VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - NË MBROJTJE TË AMERIKËSNga ROGER COHEN, New York Times

Një fjali të cilën e shkrova në fillim të këtij muaj ka provokuar shumë kriticizëm: "Unë ende besoj se forca më e madhe e Amerikës, përparësia e tij thelbësore ndaj botës është mungesa e interesimit se nga kini ardhur ju dhe interesimi se çfarë mund të bëni ju."

Gabim, më thanë me qindra lexues të cilët përmendën dekada të segregacionit, barrierat e pakalueshme për afrikanoamerikanët, kuotat për hebrejtë në shkollat Ivy League që vazhdoi së paku deri në vitet 1960, praktikat krejt përjashtuese në firmat ligjore të New Yorkut, fshatrat e SHBA dikur të shoqëruar nga shenjat që thonin "Një ngastër bujare" dhe forma të tjera paragjykimi.

Richard Cummings shkroi se "përvoja ime në Princeton në Vitet Pesëdhjetë ishte e tmerrëshme". Ai vazhdon: "Mbiemri im ishte Cohen, kështu që mua më ishte ndaluar pjesa më e madhe e klubeve që të haj dhe i kisha të përcaktuara lokalet e mia. Më në fund gjeta një klub të mirë, por vetëm ngaqë një mik ndërhyu për mua. Sapo u largova që andej e ndërrova mbiemrin në Cummings dhe më vjen keq që e bëra këtë."

Joan Weinberger më tregoi mua se "Kur unë aplikova për në Vassar (kolegji i parë i SHBA që iu jepte diploma femrave), babai më paralajmëroi se nuk do të më pranojnë ngaqë je hebreje, por unë hyra atje. Në Yale intervistuesi im më pyeti sa para jep babai im për Izraelin! Unë nuk iu përgjigja."

Paula Robbins komentoi: "Në fillm të viteve 1960, unë punoja në Zyrën e Emërimeve bë Kolegjin Radcliffe. Mbaj mend duke kqyrur dosjen e një ish studenteje në të dyzetat për këshillime karriere. Në vitin e saj të fundit të shkollës ishte vetën ky shënim: Duket shumë hebreje. Mos ia përmend... (filan punëdhënësi).'"

Natyrisht, në një kolumne lidhur me përvojën time për paragjykimet si hebrej në një shkollë në Angli në fund të viteve 1960, unë isha tepër i prirur në lavdërimin e shoqërisë së hapur amerikane. Unë po provoja, si amerikan i natyralizuar, t'iu jap zë shumë ndjenjave të fuqishme të përjetuara nga shumë evropianë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ndjesisë së të gjeturit të lirë nga zgjedha, të lehtësuar nga komfortet frymëzënëse të Kontinentit të vjetër në një çilërsi të fuqishme, të lirë për të kuptuar sesi një shtet ligjor ndryshon nga një përvojë evropiane e gjakatosur (dhe gjakatare) e kombësisë, duke ikur nga mbytja e mendimit.

Amerika, desha të them, pret njerëz që t'iu japë emër vlerave të tyre, Evropa priret të vlerësojë përkatësitë e njerëzve.

Por isha tepër lavdërues dhe duhej të kisha ditur më shumë. Kur isha duke kërkuar një libër për fatin e agonizuar të një grupi ushtarakësh hebrejë amerikanë të kapur nga nazistët, unë u përqëndrova gjatë tek një i mbijetuar i quajtur Morton Brooks. Ai ishte quajtur Morton Brimberg kur nazistët u përpoqën ta çonin drejt vdekjes dhe u kthye në Shtetet e Bashkuara për të gjetur se e vetmja mënyrë për të hyrë në kolegj ishte ndërrimi i mbiemrit. Kështu ia shpërblente mirënjohjen vendi i tij.

Dhe prapë, lavdërues siç isha, unë ende besoj gjeinë amerikane, sepse të gjitha këto mëkate fillestare (dhe skllavëria ishte një mëkat i madh), shtrihet në ndërthurjen e një opotimizmi thelbësor dhe të një pesimizmit thelbësor lidhur me natyrën njerëzore aq të shqiptuar nga themeluesit e kombit sa për të përbërë forcën vetëkorigjuese të kombit palcë të identitetit.

Mund të jetë një e vërtetë e mirëfilltë se të gjithë njerëzit janë krijuar të barbartë dhe kanë të drejtë të arrijnë lumturinë, por jo aq dukshëm sa të përgatisë një sistem verifikimesh dhe ballancash të afta për të bërë korrigjimet menjëherë ndaj çdo lloj paragjykimi që zbaton shpërfilljen e barazisë në mundësitë.

Ky është themeli bazë i Amerikës. Ai ende punon.

Unë ende i mbaj dyert hapur, së paku që nga 11 shtatori, teksa Zvicra i ndalon minaret dhe Franca iu fut frikën për identitetin kombëtar dhe mungesën e pranimit emigrantëve veriafrikanë, dhe Japonia hamendet nëse emigrantët japonezë të rikthyer nga Brazili janë tamam japonezë, dhe kombet aziatike në përgjithësi fillojnë një konfrontim jo të lehtë me emigracionin teksa shoqëritë e tyre moshohen dhe pasurohen

Është ende një dallim fundamental midis një vendi që e sheh një të sapoardhur si një burim potencial talenti dhe një tjetri që gjen shkakun e prishjes së rehatit tek "tjetri". Pas një dekade të rëndë, në të cilën pushteti i tij relativ ka rënë, ai dallim (pavarësisht nga muret në kufirin meksikan) është sipas gjasave arsye e vetme më e mirë për të besuar se gërryerja e ndikimit të SHBA në Shekullin e XXI nuk do të jetë kaq e pandalshme. Siç vë re Richard Hofstadter, është fati i Shteteve të Bashkuara "të mos kenë një ideologji, por të jenë një ideologji;" dhe kështu që Amerika në papërkryerjen e saj të grisur mundet gjithmonë të synojë lart.

