërrua në një yll në Shtëpinë e Bardhë, ka historinë e tij apo të saj se si gjërat morën trajtë, por ndoshta askush nuk është sa delikate aq dhe jopezmatuese sa ndihmës sekretarja sociale. Historia e prejardhjes së saj fillon në një plantacion të Kentakit në vitet 1800, vazhdon nëpër zyrën më të lartë të republikës së parë të Afrikës dhe përfundon në planifikimin e sesioneve për darkën më të lartë shtetërore të administratës Obama, që do të jetë më 24 nëntor.

 

Por përpara kësaj ngjarjeje me rëndësi ndërkombëtare, Sam Tubman është duke shtruar sofrabezet me kuadrate në Lëndinën e Jugut në kopshtet e perimeve, duke e bërë gati për një nga veprimtaritë e Michelle Obamas me fëmijët e shkollës për një jetesë të shëndetëshme. Tubman lavdëron një maxhordome flokërodhe të Shtëpisë së Bardhë teksa ajo vendos në çdo tavolinë dorashkat higjienike. Ajo kërkon nga Shërbimi i Parkut Kombëtar të sjellin litarë dhe hunj për të krijuar një mjedis intim. Ajo kontrollon tualetet aty pranë për të qenë e sigurtë se janë të hapura dhe të pastra. Ajo hapëron poshtë e përpjetë hapësirës së blertë në logun e butë, duke pëshpëritur me kryeguzhinierin, shefin e veprimtarive, ekipin e zonjës së parë dhe gjithkënd tjetër të përfshirë në show.

 

"Ajo është një gjeni, ajo është një heroinë, ajo është një grua ushtri," thotë ndimëskryeguzhinieri i Shtëpisë së Bardhë Sam Kass teksa kqyr marulet e kuqerreme e laramane në kopsht. "Ajo e vë në punë gjithë këtë gjë."

"Gjithë këtë gjë" . . . këtë ngjarje? Shtëpinë e Bardhë? (Kombin) Kass vazhdon të kqyrë tani kokrrat e purpurta të një lakre tulipan përpara se të sqarojë.

 

Por këtu mund të marrim vesh tamam për punën që bën Tubman: Sekretarja Sociale e Shtëpisë së Bardhë, Desirée Rogers, shpalos idetë e gjera dhe Tubman i zbaton gjërat në terren, në çast. Ajo është mjeshtërja e çdo hollësie prapa ngjarjeve të cilat zhvillohen në mbarë Shtëpinë e Bardhë, duke siguruar se podium i duhur është përdorur, se çdo gjë është në vendin e vet, se çdo pikë e programit shkon më së miri. Ajo është prefeksioniste dhe, siç thonë njerëzit, një shpirt njeriu. Ajo është e lumtur me namin që ka.

 

"Vërtetë nuk më pëlqen që njerëzit të mos më pëlqejnë," thotë Tubman. "Unë dua të jem e sigurt se njerëzit janë të kënaqur dhe të merren vesh. . . . Unë mendoj se jam vërtetë e rreptë ndaj vetes. Mua nuk më pëlqen kur gjërat nuk shkojnë mirë."

 

·          * *

·           

Stërgjyshërit e Tubman u çliruan nga skllavëria më 1844 dhe lëvizën nga Kentaki në Liberia. Dhe nipi i tyre u bë presidenti më jetëgjatë në detyrë i këtij kombi afrikan. William V.S. Tubman, i cili qëndroi në post nga viti 1944 deri në vitin 1971, kishte një djalë që shkoi në Shtetet e Bashkuara për të mësuar në Howard University, i cili u martua me një shoqe studente dhe u kthye në Afrikë vetëm përpara se vajza e tyre të lindte në George Washington University Hospital më 1979. Jo Anne Tubman e rriti Samantha-n vetë në Kolumbia, shpesh duke e marrë me vete vajzën e vogël në NPR, ku ishte ndihmëssporteliste.

 

Jo Anne nuk donte që vajza e saj të rritej në një apartmanet vetmitar, prandaj ato shkuan në Willingboro Township, Nju Xhersi, Sam ishte 7 vjeçe, për të qenë pranë familjes. Të qenurit mbesë e presidentit të Liberisë  ishte më së shumti një risi gjatë fëmijërisë së saj.

 

"Unë do të shkoja në shkollë e të thoja: Jam një princeshë! dhe fëmijët do të pyesnin me sy: Për çfarë e kini fjalën?" Sam thotë, duke qeshur. "Gjyshi im ishte dikush që drejtoi një vend të tërë ju do të mendonit se për dikë kjo do të ishte një gjë e madhe, por kjo letër nuk është luajtur kurrë në familjen time."

