Tek stoli në park
Si të duan të flasin, të lirë janë John
Do t'doja këtë mbrëmje me ty ta kaloj
Tek stoli në park askush s' më pengon
Në vesh të të flas, por dhe të t' përqafoj.
I derdhur në bronz, ke mbetur i ri
Kitarë ke në dorë, a mund të këndoj?
Se këngët e tua dhe unë mirë i di
Me klithmat e territ, rininë të kujtoj.
Baladat e tua tërë botën ndryshuan,
Ti bëre atë që s'e bën një kallash
Durrsakët ndaj ty dhe veten nderuan
Aty tek lulishtja, pranë murit të lashtë.
Nëse syzet e bronzta shpesh të mungojnë
Të rinjt i kan' marrë,.. do t'i kthejnë, ta dish
Se duan këtë botë më drejt ta shikojnë
Kështu ndoshta bota më ndryshe do t' ish.
Përreth gjimnaziste, i ngrirë, nuk gëlltitesh
Do t' donin një foto me ty si kujtim
Ja, këmbë përmbi këmbë, i sheh dhe habitesh
Sa vajza perrì paska ky djepi im!
T'ia nisim një kënge, të lirë jemi John
Michelle, Michelle, e kujtoj si tani
Ma belle, ma belle, askush s'më pengon
Ësht' bronx që djersin a loton?... Nuk e di.
Kënga e Nomadëve
Sa zhytet dielli, vjen e më kërkon
E dorë më dorë, më shumë të ndjej
Vallë, nga i merr ato fjal' që më kon?...
Se unë mbi to më mjalt nuk gjej.
Ne si nomadë shkretëtirash ngjajmë
Humbur rrugëve të qytetit
Dhe si dy shpirtra frymën ndajmë
Mes ëndërrës dhe realitetit.
E kohën vrasim, oaze kërkojmë
Me net' pa gjumë në qiell të hapur
Atje ku duam, kurrë s' përfundojmë
Se Zonjën Liri, prapë e kanë kapur.
Lirinë gabele me ngjyra- ngjyra
A ka vallë liri, me xhepa bosh?...
Lirinë që paska aq shumë fytyra
Lirinë që qenka veç për kodosh.
Nomadë të dashurisë ne jemi
Udhëtarë që çajnë në çdo tallaz
Të ndalemi, ne mendje s' kemi
Rebeles erë i shkojmë nga pas.
Një sms Zotit
Një Sms po të dërgoj
S'e di, o Zot, në të arrin
Në do t' më bëje me pushtet
Ta hidhja tej k'të varfërinë
Besoj, ta meritoj vërtetë
Nuk fluturoj si ca poetë.
Të shkrova, e sa pa vënë një pikë
Ky celular i shkretë m'u fik
(Ndoshta, s' e mbajtën bateritë...)
Ta nisa nga e para prapë
Dhe shkrova vetëm dy tri fjalë
Ndihmomë, o Zot, tek ty besoj
E në kërkova shumë, më fal
Më jep atë që meritoj
Se si poet, kurrë s'lajkatoj.
Provova prapë: më dha OK
Mesazhi do t' kish shkuar tej
Me shpresë ta gjeja gjithandej.
Zot, je akoma mbi qytet?...
Çngjyroset nata si një albatros gjigant
E vidhet ngadalë me flatra,
përgjatë Autostradës
Po zbehen si me drojë
syt' e verdhë të shumkatsheve
Ngordhin dritat e përkulura të rrugëve ,
të lodhura nga puna e natës.
Si pelikan i pangopur zbriti agimi,
në këtë qytet të rrëmujtë.
Në këtë qytet që s'është më i imi,
është i të gjithëve dhe i askujt.
Ndoshta nga tarracat e kateve shtatëmbëdhjetë,
me kopshte si parajsa vet,
ka mbetur, në një qoshe Zoti e na shikon.
S' e di, ndoshta dhe na përgjon,..
E di Ai, që në këto rrugë, qielli nuk shihet më?!...
