E Enjte, 03.28.2024, 09:13am (GMT+1)

Ballina Linqe Stafi Kontakt
 
 
::| Fjala:       [Advance Search]  
 
Gjithë lajmet  
LAJMI I FUNDIT
OPINONE-EDITORIALE
ZVICRA
INTERVISTË-PRESS
SHQIPTARËT
LAJME NDËRKOMBËTARE
POLITIKË
DIASPORA NË ZVICËR DHE BOTË
PERSONAZH
ART KULTURË
DOSSIER
KËNDI I SHKRIMTARIT
HOLLYWOOD
AFORIZMA
GOSSIPE
SPORT
::| Newsletter
Emri juaj:
Emaili juaj:
 
 



 
INTERVISTË-PRESS
 

"Ne ishim fëmijët e monstrave"

Nga EDWARD CODY, Washington Post


E Enjte, 12.10.2009, 04:22pm (GMT+1)

  

 

 

 

NICE, FRANCE - Jean-Jacques Delorme ishte 23 vjeç përpara se ta mësonte të vërtetën.

 

Pas shumë vitesh misteri, gjatë të cilëve nëna mbante heshtje prej guri, gjyshja e Delorme hapi një dollap të madh dhe nxori që andej një zarf të verdhë plot me fotografitë e një ushtaraku gjerman. Ai kishte qenë i dashuri i së ëmës gjatë pushtimit të Francës në Luftën e Dytë Botërore.

 

«Vetëm atëherë kuptova çdo gjë, » rikujton Delorme, duke qëmtuar në kujtimet e asaj pasditeje të ankthshme të vitit 1967. "Më në fund unë kisha një baba."

 

Historianët vlerësojnë se më shumë se 800 000 fëmijë kanë lindur nga ushtarakët gjermanë gjatë pushtimit katërvjeçar të Evropës, nja 200 000 vetëm në Francë. Si Delorme, shumë janë rritur përtej një perdeje sekreti dhe turpi, përqeshur në shkollë dhe të pazotë që të kuptojnë se çfarë kishin bërë keq. Shumë nga nënat e tyre qenë qethur zero dhe shetitur lakuriq nëpër rrugë pas largimit të gjermanëve. Të tjerat, si Delorme, qenë burgosur si tradhtare.

 

Më se gjashtë dekada më vonë, me fëmijët e tyre në të 60-tat, fillimi i një ndryshimi është në ajër. Disa nga foshnjat e luftës të Evropës kanë filluar të flasin mes tyre, të ankohen për turpin që i kanë bërë ta ndjejnë. Një numër në rritje kanë vendosur t'i kërkojnë familjet gjermane dhe etërit gjermanë.

 

Shpalosja e gjyshes së Delorme ishte vetëm fillimi i një dekade të tërë kërkimesh të lodhshme të arkivistëve gjermanë, të zhbërjes së lëmshave nga historianët, të kërkimeve në rrugë të gabuara. Nëna e tij, damkosur nga burgosja e pasluftës si bashkëpunëtore, nuk ishte ndihmë për të. Delorme kërkoi më tej, megjithatë, dhe para tri vjetësh e plotësoi trungun e tij të familjes:

 

Babai, zbuloi ai, ishte Hans Hoffmann, një bukëpjekës nga Mainz. Gjatë luftës, Hoffmann luajti në violonçel në një orkestër në Wehrmacht dërguar në Parisin e pushtuar, kur mori një femër franceze si amvisë. Pastaj, teksa Rajhu i Tretë ra, ai u vra në një fshat të Bavarisë më 25 prill 1945, duke i rezistuar në mësymjeje të tankeve të SHBA.

 

"Unë nuk gjeta paqe me këtë zbulim. Paqja është një fjalë shumë e fortë. Por unë arrita njëfarë qetësia," thotë Delorme, tani 65 vjeç, pensionuar nga sherbimi postar francez në Menton, Rivierën Franceze. "Atje unë kisha pasur babain, hallat, kushërinjtë, gjithë familjen."

 

Për t'i ndihmuar njerëzit si ai, të cilët kërkojnë prejardhjen e tyre, Delorme themeloi Zemrat Pa Kufij. Organizata tashmë trevjeçare, me 300 anëtarë të gjithë fëmijë të ushtarakëve gjermanë kanë numra telefonash  nëpërmjet të cilëve foshnjat e luftës mund të bisedojnë për çfarë ndodh prapa perdes. Grupi mbajti një kuvend muajin e shkuar në Caen për të dëgjuar historitë e njëri tjetrit dhe për t'i dëgjuar përshkrimet e historianëve sa përkojnë me të tyre.