 

Ndikimin më të madh tek Tubman e patën gjyshërit nga nëna dhe vetë nëna e saj, e cila punonte për Departamentin e Arsimit të Nju Xhersit. Gjyshi i saj, Horace Morris, ishte drejtues në United Way dhe drejtor i Ligës Qytetëse Kombëtare e cila mori pjesë në marshin e vitit 1963 në Washington dhe ishte patriarku i njërës prej familjeve të para afrikano amerikanq që jetuan në Burlington Township, Nju Xhersi, afër Filadelfias. Ai e merrte mbesën e tij me tren në zyrën e tij në Manhattan, e linte atë në floktore dhe kujdesej me përkushtim për familjen dhe fqinjët.

 

"Nëse kishte ndonjë rrugë pa dritë në bllokun e tyre apo nëse gjethet nuk ishin pastruar që andej, ai do të merrte telefonin dhe do të fliste me zyrën e kryetarit të bashkisë," thotë Tubman. "Gjyshi im e bëri këtë në një masë shumë më të madhe kur punonte në United Way. . . . Jeta e tij kanë qenë njerëzit përpukjdesja për njerëzit. Ka njerëz në rrethinat, në qytezat, në qytetet, të cilët nuk kanë njerëz si gjyshim për t'iu ndihmuar atyre apo për t'u kujdesur ndaj tyre. Unë e ndjeva se nëpërmjet qeverisë mund të kujdesem për njerëzit në një shkallë më të gjerë."

 

Ajo ishte një studente senator dhe drejtuese në shkollën e mesme, një e diplomuar në histori në Haverford College dhe një nëpunëse dokumentash e ndihmësjuriste në firmën e avokatëve të rajonit për tri vjet. Ajo vendosi të mos vazhdonte shkollë drejtësie dhe mori në master në administrim qeveritar në Universitetin e Pensilvanias, ku ajo iu kushtua temës së interesimit të shtetit për qytetarët e tij. Pak para marrjes së masterit më 2006, një profesor që admironte "forcën e brendshme" e propozoi atë tek fushata për rizgjedhjen e Guvernatorit Ed Rendell, dhe, përpara se ajo ta dinte këtë gjë, ajo kishte shkuar në Harrisburg për të ndihmuar planifikimin e përurimit të tij. Ajo u kthye në apartamentin e saj në Filadelphia, ku pas rreth një jave mori një telefonatë nga fushata e saponisur e Obama-s, që kishte dëgjuar për të nga një pjesëtar tjetër i stafit të fushatës, Dan Gross, i cili tani punon në Departamentin e Zhvillimit të Strehimit dhe Urbanistikës.

 

"Fushata ishte shumë e vështirë për shumëkënd duhej lënë shtëpia, duheshn lënë miqtë dhe marrëdhëniet pas por ajo ndjente kënaqësi të përfshihej në fushatë," thotë Gross. "Ajo arriti një pozitë të jashtëzakonshme pikërisht falë punës së palodhur, sjelljes, personalitetit të thjeshtë dhe fantastik."

 

Por Tubman nuk pranoi të bënte logjistikën e shtypit për 10 ditë në turin e shpalljes së fushatës presidenciale. Ajo deshi një punë stabël politike në Harrisburg ose Filadelfa.

 

Njerëzit e afërt të saj patën një reaksion tjetër. "I thashë: Si e ke hallin? Je e çmendur të mos e pranosh këtë ofertë," thotë e ëma Jo Anne. "Mendova se ajo do të ishte pjesë e historisë. . . . Unë gjithmonë kam ndjerë se Samantha ishte e paracaktuar për të bërë gjëra të mëdha."

 

Kështu që Tubman telefonoi në stafin e fushatës dhe e pranoi detyrën, çka do të thoshte 23 muaj maratonë e cila filloi nga Springfield, Ilinois, përmes 46 shteteve dhe gjashtë vendeve. Ishte një ndryshim i rëndë i mënyrës së jetesës për dikë që e shihte veten si një vajzë shtëpie. Puna në fushatë fillonte në orën 4:00 të mëngjesit, kur mediat ndiqnin shkuarjen e Obama-s për të bërë gjimnastikë, dhe shumë nga veprimtaritë zhvilloheshin në rrëmujën kaotike të fotografëve përballë platformës së trenin në çdo qytet ku ata shkonin. Ajo e shndërroi Row 6 të Boeing 757 të fushatës në një apartament të vogël të lëvizshëm bashkë me kolegen e saj për mediat Katie Lillie, tani drejtore e shtypit në Shtëpinë e Bardhë.

