Është një prej poetëve më të dalluar në historinë e letërsisë suedeze, në të njëjtën kohë duhet thënë se ai është enigmatik, jetoi në një farë izolimi, dhe mendimet për figurën dhe jetën e tij ndër studiuesit nuk përputhen.
Poezia e tij ka një gof, një forcë të rrallë emocionuese.
Më e njohur nga vjershat e tij është "Mik, në çastin e shkatërrimit". Bëra një interpretim shqip para 17 vitesh:

MIK, NË ÇASTIN E SHKATËRRIMIT

Mik, në çastin e shkatërrimit, kur në brendësi terri të mbulon
kur në humnerë po zhduken mendja dhe kujtesa,
mendimi i hutuar kërkon diçka midis hijës dhe dritës së vagëlluar,
zemra nuk mund të psherëtijë, syri nuk mund të qajë;
kur nga shpirti yt, i mbështjellë nga nata, po bien flatrat e zjarrta,
dhe kur po ndihesh me frikë se përsëri do të zbritesh në hiç,
kush do të të shpëtojë atëherë? - Kush është ky engjëll i mirë
i cili brendësinë tënde prapë rregullon, hijeshon,
dhe në botën tënde të humbur, duke rimëkëmbur altarin e rrezuar,
po ndez aty flakën me dorë atërore? -
Vetëm ajo qenie e fortë, që në natën pa fund e ngjalli serafin,
duke nxitur diejt të vallëzojnë,
vetëm ajo fjalë hyjnore, që u thirri botrave: "Bëhuni!" -
që edhe sot me fuqi të gjallë i bëjnë të lëvizin me vrull.
Gëzohu, pra, mik, dhe këndo në terrin dëshpërues:
Nata është nëna e ditës, Kaosi komshiu i Zotit.

E shqipëroi Ullmar Qvick më 26 janar 1996.