Unë prandaj vendos ta mbyll këtë dekadë në mbrojtje të një Amerike me të mera dhe t'iu bëj jehonë fjalëve të thëna së voni nga Barack Obama: "Nuk ka pasur një Luftë të Tretë Botërore. Lufta e Ftohtë mmbaroi me turma të hareshme që çmontonin një mur. Tregu e ka bërë pjesën më të madhe të botës së bashku. Miliarda njerëz kanë dalë nga varfëria. Idealet e lirisë, të vetëvendosje, barazisë dhe sundimit të ligjit kanë përparuar. Ne jemi trashëgimtarët e forcës dhe largpamësisë së brezave paraardhës, dhe është një trashëgimi për të cilën vendi im është me të drejtë krenar."/Elida BUÇPAPAJ

Op-Ed Columnist

December 22, 2009

In Defense of America

By ROGER COHEN

A sentence I wrote earlier this month has provoked much criticism: "I still believe the greatest strength of America, its core advantage over the old world, is its lack of interest in where you're from and consuming interest in what you can do."

Wrong, I was told by hundreds of readers who referred to decades of segregation, glass ceilings for African-Americans, quotas for Jews at Ivy League schools that persisted at least into the 1960s, past exclusionary practices at New York law firms, U.S. villages once unperturbed by signs saying "A Gentile Subdivision" and other forms of prejudice.

Richard Cummings wrote that, "My experience at Princeton in the Fifties was horrendous." He continued, "My name was Cohen, so I was banned from most the exclusive eating clubs and had my room trashed. I did finally get into a decent club but only because a friend intervened on my behalf. Once I was out of there, I changed my named to Cummings and I'm not sorry I did."

Joan Weinberger told me that, "When I applied to Vassar (first U.S. college granting degrees to women), my father warned me I might not get accepted for being Jewish, but I did get in. At Yale my interviewer asked how much money my father gave to Israel! I did not get in there."

Paula Robbins commented that, "In the early '60s, I worked in the Appointments Office at Radcliffe College. I remember looking up the folder of an alumna in her forties who had come for career counseling. There was a notation from her senior year that read something like this, "˜Very Jewish looking. Don't refer to ... (a certain employer).'"

Clearly, in a column about my experience of prejudice as a Jew at school in England in the late 1960s, I was too glib in celebrating American openness. I was trying, as a naturalized American, to give expression to the unshackling feeling experienced by many Europeans in the United States, the sense of getting freed up from quiet constraint, the release from the tethered comforts of the old Continent into a bracing directness, the liberating understanding of how a nation of laws differs from the blood-laden (and bloodied) European experience of nationhood, the sliding away of the debilitating unsaid.

America, I wanted to say, expects people to name their price. Europe tends to price people's names.

But, yes, I was too glib and should have known better. When I was researching a book on the agonizing fate of a group of Jewish American soldiers captured by the Nazis, I spent time with a survivor called Morton Brooks. He'd been called Morton Brimberg when the Nazis tried to work him to death and returned to a United States to find the only way to get into college was to change his name. That was how his nation thanked him.

And yet, glib as I was, I still believe the American genius, for all its original sins (and slavery was a great sin), lies in a combination of an essential optimism and an essential pessimism about human nature so articulated by the nation's founders as to make self-correcting renewal the nation's core identity.

It might be a truth self-evident that all men are created equal and have a right to pursue happiness, but not so evident as to dispense with a system of checks and balances designed to spur the correction over time of the kinds of prejudice that flout professed equality of opportunity.

That's America's founding bargain. It still works.

It still keeps doors open, if less so since 9/11, as Switzerland bans minarets, and the French get in a funk about their national identity and its lack of appeal to North African immigrants, and Japan wonders if returning Japanese immigrants from Brazil are Japanese enough to fit, and Asian nations in general begin an uneasy confrontation with the issue of immigration as their societies age and get richer.

There is still a fundamental distinction between a nation that views the newcomer as a potential source of talent and one that finds cause for discomfort in "the other." After a hard decade, in which its relative power has declined, that distinction (Mexican border walls notwithstanding) is probably the best single reason to believe that the erosion of U.S. influence in the 21st century will not be inexorable. As Richard Hofstadter observed, it is the fate of the United States "not to have an ideology but to be one;" and so America in its lacerating imperfection must ever aim high.

I choose therefore to close this decade in defense of a flawed America and to echo the recent words of Barack Obama: "There has been no Third World War. The Cold War ended with jubilant crowds dismantling a wall. Commerce has stitched much of the world together. Billions have been lifted from poverty. The ideals of liberty, self-determination, equality and the rule of law have haltingly advanced. We are the heirs of the fortitude and foresight of generations past, and it is a legacy for which my own country is rightfully proud." (http://www.nytimes.com)