 

"Hallet që kemi përjetuar dhe privimet nën të cilat u ndjemë gjatë gjithë jetës na bëjnë ne të ngremë zërat sa më lart," thotë Gerlina Swillen, një mësuese shkolle e ciklit të lartë tetëvjeçare dhe studiuese në Vrije University në Bruksel. "Ne nuk dëshirojmë që të ketë fëmijë të cilët të përjetojnë gjëra të tilla."

 

Swillen thotë se njerëzit kanë filluar të hapin gojën tani pjesërisht, sepse ata guxonin ta bënin këtë vetëm pas vdekjes së nënave të tyre. Gjithashtu, thotë ajo, sjelljet shoqërore kanë ndryshuar, duke lehtësuar damkën, dhe arkivat gjermane janë bërë më të gatshme për të huajt vitet e fundit.

 

Swillen thotë se ajo kishte dyshuar gjatë se diçka mungonte në të shkuarën e saj. Ajo zbuloi se babai i saj ishte ushtarak gjerman -  një nga 20 000 belgjët sa janë si ajo vetëm kur nëna e saj i tregoi më 2007. Nëna e saj kishte shkëmbyer letra me ish të dashurin e saj pas luftës, por i ndërpreu pas martesës me një belg. Perdja ra pas kësaj.

 

Përgjigja gjermane

 

 

Georg Lilienthal, drejtori i Memorialit Hadamar ngritur për viktimat naziste të "eutanazisë" në Gjermani, thotë se pak gjermanë kanë dëshirë të flasin për çështje të tilla, pavarësisht nxitjeve nga vendet që ata kishin okupuar. Shumë ushtarakë gjermanë të cilët ishin etër të foshnjave të luftës, kishin gra dhe fëmijë në shtëpitë e tyre. Në shumicën e rasteve, etërit tashmë kanë vdekur, thekson ai, por disa foshnja të luftës kanë qenë të mirseardhur nga gjysmëvëllezërit dhe gjysmëmotrat e tyre, ndërsa disa raste të tjera ata janë refuzuar.

 

"Kërkohet më shumë kohë që të kalojë," thotë Lilienthal.

 

Ministri i Jashtëm francez Bernard Kouchner kohët e fundit kërkoi nga qeveria gjermane t'iu japë shtetësi gjermane foshnjave të luftës të cilët kërkojnë prejardhjen e tyre. Nja gjashtë prej tyre kanë marrë tashmë pasaporta gjermane dhe nja 20 të tjerë kanë aplikuar, përfshirë Delorme. Lehtësi të tilla do t'iu mundësohen shpejt edhe fëmijëve të ushtarakëve gjermanë në vende të tjera, parashikon Lilienthal.

 

"Njohja e shetësisë gjermane për këtë njerëz është një vendim i rëndësishëm, një akt shumë i rëndësishëm simbolik, nga ana e qeverisë gjermane, thotë ai. "Problemet dhe vështirësitë që kanë pasur këta fëmijë përgjatë jetës i traumatizojnë edhe sot."

 

Fëmijëri plot dhimbje

 

Delorme kishte qenë kureshtar për prindërinë e tij qëkur e zbuloi në letërnjoftimin e tij familjar, në moshën 12 vjeçe, se ai ishte "adoptuar" nga burri i nënës së tij i pasluftës. Ai kishte pyetur çfarë do të thotë kjo, por askush nuk i kishte treguar.

 

"Prej atëherë e gjithnjë diçka më brente në shpirt," kujton ai.

 

Ai e pyeste vazhdimisht gjyshen e tij, e cila e rriti, si dhe nënën e tij lidhur me origjinën e tij. Prej gjyshes merrte vetëm mashtrim. Nga nëna vetëm zemërim dhe heshtje.

 

Në shkollë në një qytezë të vogël në Normandi, ndërkaq, ai ishte trajtuar si një fëmijë gjerman. E vërteta mori formë teksa ai rritej: e keqja ishte konfirmuar me vendimin e vonuar të gjyshes për t'ia treguar fotot.

 

 

"Ne ishim fëmijët e monstrave," thotë si duke rikujtuar urrejtjen për nazistët teksa ai rritej në Francën e postluftës. "Isha një bastard i nënës sime, dhe për më tepër, isha bastard i një krauti (sinonim për "gjerman", shënim i përkthimit). Kurdo që flisja për origjinën time, njerëzit më largoheshin. Prandaj e bëra zakon ta mbaja gojën mbyllur për këtë gjë."

 

Nëna e Delorme vdiq më 1994, por në atë kohë kërkimi ishte në vazhdim. Pas vitesh mundimi të kotë që çuan tek një "kushëri" i babait që na doli se nuk mbante lidhje, Delorme gjeti fakte për orkestrën e ushtrisë dhe kontaktoi një arkivist në Berlin, i cili nxori një listë të pjesëtarëve të saj.

