Sirenat i prenë flokët e gjata,

heshtën shtojzovallet , orët e maleve,

Tutje Lugjeve të Verdha mbi Bjeshkët e Namuna,

U meh qumështi në gjinjtë e bardhë të zanave,

Osman Taka gremisi sytë në legjendat e valleve,

Yjet qiejve ngrinë,

E përmortshme me ding-dangun e këmbanave tringëllin,

Muza e poetit me emrin Ofeli.

Thur kurora me trendelina në malin Leni,

Lida ,vajzë dëshiri, vajzë e vetme,

Si Shehrezadja e njëmijë e një netëve,

U bë qyqe e qyqon,

E me ligje pellazgjike ligjëron:

-Ku ku, babë!Ku ku baba!

Baba shakryt tat! Baba shakryet tat!

Ike i zhgënjyer,

S`pe një ditë të bardhë, s`të gjeti shpirti rehat,

Baba shakryet tat! Baba shakryet tat!

Qielli mbi Kosovë e Çamëri

Në gjysmështizën e pikëllimit

veshun me kuq e zi.

Edhe unë Vehbi,

Derdha lotë, derdha vargje për ty,

Se ti i përket racës së poetëve,

Po raca e poetëve nuk është standarte,

Ka poetë me fantazi si flaka e vetëtimave

Por me shpirt të zi si të demonëve,

E me ndjenja të mbyllura

Në sarkofagë prej akulli,,

Ka poetë me ndjenja të buta si lulet,

Me shpirt të dhimbshëm,

Deri në dhimbje.

Por shpirti i tyre është i bindur , i nënshtruar,

Rri i mbyllur tërë jetën

Në kafaz e kraharuar,

Tek dera e ruajnë:arsyeja, frika,

Si gardian qelishë,

Si murgj manastiresh,.

Por ka edhe poetë,

Me shpirt të pabindur dhe rebel

Që nuk e përfillin arsyen, frikën,

Si gardianë qelishë, Murgj manastiresh,

Kësaj race i përket edhe ti ,Vehbi.

Shpirti yt fluturon i lirë hapësirave,

Nuk i bindet arsye- frikës

Si gardian qelishë,

Murgj manastiresh,

S`i ke përfillur eprorët,

I ke injoruar këshillat e profetëve,

Filozofëve,

Mbi edukatën , moralin,

Mbi nënshtrimin ndaj së panjohurës,

Nuk u je bindur ligjeve,

Pjellë e shpirtrave të ngrirë,

Mbuluar me sarkofagë akulli,

I neverisje karrieristët,

Që zvarriteshin, lëpiheshin, intrigonin,

Mashtronin, shisnin dhe nderin,

Vrisnin dashurinë e tyre,

Deri sa shfrynin epshet për pushtet,

I urreje deri në hakmarrje,

Vrasësit, sadistët.

Ligji suprem për njerëzit,

Është njenjtë për të gjitha krijesat,

e planetit,

Si për të gjithë elementët e universit.

Yjet me jetë miliarda vitesh,

këputen një ditë,

Veniten thithen nga vorbulla e rrymave,

të zeza, qiellore,

Enigmën,

Edhe krijesat supreme të planetit,

Me emrin njeri,

Shuhen , veniten një ditë,

Shpirtrat e poetëve të bindur, të nënshtruar,

Shkojnë në amshim

E treten në kaosin e hiçit,

Kurse shpirti yt , rebel, Vehbi,

As yll nuk pranon të bëhet,

Që të shkëlqejë netëve,

I ftohtë ,i ngrirë , kallkan.

Ti poet me shpirt rebel,

Do rilindësh përsëri,

Jo me frymën e shenjtë,

Si Jezusi,

Por nga mëkati i mollës së ndaluar,

Nga një baba e nënë tjetër,

Ndoshta do rilindësh në Australi,

Afrikë, Amerikë, Europë,

Po gjithësesi do rilindësh në planetin tonë,

Me emrin e bukur Tokë,

E përsëri shpirti yt do ti përkasë racës së poetëve,

Do të jetë rebel, i pabindur,

Me urrejtje të përjetshme,

Kundër tiranëve,

Diktatorëve,

Kriminelëve...