 

"Atje duhej të merreshe jo vetëm me trysninë e mediave, por edhe me thirrjet e botuesve me telefon në shtëpi të cilët ulërinin, dhe duhej të ishe me punë në terren në Aiova apo në mesin e një tubimi me 30 000 që brohorasin aq lart sa nuk mund të dëgjosh as mendimin tënd," thotë Lillie. "Atje do të ngjeshesh mes turmave dhe ta dish se ke të bësh me diçka që duhet ruajtur gjakftohtësia."

 

* * *

 

Pasi kishte ndjekur Obama-n në tren nga një stacion në tjetrin, dhe ishte përballur me turmat e adhuruesve duke kontrolluar situatën, Tubman tani kontrollon veprimtaritë si ato për rritjen e shëndetëshme të femijëve, pritjet e Presidetnti për festën e Hallounit dhe nja 150 veprimtari të tjera të rëndësishme të cilat i ka koordinuar gjatë këtij viti.

 

Prova më e madhe e zyrës gjashtëvetëshe sociale është darka shtetërore e këtij muaji. Atyre iu duhet të shqyrtojnë çdo hollësi, çdo gjest, lulet, muzikën, menynë, listën e mysafirëve, dhuaratat, vazot, mbulesat e tavolinave. Pothuaj të gjithë pjesëtarët e qeverisë do të jenë atje që nga sektorët ushtarakë deri tek Departamenti i Shtetit dhe njeriu që duhet të bashkërendojë çdo tik-tak eshtë mbesa e kryetartit të shtetit që e vizitoi presidentin Franklin D. Roosevelt në Shtëpinë e Bardhë para 65 vjetësh.

 

Tubman ka përpiluar tashmë një dokument 10 faqesh ku ka përvijuar ceremoninë e arritjes në darkën shtetërore (kur arrin vargani i makinave? Kush hap dyert e veturave?) dhe do të punojë err e terr gjithë kohën, pa pasur kohë të mendojë për veten.

 

"Po janë ditë kur e harroj veten. Dhe vetëm pyes se çfarë jam duke bërë vallë?" thotë Tubman. "Por e ndjej se më pëlqen të jem këtu sa më gjatë të jetë e mundur, për sa kohë që të bëj këtö që jam duke bërë."/Elida BUÇPAPAJ

Socially speaking, a princess of poise

Tubman is 'one-woman army' on White House's entertaining front

 

By Dan Zak
Washington Post Staff Writer

Saturday, November 14, 2009

 

Samantha Tubman will say that she's a boring person and -- on the surface, in the most positive sense, with all due respect -- this may be true.

She's super-nice. She's an Ivy Leaguer who radiates modesty and competence. No one will say a bad word about her, even in jest. She dresses well, loves her family, lives near Logan Circle, brunches with friends on Sundays, balks at turning 30 next month, and is one of those former bright-eyed campaign troupers who (cliche alert!) constantly pinches herself when reporting for duty at 1600 Pennsylvania Ave.

Everyone who went from being a grunt on the campaign trail to a star in the White House has his or her own story of how things fell into place, but perhaps none is as chancy and unboring as the assistant social secretary's. Her origin story starts on a Kentucky plantation in the 1800s, progresses through the highest office of Africa's first republic and ends in planning sessions for the Obama administration's first state dinner, coming up Nov. 24.

But before this marquee international event, Sam Tubman is snapping gingham tablecloths on the South Lawn by the vegetable garden, getting ready for another of Michelle Obama's healthy-living events with schoolchildren. Tubman compliments a White House butler's haircut as she places hand sanitizer on the tables. She asks the National Park Service to fetch rope and stakes to fashion a media corral. She checks the nearby restrooms to make sure they're open and flushable. She strides up and down the grassy expanse in sensible flats, touching base with the pastry chef, the head of operations, the first lady's advance team and anyone else involved with the show.

"She's a genius, she's a hero, she's a one-woman army," says Assistant White House Chef Sam Kass as he eyeballs luscious red calico lettuce in the garden. "She makes this whole thing work."

"This whole thing" . . . the event? The White House? (The nation?) Kass moves on to the purple bulbs of kohlrabi before he can clarify.

But here's what we do know about Tubman: White House Social Secretary Desirée Rogers takes the long view and Tubman makes things happen on the ground, in the moment. She's a maestra of the minutiae behind events that play out all over the White House, making sure the right podium is used, that every player is on the same page, that the ticktock of a program runs smoothly. She's a perfectionist and, from what people say, a total dear. She's happy with this reputation.

"I really don't like people not liking me," Tubman says. "I want to make sure people are happy and get along. . . . I think I'm really hard on myself. I don't like it when things go wrong."

* * *

Tubman's great-great-grandparents were freed from slavery in 1844 and moved from Kentucky to Liberia, and their grandson became the longest-serving president of the African nation. William V.S. Tubman, who held office from 1944 to 1971, had a son who moved to the United States to attend Howard University, married a fellow student and returned to Africa alone before their daughter was born at George Washington University Hospital in 1979. Jo Anne Tubman raised Samantha by herself in Columbia, often taking her little girl to work at NPR, where she was a desk assistant.

