VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve | ||||
A DO TË JETË BOTA ME NE EMBËL APO DO TË NA MBAJË MËRI, NUK NA PRISH PUNË Poezi nga PAUL VERLAINE (1844-1896) E Premte, 04.22.2011, 12:07pm (GMT1)
  NE DO TË JEMI   Ne, të urryer nga keqanët dhe budallenjtë Të cilët e shikojnë vëngër gëzimin tonë dhe harenë, do jemi gjithsesi krenarë, dhe gjithnjë zemërmirë, vërtetë?   Do të shkojmë gazmorë dhe ngadalë në rrugën më të thjeshtë Që shpresa e përshkon, pa dashur t 'ia dimë pseDikush na shpërfill apo nuk na i ndan sytë, vërtetë?   Në dashuri të ngujuar si në një pyll të zi, do të jenë dy bilbila që do këndojnë në natën e errët.
nuk na prish punë. Ajo le të na ledhatojë, nëse ka dëshirë, ose të na vejë në shenjester fare mirë.   Bashkuar nga lidhja më e fortë, më e dashur e sidomos mbuluar nga një koracë e blinduar do të tallemi me të gjithë krejt pa u frikësuar.   Ne do të merremi me atë që fati na e ka parathënë, do të udhëtojmë bashkë përjetë dorë për dorë, me shpirtin fëminor të qetë të atyre që dashurojnë në mënyrë të pastër, vërtetë?   MEQË AGIMI PËRFLAKET   Meqë agimi përflaket dhe, ja, shkrepëtijnë rrezet, me që, pasi më kish treguar shpinën aq kohë, shpresa rikthehet tek unë që e thërras, i përgjërohem dhe i lutem pafundësisht, meqë kjo lumturi pranon që të jetë e imja përjetësisht,   le të heqim dorë nga mendimet ndjellakeqe, ah!, mjaft me ëndërrat e trembura, mjaft me ironinë dhe me fytyrën e nxirë dhe fjalën prej nga shfaqej një shpirt pa frymë.    E mjaft me ata grushta të mbledhur e kolerën hata për keqbërësit e idiotët e tërbuar; me harrimin në pije të nëmura rikërkuar!   Sepse unë dua, tani që një Kreaturë E ndritshme në natën time ka prurë Kthjelltësinë e një dashurie të pavdekëshme, mbretëreshë E hireve, buzëqeshjeve, mirësisë dhe haresë,   Unë dua, prirë nga ju, sytë e bukur të flakëve dehëse Që janë tuajt, apo dora në të cilën dora ime do të dridhet, të ecin drejt, qoftë nëpër shtigjet e myshkut të gjelbër qoftë nëpër çepurët dhe gurët që pengojnë udhëtimet;   po, dua të ec drejt e krenar në Jetën time drejt vorbullave të së cilës do më shtyjë fati vrullshëm,   E meqë, për të mbajtur ritmin e udhëtimit tim, besoj se ti, e dashur, do të më dëgjosh me durim;   GUASKAT   Çdo guaskë e lëmashkur në atë Shpellë ku ne kemi bërë dashuri Ka veçanësinë e saj gjithsesi.   Njëri nga shpirtrat tanë ka purpurin që Ia ka dhënë ngjyrën e gjakut zemrës sonë Kur unë digjem zjarr dhe ti flakëron;   Shpirti tjetër dobësitë e tua imiton E zbehtësitë tënde tua kur ti je e lodhur Se me sytë e mi përqeshës je e inatosur.   Njëri është pasqyra që të tregon Bukurinë e veshëve, tjetri ndërkaq Qafën tënde të shkurtër na e shfaq;   Por, vetëm njëri prej tyre, më pushton.   LAKMITË ã€€ Trupi është fruti i kafshuar i kopshtieve çfarëdo fruti i hidhur që mpin dhëmbët e atyre që janë përvëluar nga dashuria e vetme, është çlodhje për të fortët, është hareja e tyre.   Dashuri! Je emocioni i atyre të cilët tmerri i jetës nuk i dëshpëron, Dashuri, që nën mokrat e tua grive hamendjet e gruarve dhe ua bën ushqim shpirtzinjve të shtënë pas shtrigave,    Dashuri, nganjëherë ke fytyrën e bariut të mirë Që ëndërron të dashurën Tjerrëse me furkë pranë vatrës Netëve të dimrit, në ngrohtësinë e flakës,   Dhe është trupi i asaj Tjerrëseje, dhe tani Ka ardhur koha që e ëndërruara do të vijë Çast i shenjtë apo jo! Thjesht delir, Trup dhe Dashuri?   ËNDËRRA IME E DASHUR   Shpesh më vjen në ëndërr tekanjoze e depërtuese Një grua që kurrë s 'e kam parë, të cilën e dua dhe më do,Një grua e cila me të njëjtin emër thirret ose jo, E ndryshme dhe e njëjtë por më do e gjithnjë është ngushëlluese.   Është për mua ngushëlluese, e zemra ime dërdëllitëse Vetëm për atë, medet! Nuk është më gjë e papritur Për atë vetëm, sepse në ballin e djersitur Ajo sjell veç freski, me lotët e qarjeve bërtitëse.   Është zeshkane, bardhoshe apo kuqe? S 'kam si ta di.Emri i saj? Më kujtohet se është i bukur, plot magji.Si emrat e dashur që jeta në vete ndryn.   Sytë e saj kanë shikim si të statujave në gur, dhe ka zë të qetë, kumbues, gërryes, frymë e zërave më të shtrenjtë shuar pa lënë gjurmë.   FLUTURO, KËNGË, PA SKAJ   Fluturo, këngë, pa skaj Shko e thuaji Asaj Se, në zemrën time besnike, gëzueshëm ka sjellë dritën një rreze, duke fshirë, hiremadhja, hijet e dashurisë: trazimin, drojtjen e dyshimin. Dhe ja dita e madhe si vjen! Kaq kohë e nemitur Dhe e shastisur- e ndjen? Hareja ka kënduar Si një pulëbardhë e gëzuar Në hapësirat e paskajshme. Fluturo këngë e pafajshme E qofsh e mirseardhur E pritur krahëhapur Pa ankimet e kota të atij që hareshëm më në fund rikthehet. I shqipëroi: ELIDA BUÇPAPAJ
|
||||
Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved. |