 

Më 2007 Delorme shkoi në Mainz të takojë gjysmëvëllain dhe gjysmëmotrën e tij.

 

Deri atëherë vëlla e motër nuk kishin pasur dijeni për marrëdhëniet e babait në Francën e okupuar. Por pas momentesh ngurimi, thotë Delorme, ata e mirëpritën si pjesëtar të familjes. Ata të tre filluan të shkëmbejnë dhurata Krishtlindjeje. Kohët e fundit vendosën ta vizitojnë njëri tjetrin një herë në vit, duke alternuar Francën dhe Gjermaninë.

 

Delorme thotë se megjithatë ai do të mbajë emrin e tij, pra atë të gjyshes dhe gjyshit, si dhe të nënës. Ky mbiemër do të mbetet në dokumentet e tij franceze dhe ndoshta edhe në pasaportën gjermane.

 

Duke qeshur ai shton: "Do ta përdor pasaportën gjermane në Francë dhe pasaportën franceze në Gjermani, në mënyrë që t'i kem prapë ata të gjithë."/Elida BUÇPAPAJ

-

Korespondenti special Shannon Smiley në Berlin kontriboi në këtë kronikë.

--

'We were the children of monsters'


WWII babies fathered by German soldiers in occupied Europe coming to terms with past

By Edward Cody


Washington Post Foreign Service


Thursday, December 10, 2009

 

NICE, FRANCE -- Jean-Jacques Delorme was 23 before he got the truth.

 

After years of mystery, during which his mother maintained a stubborn silence, Delorme's grandmother reached into a big armoire and pulled out a yellowed envelope filled with photos of a German soldier. He had been his mother's lover during the occupation of France in World War II.

 

"That's when I understood everything," Delorme recalled, choking up at the memory of that anguished afternoon in 1967. "At last I had a father."

 

Historians estimate that more than 800,000 children were born to German soldiers enforcing the four-year Nazi occupation of Europe, about 200,000 in France alone. Like Delorme, most were raised behind a veil of secrecy and shame, derided in school and unable to understand what they had done wrong. Many of their mothers had been shaved bald and paraded naked through the streets after the Germans retreated. Others, like Delorme's, were jailed as traitors.

 

More than six decades later, with the children in their 60s, the beginning of a change is in the air. Some of Europe's war babies have begun to talk among themselves, lamenting the shame they were made to feel. A growing number have decided to seek out their German families and fathers.

 

The revelation by Delorme's grandmother was only the beginning of a decades-long search, of harassing German archivists, of begging historians for clues, of following false leads. His mother, singed by postwar imprisonment as a collaborator, was no help. Delorme pushed on, however, and three years ago completed his family tree at last:

His father, he discovered, was Hans Hoffmann, a baker from Mainz. During the war, Hoffmann played the cello in a Wehrmacht orchestra dispatched to entertain occupied Paris, where he took a French woman as his mistress. Then, as the Third Reich crumbled, he was killed in a Bavarian village on April 25, 1945, resisting an onslaught by U.S. tanks.

 

"I did not find peace [with the discovery]. Peace is too strong a word. But I attained a certain degree of serenity," said Delorme, now 65 and retired from the French postal service in Menton on the French Riviera. "All of a sudden, I had my father, aunts, cousins. The whole family."

 

To help people like himself who are coming to terms with their origins, Delorme founded Hearts Without Borders. The three-year-old organization, with 300 members -- all children of German soldiers -- provides phone numbers that war babies can call to talk about what it was like growing up behind the veil. The group held a convention last month in Caen to exchange stories and listen to historians describe where they fit in.

 

"What we have lived through and the deprivation we felt all our lives push us to make our voices heard," said Gerlina Swillen, a Belgian secondary school teacher and researcher at Vrije University in Brussels. "We do not wish any child to have to go through this."

 

Swillen said people have begun to speak out now in part because they dared to do so only after the deaths of their mothers. In addition, she said, social attitudes have changed, lessening the stigma, and German archives have become more readily available to outsiders in recent years.

 

Swillen said she had long suspected something was amiss in her past. She discovered that her father was a German soldier -- one of an estimated 20,000 in Belgium -- only when her mother told her in 2007. Her mother had corresponded with her former lover after the war but destroyed the letters when she married a Belgian man. The veil descended after that.

 

The German response

 

Georg Lilienthal, director of the Hadamar Memorial to Nazi "euthanasia" victims in Germany, said few Germans are willing to talk about the issue despite the stirrings in countries that were occupied. Many German soldiers who fathered war babies had wives and children back home. In most cases, the fathers are dead by now, he noted, but some war babies have been welcomed by their half brothers and half sisters, while others have been rejected.

"More time needs to pass," Lilienthal added.

