Kur bota do të jetë katandisur vetëm në një pyll të zi për katër sytë
tanë të shastisur, - në një plazh për dy njomëzakë besnikë, në një shtëpi muzikore
për simpatinë tonë të kthjellët, - unë do t'ju gjej.
Le të mos jetë atje poshtë te ju veçse një plakush i mirë vetmitar, i
qetë dhe i bukur, rrethuar nga një "luks përrallor", - e unë jam te gjunjtë
tuaj.
Që t'ua realizoj të gjitha kujtimet tuaja, - që unë të jem me atë që di
t'ju magjepsë, - unë do t'ju lë pa frymë.
***
Kur jemi shumë të fortë, - kush zbrapset? Kur jemi shumë gazmorë, - kush
do që t'ia dijë nga bota? Kur jemi shumë të këqinj, - çfarë të bëhet me ne?
Zbukurohuni, kërceni, qeshni. Unë kurrë nuk mund ta hedh Dashurinë nga
dritarja.
***
Mikesha ime, lypsare, njomëzake mrekullibërëse, sa shpërfillshëm sillen
me ty këta të palumtur e këto dredhira dhe tundimet e mia. Na trondit ne me
zërin tënd të pakrahasueshëm, të vetmin ledhatim të këtij dëshpërimi mizor.
***
Një mëngjes me re, korrik. Një kundërmim hiri noton në ajër; - një aromë
druri që digjet në vatër, - lulet e masakruara, - shkatërrimi i shetitjeve, -
mjegullira e kanaleve nëpër fusha e pse jo edhe lodrat fëminore dhe
pafajësia?
***
I kam tendosur litarët nga njëra kambanore tek tjetra kambanore; kurorat
e luleve nga dritarja në dritare; vargonjtë e florinjtë nga njëri yll në yllin
tjetër, e kërcej.
***
Moçali i amullt avullon papushim. Çfarë shtrige ka për t'ia behur nga
perëndimi i bardhë? Çfarë sythesh të manushaqta kanë për të buisur?
***
Ndërsa thesaret e shtetit janë shterrur nëpër festa vëllazërie, buçet
një kambanë prej zjarri të kuq midis reve.
Duke thithur aromën e pamasë të bojës së Kinës, një pluhur i zi lëshon
ëmbëlsisht rrebesh shiu mbi pagjumësinë time- I ul dritat e llampadarit,
përplasem në shtrat, e duke kthyer fytyrën nga hija, unë ju shoh juve, o
njomëzaket e mia, o mbretëreshat e mia!
***
Qiej gri të kristaltë. Një vizatim bajat urash, disa të drejta, disa të
mysëta, disa pjerrësohen dhe krijojnë kënde të zhdrejta me të tjerat, e këto
figura përtërihen në rrethina të tjera të kanaleve të ndriçuara, por të gjitha
të gjata e të plogëta saqë brigjet, ngarkuar me harqe urash, tëhumben dhe
dobësohen. Disa nga këto ura janë ende dingas me shtëpiza. Të tjerat mbajnë në
kurriz gardhe, shenja, kangjela. Akorde minore përzihen e vargohen, nga pritat
e lumenjve lartohen avujt. Shfaqet një xhaketë e kuqe, ndoshta të tjera silueta
dhe instrumente muzikore. Janë avaze popullore, fragmente ahengjesh për të
pasurit, mbetje të hymneve publike? Uji është gri dhe i kaltër, i gjerë si një
gji deti.- Një rreze e bardhë, duke rënë lart nga qielli, e asgjëson këtë
komedi.
***
E kam
përqafuar këtë agullimë vere.
Asgjë nuk
lëvizte ende përballë ngrehinave të pallateve. Uji kishte vdekur. Zonat e
hijeve nuk e lëshonin rrugën që të çon në pyll. Kam udhëtuar, duke u përballur
me flladet jetëdhënëse e të kulluara, dhe gurët e çmuar më vështronin, dhe
krahët e zogjve flatronin heshtur.
Befasia e
parë qe, në shtegun plot me shkëlqime të freskëta e të zbehta, një lule që ma
tha emrin e saj.
Unë
qeshja me ujvarën bjonde që lëshohej poshtë nëpër degët e bredhave: nga maja e
argjentë unë njoha perëndeshën. Atëherë ia zhvesha vellon dalëngadalë. Në
rrugë, duke e marrë përdore. Në rrafshina, ku ia kam treguar gjelit. Në qytetet
e mëdhenj, ajo flatronte mes kambanoreve dhe kupolave, dhe duke rendur si një
lypsare mbi stolat e mermertë, unë e merrja krahaqafë.
Në krye
të rrugës, pranë një pylli me dafina, e kam shtrirë në vellon e saj të hapur,
dhe e kam ndjerë pak nga pak trupin e saj të pafund. Agullima dhe njomëzaku në
fund të pyllit.
Kur më
doli gjumi, ishte mesditë./