TË MOS DIGJET NGA HESHTJA JOTE Poemë dashurie nga ADEM ZAPLLUZHA
E Djelë, 03.01.2015, 04:12pm (GMT+1)
Të lutem e dashur Në këtë çast të trishtë Prekma ballin e rrudhosur Kam kokë dhembje Aq shumë më dhemb koka Sa që po më bien thinjat e kresë
Afroma dorën tënde të butë Të lëshohet si pendël mbi trupin tim Të bie me delikates Ashtu siç lëshohej dikur në rini Me tërë epshin e natyrës
Prekmi plagët të lutem Jo ato të plumbave Që ngjajnë atyre të Gjergjit Por ato plagë që u krijuan Prej heshtjes dhe fjalëve memece
2.
Të përgjëroj si Hyjin Shkelë me këmbët e tua të buta Mbi lëkurën time Prekmi me duart e tua plagët Po ta dije sa kam nevojë për prekjet e tua Kurrë s'do t'i largoje gishtat
Sa shumë po i ngjan sonte Kjo lëkurë e zeshktë Letrave të dikurshme të dashurisë O të përgjëroj Preke butësisht hartën e shpirtit Të mos digjet nga heshtja e jote
Ne jemi në fund të udhëtimit tonë Në daç ta përjetojmë fillimin Fillo së pari me prekjet E lotëve të tua prej gejzeri Pastaj do të kuptojmë Se kësaj rruge askund nuk i gjendet fundi
3.
O më prek vetëm sonte Pastaj le të del Ku të dal kjo rrugë e mundimshme
Nuk kemi shumë kohë I kemi shkundur të gjitha degët Kanë mbetur Vetëm prekjet e tua prej pemëve
Shiko përreth asnjëherë nata S'ka qenë më e bukur se sonte O të lutem Derisa të zgjasin këto çaste Ti mos u ndalë me prekjet e tua
Më prek edhe mbi plagën time Çmende shpirtin E lumit gjysmë të çmendur
Ndoshta të kujtohen pemët Kur si të çmendur i shkundnim frytet Ishte një pranverë e begatë atëherë
Ai shpërthim i gjelbërimit Kurrë më nuk u përsërit Për herë të dytë Në fushën e mëllenjave
4.
Të thashë Dhe sërish po të them Prekma sonte lëkurin time prej bualli Sa shumë e kanë regjur vuajtjet Preke të lutem si dikur që e prekje Asgjë në jetë nuk qenka si malli Kam shumë mall Aq shumë mall në këto çaste
Sa që po më mpihen trutë Vetëm prekja e jote skofiare Mund ta zgjojë njeriun në mua
Më ndje të lutem e dashura grua Mos i ndalë të prekurat deri tjetër nesër Kjo natë është e shkurtë Sa ora këndesat zgjojnë mëngjesin E me të zgjohen edhe vuajtjet tona
Prek e mos u ndalë o erë shenjtë Sonte jam i tëri njeri E nesër do shohim Se në cilën bishë shndërrohem Prek të lutem më prek deri në amshim Mos i ndalë të prekurat në këtë delirium
5. Çdo ditë e çdo menatë Para se të zgjohem Nën lëkurën time të zeshktë Thellë ndjej zëzëllima të prekjeve tua
Po sa i hapi sytë Fundosem në zbrazëtin e një vetmie Vetëm ti dhe gishtat e tua Mund të më nxjerrin nga ky ankth
Sekondat janë të stërgjata Me miliona vjet Nuk mund t'i mbërrij Por vetëm prekjet e tua të mishta Mund të më zgjojnë nga kjo pandjesi
6.
Përse je kaq e frikësuar në këtë moment Mos druaj Preke lëkurën time të bronztë Nën çarçafin me aromë karafili
Preke se nesër mund të fishket e tëra Një kohë të gjatë Vjeshta ka shkelur mbi gjakun tim Tani më është pakëz vjeshtë E pakë më shumë dimër i acartë
Nesër ndoshta kjo lëkurë e fishkur Do shndërrohet në flutura të djegura Po e preke ti e dashur Sa ora poret pësojnë metamorfozë
Mos prit të lutem mos Vëri në lëvizje duart e tua të mishta Më prek sa të duash deri në menatë Kurse nesër mund t'i përcjellë zogjtë e tu Në folenë e përhershme të amshimit
7.
Ky dimër ishte tepër i gjatë Po të mos ishe ti e dashur Mua do të më ngrihej gjaku Vetëm duart e tua të brishta Pa i prekur dallgët kapërcyen lumin
Edhe më herët gjatë jetës Pamë dhe i përjetuam dimra të tillë Por ti si një flutur e kaltër I kyçe në shpirtin tim Të gjitha kandilat e dynjasë
Besoj se të kujtohet Kur atë ditë E ndeze zjarrin e pa ndezur Në sytë e mi të gështenjtë
Vet më tregove Se si u patën shkrirë kallkanët e botës Më bëre t'i harroj dimrat e egër Dhe acaret me shtrëngatë Gjithmonë në sytë e tu ishte pranverë
Prishtinë, 24 shkurt 2014
ADEM ZAPLLUZHA
|