Do të jetë e fundit vepër arti modern
Pasuria mbyt lirinë...Edhe qiellin e rrëmben...
Ç'e harxhova ditën sot, si një monedhë kusuri!
Pesëdhjet lekë, një gazetë
Merre, palose dhe fute nën xhaketë.
Ndërsa qyteti i të gjithëve dhe i askujt
nën smog me shpejtësi po humbet.
Ndaj unë pyes
Zot, a je akoma mbi qytet?...
Zbrit, sonte dua të t' takojë.
Tek Bari i lagjes
në qoftë kësmet!
Tek bangot e vjetra gjysmëbosh,
që ke frikë t'i vështrosh
Mos druaj, nuk loz bixhoz.
Vetëm një raki:
me speca, me domate, me turshi.
Sa merak kam të të them,
kështu esëll: Jam i lodhur, Zot!
Jam i lodhur!
Përkëdhelje
Me një vështrim të vetëm
Ç'u mbush me yje nata
Dhe mori ngjyrë erresira
Pse përkëdhelje pata.
M'u ngjallën t' gjitha shqisat
Te porta,... ti papritur
Qenë fjetur ndjenjat tona
Në ëndrra duke pritur.
Ç'e ndeza brenda meje
Gëzimin porsi zjarri
Më fale ti pa leje
Përkëdhelje prej të marri.
Me një vështrim të vetëm
Si det u bën te gjitha
Ndaj shtratin ton' si varka
Mes valësh e vozita.
Tërë natën të pashkulur
Më munde dhe të munda
Nën sytë e hënës ngulur
Përbrënda teje humba.
Një tjetër diell
Mëngjeseve e shoh, sa meken dritat e neonit
Kur asnjë bar i vetëm qepenët s'i kish ngritur
Makina e plehrave zhurmon me zërin e demonit
Spërkat asfaltin boti, me copa jete ngjitur
Ndërkoh' pasqyra e detit thith agun gjithandej
E kris i vetmi jaht, përtej nga Kallmi shkon
Po hënën, poçe qumështi, endè në qiell e gjej
Qyteti, të fundit orë të gjumit po provon
Dhe ja, aty tek plehrat, i njejti burrë me zhele
Ca pantallona zhubra të lidhur me ushkur
Kokës një vark' prej letre të ngjeshur si kapele
Sajuar me gazetë, si ne fëmijë dikur.
Një bluz' e Juves djersur, në trup i ishte ngjitur
Ish bluza e zakonshme: me vija bardhë e zi
Në shpinë Del Piero, dhjeta, shikova i habitur
Sepse tani e bardha ish kthyer krejt në gri.
Afrohem trotuarit, kërkoj ta përshëndes
Përkulet në kazan dhe plehrat nis trazon
E njoh atë shumë mirë, dikur flisnim serbes
Po sot nuk di nga vjen, nuk di as ku po shkon.
Nuk don t'i flas njeriu, as mua qe me njeh
As llambave neon, maçokëve që rrëmojnë
Po vjen agimi befas, fantazmat, fap, i fsheh
Kanaçet brenda thasëve më therin e më shpojnë.
Po zgjohet pak nga pak qyteti im i vjetër
Mënj'anë ka mbetur hëna, surpriza ime e zbehte
Do t'doja këtë mëngjes të lind'te një diell tjetër
Se hëna po çgjyroset, pas pak do t' zhduket krejt.
E hapet një dritare, e dy, e pesë, e gjashtë
Nga drita e bardhë zbuloj: mbi det diçka rrëshket
Një varkë prej letre ësht', kapelja kthyer mbrapsht
Më kot kërkon të zotin, i zoti më s'do të jetë.
Largohet bregut varka, po vallë kush do t'ia dij'
Nëse një burrë me zhele, mëngjesi kish rrëmbyer
Ëndërrës së vagëlluar i tha një lamtumirë
Ashtu dhe dashurisë, që shpinën i kish kthyer.
Çelini arkapiat
Çelini arkapiat
Uragani vrundullon
Jepini rrugën qytetit
Ju që dini vetëm shtigje, ferra
Gardhe të përmjera
Ju të nginjur,
të rinj' dhe të thinjur.
