ËNDRRA
Nisja bisedës me pak fjalë, nuk të duhen grumbuj fjalësh, as të ikësh nga
vetvetja nëse të humbin fjalët. Kudo mund të gjesh hijen, po vrapove pas saj,
por dije një gjë se kurrë nuk mund ta zësh hijen tënde.
Me mija njerëz janë shndërruar në hije, ec e përthekoje atë iluzion që
zvarritet përpara teje dhe nuk thyhet në asnjë shkëmb.
Kur përbirohet nëpër plasat e çara të tokës pa shi.
Në këto pak fjalë, mos të të zë gjumi,nëse ngjan kjo ti e humb rrugën deri te
ëndrra, kurse pa ëndrra nuk je më vetvetja e jote, ti më nuk je njeri, por një
ëndërr një hije mashtrim.
Nuk je askush më. Nëse nuk je askush,kush mund të jesh? S'do të kesh as emër,
kurse pa emër nuk është as letra e bardhë e bardhë, edhe ajo ka një zbrazëti, e
cila mund të mbushet me fjalët e tua, me një kusht që ti mos të jesh askund,
ashtu siç je sot pa emër dhe pa letërnjoftim.
Nëse të zë gjumi ti mos fli, nata është e gjatë, ajo i shtrinë këmbët përtej
ëndrrës së lumit, përtej çdo parashikimi meteorologjik. Nëse thonë njerëzit se
nesër do të bie shi,mos e merr kot ombrellën, dita do të jetë e kthjelltë, pa
asnjë grusht re në qiell.
Fli guximi im , fli, gjumi t'i rritë flokët. Njerëzit janë kokëfortë,
kryeneç,kurse ti duhet të jesh pak më i mençur,harroje kryeneçësinë, harroje
kroin ku i lave sytë mbrëmë, harroje shtambën e thyer sepse po nuk i harrove
këto dromca kujtimesh, nuk di ku mund të kërkosh ëndrrën e humbur.
Sivjet ende s'është pjekur stina. Dielli kaloi këndej, por nuk na ngrohi, nuk
është dimër, kurse na mbyti acari.
Rrezet lëshohen pingul në tokë,e nuk mbërrijnë në sipërfaqen e mërdhirë. Diçka
është duke i ndalur mes tokës dhe hapësirës, një dorë e panjohur po e lidh
grykën e thesit.
Ne do t'i presim anijet në mol. Mbrëmë nuk u kthyen peshkatarët, lufta me
dallgët e rrëmbyera nuk u ndalën, peshqit ikin, pasi takohen me rrjetin, kurse
peshkatarët nuk kanë ku të flenë , kurse shtëpitë e tyre janë të boshatisura.
Kështu është kur kërkohet e pamundura. Në rrjetën e shqyer, humbin të gjitha
ëndrrat,mbesim lakuriq si lakuriqi i natës. Nuk shohim as hijen tonë që jemi
duke e shkelur me qindra vite.
Ti fli gjumi im, fli nuk të ka mbetur shumë kohë për të mbërri deri te ëndrra,
në të kundërtën e trazon mugullimin e gjelbërimit.
Çdo gjëje i vjen fundi, edhe ëndrrës tënde, si që çdo gjë që e ka kohën e vet,
edhe lindja edhe pritja, edhe vdekja që rri në pritë për t'i ju vërsulur bishës
kur të vij koha. Çdo gjë le të pret, por ti mos pritë. Shko deri te hija e
jote, nuk është koha e ëndrrave...
SHKULËN FRIKËN
I zgjidha të gjitha nyjat e barit. Pastrova buzët e përlyera të pasqyrës,
papandehur në atë kornizë magjike më zuri gjumi.
E mata thellësinë e detit dhe dola tej ujit pa i lagur këmbët. Kjo ishte e
vetmja mënyrë, që të arrij deri te mishi im i kafshuar.
Mbrëmë kuptova se sa larg jam prej vetvetes. Sa larg qenka lumi i pasqyrës e sa
afër muri ku rri varur fotografia e gjyshit tim.
Në korb nuk di se sa shekuj endet varfërisë së qiellit me një gjeth të fishkur
dhe akoma nuk e gjen atë tokë të premtuar, fluturon e fluturon nëpër gjumin e
mjegullave korbi im i vetmuar.
Pas kapërcimit të urës, lumi mbeti pas meje, mbetën edhe plepat edhe këpucët e
mia. Një pelerinë valëvitej në ajrin e djersitur,andej dhe këndej urës. Në të
dy anët e lumit, një urë e thyer, një rrugë e pakapërcyeshme. Ec e kalo. Ec e
rri... e mos ndërmerr diçka që i ka hije vetëm njeriut!?
Po e prekëm me gisht kujtesën, duhet të ecim deri te burimi i atdheut, kurse
atdheun po e kafshojnë mizat cece.
Ky kafshim nuk ka të ndalur. Më kafshon fjala, ajri, frymëmarrja. Më kafshojnë
lisat. Si mund të eci deri te burimi i atdheut,kur të kafshojnë kështu kaq keq
gjërat e padukshme?
Atë vit, ishte muaji i tret i vitit. Na ftuan te sheshi me një porosi, që t'i
lëmë kapelat në shtëpi, t'i varim palltot pas derës dhe të dalim në shesh.
Në shesh se jo mahi, të gjithë ishim lakuriq, vetëm lëkura e jonë i mbante këto
pak eshtra që na kanë mbetur në trup, për të na lidhur ne ose turpin tonë.
Dhe dolëm. Dikush qeshte, tjetri qante, por me një fjalë e mbushëm sheshin. Ua
ofruam çakajve mishin tonë të pjekur , e kripëm trurin për meze, me disa lloje
mëlmesa, pjata të kristalta dhe qeshja ironike çakajve që vuani nga uria për
gjak.
Kur u ngopën djajtë e zinj rra nata, por nuk u ngopën, deshën edhe të na vrasin
për së dyti, për së treti, ndoshta edhe për të dhjetën herë, ata kërkonin vetëm
të vrasin, ditën, natën, diellin.
Donin ta vrasin edhe Zotin, nuk u ngopën duke e sharë por donin ta zhdukin edhe
me disa lloje të thikave që kurrë nuk janë dukur në këto anë, donin por këto
dashje i ndalën krakëllimat e korbave të natës.
Deshën të na vrasin, por ngjau e kundërta. E shkulën frikën nga qenia e jonë,
sa që e pështymë tokën nën çizmet e zeza, pështymë surratin e djajve të egër.
Pështymë çdo gjë që na doli në rrugë, pështymë frikën... ishim qengja , u shndërruam
në ujqër të tërbuar, kafshuam çdo gjë që pati guxim të del para nesh, kafshuam
frikën në frikën tonë..
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
