LUMI I DRITËS
Vërshoi me vajet
e vdekjeve të hershme
me gazin e lulëzuar
të lindjeve të sotme
lumi i shpirtit
sytë mllef fërfëllizash
zemrën lëmsh të zjarrtë përpara
rrëzoi urat e kalbura
të kohërave të përmortshme
mbuloi sheshet e fëlliqura
nga baglat e parahistorisë
kremtoi pavdekësinë e emrit -
forcën e shkëmbit
gjakun e dritës
askush nuk mund t'i rrijë përballë
askush t'ia thyejë turrin
prej vigani
daullja e tij
është marsh i dritës së përjetshme
ai zgjeroi hapësirën
e thellësive të rrezeve të ndërgjegjes
e lindi tufani i vuajtjes
dashuria e ndrydhive
që kërkoi blerimin
është shpërthim
i mendimit të ndjekur
sy vizllues i largësive të pafund
që më bëri ballë të bardhë shpresash
EPIKË
Kurrizi i përgjakur i kufirit
gjarpëron shkëmbinjve
gjer në pafundësi
poshtë gurët e ngrefosur
si ushtarët e gatshëm për zjarr
më marrin në nishan
më urdhërojnë
të rri pip në këmbë
të përtokem
e ku të fshihem s'kam
lart majat e pishave
bëjnë dialogë
si ushtarët nervozë
po të flas
mendimet e mia
më kontrollojnë
më lidhin e zgjidhin
sa herë të duan
ky shteg më shpie
gjer te një varr i shkelmuar
gjer te një krua
që përgjon
një bari ligjërimave të fyellit
e shpërlan shpirtin e vet
duke shkrirë gurë kufitarë
e mua më duket se po qan...
DIMRI I VJERSHËS SIME
Në vjershën time hyri dimri
me përrallat për kafshët e egra
tash ujqit e rrënqethur
i shtrijnë shpatat e tyre
mbi sipërfaqen e bardhë të fjalëve
të rrudhura nga ngricat
dhelprat shfaqin koncertet e veta
në amfiteatrin e vjetër -
në amfiteatrin e vdekjeve të reja
e unë them diçka
sa për të pohuar se jam gjallë
hesh diçka
sa për të kuptuar se jam i vdekur
jashtë rrugët e brigjeve nuk shihen më
e pylli përtej gjithnjë më i uritur
MENDIMI I FUNDOSUR
Sonte kërkoj shumë nga vetja
e vetja s'më jep asgjë
përveç leckave të një mendimi të fundosur
phu, e pështyj veten në pasqyrë
e stërpikët e ndyera
i kthehen fytyrës sime
o mendim i zjarrtë
ku vete ashtu i shkalafitur?
pas arkivolit tënd
kortezhi i zi nuk ka të ndalur
mos e shploni arkivolin
se mund të tmerroheni
me fytyrat tuaja të ngrira
fytyrat e hijshme...
sonte mendimi im bluan veten
e krrokamat e shpendkeqeve
kremtojnë ngadhënjimin...
MË NDODHI NJËHERË
Më ndodhi njëherë
të përmbyset dita
e rrënjët e veta
të thinjura
t'ia pasqyrojnë qiellin
ajri të murmurojë
si ndërhundë
e qentë të lehin
në yjet e natës
rrugët të zgrapohen
si gjarpërinjtë
dhe të copëtuara
të kthehen
nga udhëtimet e veta
të djegura
dritaret të ikin
në horizont
dhe të dënesin dyert
dashuria të bëhet hi
hëna të veshë fustanin e zi
e të vajtojë mbi tokë
atëherë më lindi dëshira
të këdoj këngën më të bukur
të mbyllem në të si në kështjellë
e pastaj të ngre dorë mbi veten
NUK MUND TË BROHORIS MË
Ka do kohë që disa gjëra
s'mund t'i bëj më kurrë
nuk mund të brohoris:
rroftë ose poshtë socializmi
ditën e çlirimit në miting
se kam shumë pjesë të vdekura në vete
jeta ime u bë statujë e zverdhur -
hije e shafitur e një ëndrre
që u kthye e përcëlluar
në qenien e vet
gjërat i aprovoj
apo s'i aprovoj fare
vetëm me lëvizje koke
vetëm me gjestet e duarve
tash kam dëshirë t'i numëroj
yjet në qiellin e hapur
kur ndezen kur fiken
të kap atë që nuk kapet
diçka të largët që nuk zihet
e të përqesh pa zë jetën time...