Çelini portat
Dhe mos shihni duart,
shihni sytë
Dhembja, s' ju rëndon?...
E, nëse ajo ju llaston
tu kërkoni ndjesë,
jepuni pak shpresë.
Çelini arkapiat
Uragani vrundullon
Hapini rrugët qytetit
Se fryma s'i mjafton
Ndryshe, zemra lëngon
Mund të pritet Bay Pass
E gjithkush do të humbasë.
Kronikë kryeqytetase
Një zile e çmendur ore më tremb herët mëngjes
Tirana ende përgjumur, makinat tërë vesë
Kafeja më e hidhur, është kur vetëm pihet
Ndërkohë, tymi i cigares në mushkëri më fshihet.
E marr me ngutje xhinsat, të hedhur mbi karrike
Dy grushta ujë syve, që mos të kem dremitje
Mbi flokë kaloj një krëhër, gjithçka tani ësht' gati
E kthej një gotë me qumësht, të lënë atje tek rafti.
Ndryshon jeta gjithnjë, më shumë i ngjan betejës
E kam shumë më të lehtë, se gjer tani jam njejës
Por për betejë jam gati, ngjasoj me ushtarak
Mes mizërisë e pres urbanin për Laprakë.
E për të mos mbetur vetëm, si n'ëndërr kujtoj seksin
Një prekje e lehtë dore, pandjerë më shton oreksin
Shoferi shfrenon radion. "...njëzetepes' gërshetat..."
Unë , vajzën pranë përpij, nga koka gjer te thembrat.
E zbres te kioska e shtypit, një sy...lajmet e mbrëmjes
I ftohtë jam këtë herë, indiferent edhe ndaj dhëmbjes
Kronikë e zezë dhe rozë, jepen emër për emër,
Për fatin tim të mire, e kam ende një zemër.
Luftohet në Irak, fëmijë për jetë cunguar
Nga mediat vijnë orteqe pejsazhesh të shkrumbuar
E ndonse ngjaj i ftohtë,indiferent nuk jam ndaj dhëmbjes
Një rresht më s'u lexoj kronikave të mbrëmjes.
Ministra të përfolur, të mbrojtur nga drejtësia
Dhe britma opozitare: Të ikë qeveria!
Kronikë me shesh beteje, e hedh vështrimin shtrembër
Për fatin tim të mirë, e paskam prapë një zemër.
Dhe dielli edhe hëna më vijnë nga prapa Dajtit
Kur kthehem në shtëpi, i them "shpejtohu" hapit
E le të vijnë, të ikin, nuk e besoj të ndreqem
N'urbanin e mëngjesit, pas kthesës do të tretem.
Biri i Harresës
(Marshi i të përndjekurve)
Nuk kam emër, as mbiemër
Biri i harresës jam
Më ka mbetur veç një zemër
Po të heshtjes bijë s'e kam.
Ndaj një ditë heshtjen e shemba
Se vazhdon zemra të rrahë
Manushaqe dhe ndër gjemba
Me pranverën krah për krah.
Nga Olimpi s'ka rrufera
Heshtje ka edhe harresë
Por ta dini kam dhe vlera
Zemrën time nuk e shes.
Zemra ime e marrosur
Të vërtetën don të ngas
E plagosur, e fashqosur
Veç nuk di një herë të vras.
Kur i shoh nëpër ekrane
Po ata e po ata...
Them: Moj bota frikamane
Të përjetshëm qenkan këta?
Atë koh' që shkoi helmuan
E vazhdojnë prap' të helmojnë
As nuk heshtin, s'u penduan
Bëjn' sikur dhe Zot besojnë.
Ndaj më mirë të rri mes njerzish
Pa një gotë në kafenè
Po me emër dhe mbiemër
Të pres i qetë çdo lloj rrufe.
Olsi
Olsi,
Ti punon tek bari i një moteli
Në autostradë, kilometri shtatë
Çifteve, që nata e gjatë kurrë s'i veli
Kafen ua çon në dhomë, her' posht', her' lart.
