VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve | ||||
PAS PAK ÇASTESH UJI DHE NATA DO TË JENË NJË TRUP I VETËM Poezi nga OCTAVIO PAZ (1914-1998) E Shtunë, 05.07.2011, 12:40pm (GMT1)
PEIZAZH PASIONAL
Sqepi i zogut diellor hap zemrën e hapësirës frut i gurit frut i kohës Hapësirë hapësirë e plasaritur Vraga të rërës në ballin e flakës varka poshtë një ylli idhnak dialog në nënqiell mes hënës dhe reve Shenja të kuqe gjurmë yjesh veshje zjarri kacavarëse e verës së zbrazur në gropa Vende si një luan që fle vende si një gosti në flakë lëndë në ekstazë lumenj të ndalur zgjerime mbretëri krahësh të shtrirë   Mes qetësisë dhe lëvizjes pulsi i madh i qenies Një gumëzhimë ere dhe shiu ngjitet në kufij si zallahi dhe ethe turret përpara uragani sytë e dyllosur sytë e enjtur nga vizionet Uragani ka lëshuar rrënjë në mes të shpirtit tënd çfarë njëra e këmbë e tij ndrydh gjelbëron nën tjetrën këmbë
LIGJËRIM
Me gjuhën e prerë dhe sytë e hapur bilbili mbi mur
Sytë me dhimbje të grumbulluar e puplajë gjaku bilbili mbi mur
Pendë gjaku e afshi të shkurtër ujë i sapolindur nga fyti bilbili mbi mur
Midis gurëve të zinj zëri i bardhë i ujit të dashuruar bilbili mbi mur
Me gjuhën e prerë këndon gjak në gur bilbili mbi mur   SHTRËNGATA
Në malin e errët rrebeshi dalldiset me zë të lartë Ne të njëjtën orë saktësisht turresh përpara përmes humnerave në trupin tënd të fashitur Era lufton në terr me ëndërrën tënde pyllnajë e gjelbër dhe e bardhë lis çunak lis mijëvjeçar Era të çrrënjos të tund dhe të shtrin përtokë e hap mendimin tënd dhe e davarit Të vorbullt sytë e tu e vorbullt kërthiza jote të vorbullt e bosh Era të shtrydh si një kalavesh shtrëngata mbi ballin tënd shtrëngata mbi zverkun dhe mbi barkun tënd Si një rrem të thatë era të hedh tutje Në ëndërrën tënde hyn rrebeshi duar të gjelbëra dhe këmbë të zeza rrotullon nëpër fytin e gurtë të natës mbërthyer pas trupit tënd të malit të fashitur Mali dalldiset mes kofshëve tua monolog guri e uji Mbi rreshpet e ballit tënd kalon si një lum zogjsh Pylli e ul kokën si një dem i plagosur pylli gjunjëzohet nën krahun e erës rrebeshi dalldiset çdo herë e më thellë në trupin tënd të fashitur çdo herë më natë
ECEJAKET
I Kthehu natën kalavesh i orëve më të vona; preje si frut të territ, shijoje injorancën. II Me krenarinë e pemës mbjellë në qendër të vorbullave zhvishesh me gjestin e ujit duke kërcyer nga shkëmbi braktis trupat e tu me hapat jerme të erës përplasesh mbi shtrat me sy të mbyllur kërkon nuditetin tënd më antik III Zbres në ty me rënien e verbër të valës trupi yt më mban sipër vetes si vala që lind jashtë era fryn dhe grumbullon ujërat të gjithë pyjet janë një pemë e vetme Në natën e thellë lundron qyteti tokën dhe qiellin dhe vërshimin që s'pushon elementët e ndërthurur endin veshjet e një dite të panjohur IV Shkretëtirë e pafund dhe burim i fshehtë bilanc i heshtjes dhe pemë e rënkimeve trup që shpaloset krejt si vela trup që paloset krejt si krahu zemër që e shkëpus nga nata akrep që ngulet në gjoksin tim vulosje gjaku mbi vitet e mia të burrërisë V (Bëj atë që më thua) Me një Po llambë që prin në hyrje të ëndërrës Me një Jo bilanc që peshon mashtrimin dhe të vërtetën e dëshirës Me një Ah asht i lulëzuar për ta përshkuar vdekjen VI (Sot, gjithnjë sot) Flet (ngatërrohen shiu mbi shiun) nuk di çfarë thua (një dorë e verdhë mbështetet) Hesht (lindin zogj mbi zogj) nuk di ku jemi (një hoje ngjyralle mbyllet) Qesh (këmbët e lumit mbulohen me gjethe) nuk di se ku shkojmë (sot është tashmë ditë në mes të natës) E sotme që hapet dhe mbyllet që kurrë nuk lëviz dhe kurrë nuk ndalet zemër që kurrë nuk shuhet Sot (një zog ndalet mbi një kullë breshëri) Është gjthnjë mesditë
TJETRI