Jo Anne didn't want her child to grow up in a solitary apartment lifestyle, so the pair moved to Willingboro Township, N.J., when Sam was 7, to be closer to family. Her presidential lineage was mostly a novelty during her childhood.

"I would go to school and say, 'I'm a princess, I'm a princess!' and the kids would be like, 'What are you talking about?' " Sam says, laughing. "My grandfather was someone who presided over a country -- you'd think for some people it'd be a big deal, but it was never played up in my family."

Tubman's strongest influences were her maternal grandparents and her mother, who now works for the New Jersey Department of Education. Her grandfather, Horace Morris, was a United Way executive and a director for the National Urban League who participated in the 1963 March on Washington and was the patriarch of one of the first African American families to live in Burlington Township, N.J., near Philadelphia. He'd take his granddaughter on the train to his office in Manhattan, let her tag along to the barbershop and diligently cared for family and neighbors.

"If there was a streetlight out on their block or trash wasn't being picked up, he would pick up the phone and call the mayor's office and let them know," Tubman says. "My grandfather did this on a much larger scale when he worked at the United Way. . . . His life has been people -- caring for people. There are people in neighborhoods, towns, cities, who don't have people like my grandfather to help or look out for them. I felt that through government, I could look out for people on a larger scale."

She was a student senator and runner in high school, a history major at Haverford College and a document clerk and paralegal at a District law firm for three years. She decided against law school and instead got a master's in government administration at the University of Pennsylvania, where she indulged her interest in how a state provides for its people. Shortly before graduation in 2006, a professor who admired her "inner strength" referred her to Gov. Ed Rendell's reelection campaign and, before she knew it, she was in Harrisburg to help plan his inauguration. She was back at her Philadelphia apartment for less than a week when she got a call from the nascent Obama campaign, which had heard about her through another inauguration staffer, Dan Gross, who now works in the Department of Housing and Urban Development.

"The campaign was very difficult for a lot of people -- you leave home, you leave friends and relationships behind -- but she's so freaking pleasant to be around," Gross says. "She got herself in an extraordinary position just over her hard work, ethics, her demeanor and fantastic personality."

But Tubman declined the campaign's offer to do press logistics for 10 days on the presidential announcement tour. She wanted a steady job in policy in Harrisburg or Philadelphia.

Her personal sounding board had a different reaction. "I said: 'What's wrong with you? You're crazy not to take this,' " says Jo Anne, her mother. "I thought it would be part of history. . . . I've always felt Samantha was destined for great things."

So Tubman called back and got the gig, which turned into a 23-month marathon that ran from Springfield, Ill., through 46 states and six countries. It was a drastic lifestyle change for someone who describes herself as a homebody. Mornings on the trail began at 4 a.m., herding the press for Obama's morning trip to the gym, and many evenings were spent in the "buffer," the chaotic clot of photographers in front of the rally platform in whatever town they were barreling through. She turned Row 6 of the campaign's Boeing 757 into a tiny mobile apartment with her fellow press wrangler, Katie Lillie, now director of White House press advance.

"Not only are you dealing with this grueling schedule but you've got editors at home yelling at you, and you've got to do your job out in a field in Iowa or during a rally with 30,000 people screaming so loud you can't hear yourself think," Lillie says. "You've got to really roll with the punches and know when it's something you have control over."

* * *

After hopping on the Obama train before it even left the station, and impressing the right people on the ride, Tubman now controls the social kabuki of a bill-signing (a 10-by-24-foot platform, or a 10-by-16?), a garden event (should the White House horticulturalist accompany the first lady?), the Obama's Halloween party (what time does the magician arrive?) and some of the other 150 events the White House has coordinated so far this year.

The biggest test of the six-person social office is this month's state dinner. The world will scrutinize every detail, every gesture, the flowers, the music, the menu, the guest list, the gifts, the china, the linen. Nearly everyone in government will pitch in -- from military branches to the State Department -- and the person who must tie together the ticktock is the granddaughter of a head of state who visited Franklin D. Roosevelt in the White House 65 years ago.

Tubman has already drawn up a 10-page document outlining the state dinner arrival ceremony (when does the motorcade arrive? Who opens the car doors?) and expects to work dawn to dusk for the rest of the month, without much time to think about how she got here and where the trail leads next.

"Yes, there are hard days when I'm like, 'What the heck am I doing?' " Tubman says. "But I feel like I would want to be here for as long as I possibly can, as long as I'm doing what I'm supposed to do."

 

 

Rating (Votes: )

Comments (0)

Dërgoja shokut

Printo

---