Olsi,
Dukesh se vjen nga një botë ideale
Kur çelsin dorëzon: Dhoma dy, tre, tetë...
As syt' s'i ngre, i shurdhët ndaj çdo fjale
Një buzëqeshje të drojtur pas derës e troket.
Olsi,
Ç'paske kështu tërë këtë mëngjes?
Don të flasësh, por asnjë fjalë s' të del
Të dridhet dora kur sjell filxhanin e kafesë
Pse heshtja jote ngjan aq shum' me k'të motel?
Olsi,
Ti punon. Tërë ditën një mijë lekë
Ndaj kur të jap bakshish, dorën vë në zemër
Të shoh, ata që ngjiten lart, shtrembër i ndjek
Natyrisht,të ndrisin sytë tek cepi, për një femër.
Olsi,
Pse sot të ka rënë tërë ky trishtim?
Vajza që lart u ngjit, mos ishte fqinja?!...
Një shoqe klase, shkolle, mbetur në kujtim
Mbase shoqëruesi të dukej burrë me thinja?...
Olsi,
Të njoh. Gazetat atë ditë të gjitha ishin shitur
Në galerinë e thellë, ti kishe lënë babanë
Ndaj malet ke ca vjetë që i ke zbritur
Me vete more nënën, motrat dhe vëllanë.
Olsi,
Ti punon tek bari i një moteli
Në autostradë, kilometri shtatë
Çifteve që dita e sotme i përkëdheli
Pak dritë të drojtur ua çon si një dhuratë.
Isha Edmond Dantes
(Prokurorit tim)
Kur Konti Monte Kriston lexoja në fëmijëri
Me fundin simbolik: Durim por edhe shpresë
S'e dija, sinqerisht, çdo të thoshte drejtësi
As, se një ditë, do t' hyja në një kronikë të zezë.
Kronika e zezë, i ngjet ndodhisë tek ashensori
ritoli me komandë, nga larg, hajde ta gjesh
Këtu, në këto raste, fiton vetëm fajtori
Prandaj vendimi yt, më mbushi tërë shpresë.
Gjatë ta dhashë dorën, të thashë faleminderit
'e di nëse një tjetër, do t'mirrte pare me thes
Veç ti nuk i ngjasove, monstrës së ndyrë, Vilëforit
Ndaj i sigurtë më more për një Edmond Dantes.
Jam gënjeshtar
Jam gënjeshtar
Mos u lodhni kot
Jam gënjeshtar që kur linda
Nuk ndryshoj dot.
Madje, jo vetëm
Jam mësuar të duartrokas tërë jetën
Atë, Zonjën e madhe:
Gënjeshtrën.
Jam gënjeshtar
Bëj pjesë në piramidën e saj
(S'ka rëndësi, në bazë a në majë)
Pres medalje të përlaj
Të bëhem Hero,. Nder i kombit,Mjeshtër
Mjeshtër i madh,... i punës, i gunës.
Kam qenë dhe do të jem:
I flamurit të gënjeshtrës, tundës.
Jam gënjeshtar, vërtet
Vendin e çova të kacavaret litarëve, në det
Të mbytet thellësive
Të ngrijë shtigjeve të dhive
Të vdesë shpirtin te semaforët
Të kapërcejë mure ambasadash:
Kope që i kanë varë këmborët.
Të uritur
Dhe me gënjeshtrën e madhe në xhep
Si vendi më i lumtur në planet
Vetëm medalje nuk i dhashë
Medaljet i mora për vete
I mora me gjithë ç' kishin nga pas.
Jam gënjeshtar
I paparë
Dhe kur më mos të jem
Portretin do t'ma kenë varë
Në muzeun e madh të gënjeshtrës
Si më i madhi atdhetar.
Jam gënjeshtar,
vendi im, djepi im!
Vetëm ti do të mbetesh batall,
Me dallgët si gjithmonë përballë.
Medaljet do të kenë mbaruar
I rrahur, i zhvatur, i mashtruar...
Deri kur kështu , vallë?...
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