 

French Foreign Minister Bernard Kouchner recently asked the German government to grant citizenship to French war babies who seek it after tracing their filiation. A half-dozen have since obtained German passports, and more than 20 others have applied, including Delorme. Similar facilities will be made available soon to German soldiers' children in other countries, Lilienthal predicted.

 

"Acknowledging German citizenship for these people is an important decision, a very important symbolic act, by the German government," he said. "The problems and difficulties these children have had throughout their lives continue to traumatize them today."

 

Painful childhoods

 

Delorme had been curious about his parentage since discovering on his family ID card, at age 12, that he was "legitimized" by his mother's postwar husband. He asked what it meant, but no one would tell him.

"From then on, there was a bee in my bonnet," he recalled.

 

He repeatedly asked his grandmother, who had raised him, and his mother about his origins. From his grandmother, he got evasion. From his mother, he got anger and silence.

 

At school in a small Normandy town, meanwhile, he was taunted as the child of a German. The truth began to take shape as he grew older; the worst was confirmed with his grandmother's belated decision to show him the photos.

"We were the children of monsters," he said, recalling the hatred of Nazis as he grew up in postwar France. "I was a bastard by my mother, and what's more, I was the bastard of a kraut. Whenever I spoke about my origins, people pulled away from me. So I took the habit of keeping quiet about it."

 

Delorme's mother died in 1994, but by then the research was well underway. After years wasted following the lead of a "cousin" of his father's who turned out to be no relation, Delorme finally found out about the army orchestra and contacted an archivist in Berlin, who came up with a list of its members.

 

In 2007, Delorme traveled to Mainz to meet his half brother and half sister.

 

Until then, his siblings had no idea of their father's relationship in occupied France. But after some awkward moments, Delorme said, they welcomed him as a member of the family. The three have started exchanging Christmas presents. They recently decided to visit each other once a year, alternating between Germany and France.

 

Delorme said, however, that he will keep his name, that of his grandmother and grandfather -- and his mother. It will stay on his French documents and eventually go on his German passport, he said.

 

Smiling, he added, "I'll use the German passport in France and the French passport in Germany, just to get back at them all."

 

Special correspondent Shannon Smiley in Berlin contributed to this report.

(http://www.washingtonpost.com)

Edward Cody


Rating (Votes: )   
    Comments (0)        Dërgoja shokut        Printo


Other Articles:
Alpioni: Kush e tradhtoi Nënë Terezën? -Feja dhe Mosbesimi në Postmodernizëm (12.09.2009)
James F. Brown, Shefi i Radios Evropa e Lirë vdiq në moshën 81 vjeçareNga DENNIS HEVESI (12.07.2009)
Sarah Palin në barkun e bishave (12.06.2009)
I KUJT ËSHTË SARI TANI?Nga MAUREEN DOWD, New York Times (12.04.2009)
Majkëll Bolton: këndoj dashurinë vrasëse me Lady Gaga (12.03.2009)
Roman Polanski del nga burgu të premten (12.02.2009)
Chelsea Clinton është fejuar (11.30.2009)
Taiger Udsin e mori në qafë gruaja apo e shpëtoi gruaja? (11.28.2009)
LUFTËRAT FETARENga NICHOLAS D. KRISTOF, New York Times (11.27.2009)
Lideri i Alternativës Kombëtare flet për "24 orë"Intervistoi: Naser Pajaziti (11.26.2009)



 
::| Lajme të fundit
::| Kalendari
Mars 2024  
D H M M E P S
          1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31            
 
::| Hot News
SA MBRAPA KA MBETUR UEFA... MJAFT U PËRKËDHEL SERBIANga OWEN GIBSON, The Guardian
KADARE - NUK IU JAP RËNDËSI XHUXHËVE DHE SPIUNËVE
Intervistë ekskluzive e shkrimtarit Ismail Kadare dhënë Vehbi Bajramit, botues i gazetës “Illyria” në New YorkISMAIL KADARE - DOKTRINA ANTISHQIPTARE E SERBËVE DO PËRMENDUR, SEPSE DOKTRINA KA MBETUR GJER MË SOT E PADËNUAR
DOLI NË QARKULLIM LIBRI I RI POETIK I ELIDA BUÇPAPAJT "RAPSODI E GOLGOTËS SË TRANZICIONIT"
PËRSHËNDETJA E PRESIDENTIT OBAMA NË RASTIN E 70 VJETORIT TË ZËRIT TË AMERIKËS
TRUPAT AMERIKANE NË KOSOVË NUK E ZVOGËLOJNË NUMRIN DERI NË MESIN E VITIT TË ARDHSHËM
Intervistë dhënë gazetës IllyriaISMAIL KADARE: Krimet serbe nuk mund të lihen në harresë në emër të paqësimit të gadishullitIntervistoi: Vehbi BAJRAMI

 
VOAL
[Shko lart�]