"NGJASHMËRI E PAFUNDME..."
Ngjashmëri e pafundme
E fushës së tërë,
Bora e zbërdhulme
Ndrin si rërë.
Një qiell i bakërt
Tuaf i mekur
Ku hëna shfaqet
Për të lindur dhe vdekur.
Si re të mëdha
Lisat nëpër mjegull
Në pyjet pa skaj
Pranë grisë pezull.
Një qiell i bakërt
Tuaf i mekur
Ku hëna shfaqet
Për të lindur dhe vdekur.
Sorra azmatike
Dhe ujq të uritur
Çfarë të zezë ditën
Sjell për ju ky dimër?
Ngjashmëri e pafundme
E fushës së tërë,
Bora e zbërdhulme
Ndrin si rërë.
VARGJE TË ARTA
Arti nuk do lotë dhe askënd nuk vë në hekura,
Kjo është bindja ime me pak fjalë: poezia brumoset
Nga sfida gjigante të njeriut dhe nga beteja
Kundër dashurisë bajate dhe mërzisë boshe.
E di se duhet vuajtur shumë që t'i arrijmë këto lartësi
E di se rrugët duken të thikëta po t'i shohësh nga poshtë.
E di, mirëfilli e di se jo cilido prej poetëve tani
Ka gjoks dhe burrëri për t'i ngjitur ato.
Por madhështia qëndron në shpërfilljen e tundimeve e joshjeve,
Në përballjen me betejat e jetës dhe arritjen e fitoreve
Në emër të pushtimit të pasionit.
Ëndërruesit nuk bëjnë asgjë, si drurët,
Kombet lartohen dhe bien nëpër pengime rënkues
Madhështia është besim i gurtë te vetja jonë.
ËNDËRRA IME E RIPARË
Unë shpesh shoh një ëndërr të çuditshme dhe brejtëse
Për një femër të panjohur që e dua dhe më do gjithashtu
Ajo nuk është gjithnjë e njëjta dhe nuk është tjetërkush
Mua më dashuron, mua më kupton ajo femër.
Po, ajo më kupton; dhe mjerisht skaj më skaj
Rri hapur ditë e natë kjo zemra e shkretë
Vetëm për atë femër që i jep jetë
Fytyrës sime meit mbuluar me lotët e saj.
Është zeshkane ajo, është kuqe, flokëverdhë? S'dua të di.
Emri i saj? Ai më jehon gjithë butësi
Si emrat e më të dashurve në botë.
Vështrimi i saj është si vështrim shtatoreje,
Dhe në zërin e saj të qetë e të rëndë e qiellor
Janë valëzimet e zërave më të dashur dhe të ngrohtë.
DIEJT PERËNDUES
Një agim i brishtë
Përhap fushës
Trishtimet
E diejve perëndues.
Trishtimet
Përkundin miklues
Zemrën time të humbur
Në diejt perëndues.
Pastaj ëndërra të përçudshme
Që ngjajnë me diejt perëndues
Që tretin në brigje
Fantazma të lëkuqme
Pafundshëm lëvizin
Duke më kujtuar mua
Diejt e fuqishëm
Që treten në brigje.
FEMRA DHE MACJA
Ajo po luante me macen e saj
Dhe ishte mrekulli të shikoje
Putrën e bardhë dhe dorën e bardhë
Si luanin nëpër hijet mbrëmësore.
Ajo po fshihte (ligësia vetë)
Nën dorëzat e zeza pisë
Thonjtë vrastare të mprehtë
Aq therës sa çdo thikë.
Në të njëjtën lojë ishte dhe tjetra
Ëmbël, kthetrat e mprehta
Duke i fshehur me tinëzi...
Dhe në dhomën e gjumit ku e qeshura e saj
Kumbon kthjellët si një kambanë,
Katër drita fosfori shkreptijnë.
SHKOLLARES
Të jap ty mësime, të cilët,
S'të duheshin më parë, çupërlinë,
Meqë trupi yt i bukur përpëlitet
I drithëruar në krahët e mi.
Lëkura jote e butë, sa e bardhë,
Si zambakët, si bora.
Gjinjtë e tu të përkryer aq saktë
Shpërthejnë si lule të njoma.
Ndërsa goja jote, trëndafile e freskët,
Duket sikur i thërret buzët e mia krenare;
Por përtej këmishës sate fshehtë
Buzëqesh një puthje edhe më e valë...
Ngurimin shkollare do ta flakësh shpejt
Ta them këtë me përgjegjësi
Do të marrësh diploma në lëndë të tjera
Të artit përdëllues të dashurisë.
SA I TRISHTË UNË ISHA...
Sa i trishtë unë isha, sa i trishtë,
Për shkak të një femre, pikërisht.