Shpiku një fytyrë. Prapa saj shumë herë jetoi, vdiq dhe u ringjall. Sot fytyra e tij ka rrudhat e asaj fytyre. Rrudhat e tij nuk kanë fytyrë.   VEGIM
Nëse njeriu është pluhur njerëz janë ata që përshkojnë pllajën   RINI
Kërcimi i valës më të bardhë çdo orë më të gjelbër çdo ditë më të re vdekja   MADRIGAL
Më transparent se ajo pikë uji mes gishtave të shpezës mendimi im hedh një urë mes teje dhe teje Shikoje më real se trupi që e banon ndalur në mes të ballit tim Ke lindur të jetosh në një ishull   SHEMBULLI
Bubullima përshkon pllajën fsheh qielli të gjithë zogjtë e tij Dielli ka dhënë shpirt nën dritën e tij të fundit gurët janë më gurë se kurrë Murmuritje të gjethnajave si qorra në kërkim të rrugës Pas pak çastesh uji dhe nata do të jenë një trup i vetëm
PEIZAZH
Më tepër se ajër më tepër se ujë më tepër se buzë e lehtë e lehtë Trupi yt është tani hija e trupit tënd
TEJPËRTEJ
Unë kthej faqen e ditës duke shkruar çfarë më thotë lëvizja e qerpikëve të tu Unë hyj tek ti e vërtetë e tërë e territ Unë kërkoja prova të errësirës dua të pi verë të zezë merr sytë e mi dhe shtrydhi Një pikël natë në majën e gjirit tënd misteret e mishërimit Duke i mbyllur sytë unë i hap ata brenda syve të tu Gjithmonë zgjohet në shtratin e saj ngjyrëshegë gjuha jote e njomë Ka shatrivanë në kopshtin e damarëve të tu Me një masë gjaku i përshkoj mendimet e tua hutueshëm mpirja e kujtesës më udhëheq mua në anën tjetër të jetës
AGIMI FUNDIT
Floku it ka humbur në pyll këmba jote prek timen Në gjumë ti je më e madhe se nata por ëndërra jote ndihet lirshëm brenda kësaj dhome Sa shumë jemi ne që jemi kaq të vegjël Jashtë taksia kalon me ngarkesën e saj të fantazmave Lumi që rend pranë është gjithnjë duke rrjedhur mbrapsht A do të jetë e nesërmja një tjetër ditë
PREKJA
Duart e mia hapin perdet e qenies sate të veshin ty në një nuditet të mëtejshëm Zbulojnë trupat e trupit tënd Duart e mia Shpikin një tjetër trup për trupin tënd   URA
Midis tani dhe tani midis ku jam unë dhe ti fjala urë Duke hyrë në të ti hyn në veten fjala lidh dhe mbyll si një unazë Nga një breg në tjetrin është gjithmonë një trup i shtrirë një ylber Unë do të fle nën harqet e tij   ASHTU SI DIKUSH DËGJON SHIUN
Dëgjomë ashtu si dikush dëgjonë shiun jo vëmendshëm jo shkujdesshëm hapa drite vesë e hollë ujë që është ajër ajër që është kohë dita është ende duke ikur nata duhet tashmë të vijë figuracione mjegulle në bërryl të kthesës figuracione të kohës në hark të këtij pushimi dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun pa dëgjuar dëgjo çfarë them unë me sytë hapur brenda vetes në gjumë me të pesë shqisat zgjuar është duke rënë shi, hapa të lehtë, një mërmëritje rrokjesh ajër dhe ujë fjalë pa peshë: çfarë jemi ne dhe janë ditët dhe vitet ky moment, koha e papeshë dhe keqardhja e rëndë dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun asfaltet duke rrezatuar ti kapërcen rrugën është mjegull duke u endur në natë është natë duke fjetur në shtratin tënd është kulmimi i dallgëve në frymën tënde gishtat e tu prej uji njomin ballin tim gishtat e tu prej flake djegin ballin tim gishtat e tu prej ajri hapin qepallat e kohës një pranverë vizionesh dhe ringjalljesh dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun vitet shkojnë tutje çastet kthehen a i dëgjon hapat në dhomën tjetër jo këtu jo atje: ti i dëgjon ata në një kohë tjetër që është tani dëgjon hapat e kohës shpikës i vendeve pa peshë askund dëgjon shiun duke rënë mbi taracë nata është më natë në korije vetëtima ka bërë çerdhe mes gjetheve një kopsht i pagjumë që shkon pas rrymës hijen tënde e mbulon me këtë faqe
I shqipëroi ELIDA BUÇPAPAJ
|
||||
Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved. |