Vuajtja vazhdon gjithnjë,
Edhe pse janë tashmë
Zemra, trupi dhe shpirti im
Një botë larg saj mërguar.
Nuk gjej kurrsesi ngushëllim
Edhe pse nga zemra ime ajo është larguar.
Dhimbja therëse e zemrës sime pyet:
Si mund të ndodhë kështu vallë?
A është ky mërgim krenar e i trishtë
Vetëm një ëndërr që nuk zgjat?
I përgjigjem: Nuk e di
Pse kemi rënë në këtë grackë,
Në këtë vend dhe kohë përçudni,
Në këtë këtu dhe tani, në këtë atje dhe pastaj.
PRITJA
Trëndafilët kishin ngjyrë të kuqe të ndritur
Krizantemi kishte ngjyrë të zezë të mbyllur.
E dashur, edhe gjesti yt më pa kuptim
E ringjall dëshpërimin tim.
Tejet blu ky qiell, tejet i butë,
Tejet i blertë ky det, tejet i ëmbël ky ajër.
E prapë kam frikë se ti nuk do të vish kurrë
Sa torturë është të presësh, e dashur !
Më lodh fërfërima e lehtë e fletëve
Dhe farfuritja e pemëve.
Më lodh pafundësia e fushës përtej,
Gjithçka, më lodh, përveç teje që vjen.
FLOKËVERDHË APO FLOKËZEZË
Flokëverdhë apo flokëzezë je ti?
Ke sy të kaltër
Apo sy të zi?
Nuk di, por adhuroj kthjelltësinë e thellë të syve tu
Adhuroj rrëmujën e flokëve gjithsesi.
E butë apo e rreptë je ti?
Zemra jote
Është e ngrohtë a e mbushur me përbuzje dhe inate?
Nuk di, por e falënderoj natyrën hirplote
Që më bëri pushtues të zemrës sate.
Besnike je ti a e pabesë?
Në fakt
Kjo nuk ka fare rëndësi
Gjersa bukuria jote është gati gjithnjë të kënaqë
Pasionin tim, nuk ka dëshmi si kjo në gjithësi.
BUKURIA E FEMRAVE...
Bukuria e femrave, pafuqia e tyre, ato duar
Që shpesh bëjnë mirë e që mund të bëjnë keq,
Dhe ata sy që bëhen si të një bishe të egër
Për t'i thënë "Mjaft!" burrit të harbuar!
Gjithnjë ai zë, sikur këndon nina-nanë,
Madje edhe kur hesht. Thirrje mëngjesi
A këngë e butë perëndimi a shenjë e përndezur
A dënesje e bukur humbur në shallin e bardhë...
Burra të vrazhdë! Jetë shëmtane, e ligë mbi këtë tokë !
Përtej përleshjeve dhe ledhatimeve,
Lini të mbetet së paku sipër maleve diçka,
Diçka si prej zemre të njomë fëmije,
Prej mirësie, respekti. Sepse çfarë do t'i tregojmë
Vdekjes kur të vijë, dhe çfarë do të lemë pas?
MARIGOJA
Kur Marigoja kalonte, djemtë kthenin kokat
Rrotull për të parë dy sytë e saj, dy Sodomat
Ku flakët e Dashurisë bënin shkrumb e hi
Kasollën e shkretë mërdhitëse me emrin Miqësi.
Gjithandej kalëronin aroma hyjnore
Dhe e mbytnin krejt shpirtin dënesës.
Magjitë shpërthenin nga flokët e saj gështenjë
Veshjet e saj bënin një muzikë të pashoqe
Kur Marigoja kalonte.
Kur Marigoja këndonte, duart e saj sedefe
Lëshonin melodi të thella, të errëta dhe sekrete,
Melodi të lashta që askush nuk i këndon tash.
Zëri i saj me flatra qiellore ishte një parajsë,
Një simfoni ëndërrash e paanë.
Dhe kushdo që dëgjonte lojën e trallisur
Të atyre tingujve të argjendë prekte i dalldisur
Mbi faltrat e zërit të saj qiellin e shtatë,
Kur Marigoja këndonte.
Kur Marigoja dëneste, pikalotet e saj rrënimtare
Bënin të heshtin armët më të egra vrastare.
Buzët e kuqe gjak i përndizeshin prush,
Dëshpërimi i saj bëhej njerëzor pa fund.
Si një flakë që harbohet me një vrull të ri
Zemërimi i saj merrte zjarr. Ish ajo
Luaneshë që shfrynte furinë fort
Në një pyll të errët pa anë e pa kufi
Kur Marigoja dëneste.
Kur Marigoja kërcente, fundi i saj atllas
Vërsulej para, zbrapsej prapa si tallaz,
Dhe e përdridhte belin e saj si purtekë
Gjinjve të bardhë duke iu dhënë përpjetë.
Një vetëtimë verbuese nga kofshët e saj
Latuar në mermer të përkryer iu shtohej
Mrekullive të përmendura më lart. Të gjitha këto
Shndërroheshin në një fllad pylli nëpër natë
Kur Marigoja kërcente.
Kur Marigoja flinte, oh një amë qelibari pastaj
E mbushte dhomën krejt përzier me amën e saj!
Nën çarçaf lakoheshin format e shpinës së hatashme
Dhe nën hijet e perdeve ato iu përshtateshin
Ritmeve të lehta, të buta të frymëmarrjes.
Gjumi i patrazuar prehej në sytë e saj i qetë
Dhe mister të ëmbël përhapte gjithandej
Në gjërat e vendosura kuturu nëpër raftet,
Kur Marigoja flinte.
Kur Marigoja bënte dashuri, atëherë dallgët
E qejfit si gjak i kuq që vlon edhe nxjerr avull
Duke shpërthyer nga një plagë pushtonin brigjet e atij
Trupi mizor të shfajësuar nga të gjitha krimet e tij.
Përplaseshin shtrëngatat në muret e shpirtit,
Shkatërronin dhe rrënonin pa mëshirë gjithçka
Rrugës së tyre tek shkonin, pastaj shfrynin prapë
Të egra e të vrazhda si flakët e përbindshme
Përpara se fashiten.
MBRËMJE TETORI
Vjeshtë dhe diell perëndues. Jam i hareshëm.
Gjak në meit,
Flakë në zenit, vdekje në natyrë,
Ujë vendumëro, burrë në ethe.
Ndërkohë është ora jote, stina jote, poet
I zemrës iluzionesh zbrazur,
Poet nga dhëmbet brejtës të pasionit i zgrapcur,
Çfarë pasqyre, dhe ç'festë!
Si unë shumë të tjerë, pedantë, të çmendur, marroqë,
Lënë mendjen për Pranverën dhe agimin,
Atë çift të virgjër, më kuqloshë se fustanët e tyre.
Vjeshtë e vrazhdë, ty të dashuroj, më fort
Se çdo fytyrë të vogël engjëlli
Ty, kurtizane mizore dhe me sy gabeli.
FEMRA DHE MACJA
Ajo po luante me macen e saj
Dhe ishte mrekulli të shikoje
Putrën e bardhë dhe dorën e bardhë
Si luanin nëpër hijet mbrëmësore.
Ajo po fshihte (ligësia vetë)
Nën dorëzat e zeza pisë
Thonjtë vrastare të mprehtë
Aq therës sa çdo thikë.
Në të njëjtën lojë ishte dhe tjetra
Ëmbël, kthetrat e mprehta
Duke i fshehur me tinëzi...
Dhe në dhomën e gjumit ku e qeshura e saj
Kumbon kthjellët si një kambanë,
Katër drita fosfori shkreptijnë.
"DUAR TË DASHURA..."
Duar të dashura që dikur ishin të miat,
Kaq të vogla, kaq të bukura, zot,
Pas gabimesh njerëzore dhe plot
Gjërash aq të liga,
Pas endjeve të mia mërguar,
Pas limaneve dhe zallishteve,
Unë kam duart e tua të brishta
Endërrat duke m'i shpaluar.
Duar mbi shpirtin tim, duar mbi ëndërra,
Mes pëshpëritjesh pise, çka di unë se çfarë
Këtij shpirti të mjerë, të dalldisur e trillan
Ti denjove t'i rrëfesh, t'ia tregosh të tëra?
Një rrenë, vizioni im i pafaj
I harmonisë shpirtërore,
Një përvujtni amnore,
Një dhimbsuri e thellë, e paskaj?
Vuajtje e mirë si kjo, e çiltër keqardhje,
Ëndërra të bekuara, duar të shenjtëruara,
Oh, ju duar aq shumë të admiruara,
Ma bëni mua një shenjë të faljes!
MAKTH
Shoh nëpër ëndërrën time tek veton
Si një stuhi mbi rërë,
Një shpatë të madh në njërën,
Një klepsidër në tjetrën dorë
Ai kalorës
I baladave gjermane
Të cilin përmes qyteteve dhe fshatrave
Mbi lumenjtë sipër majave
Mes pyjeve lugjeve poshtë
Një hamshor
I kuq flak i zi abanoz
Pa fre pa kërpesh pa mëgojzë
Pa kamxhik pa fiskël pa thirrje hyjo!
Përmes vdekjes memece hajt e hajt
Ai mban
Një kapelë pendëgjatë e të gjerë
Deri mbi sytë sa i kthjellët
Sa i zymtë si bluja e thellë
Sa mish i gatshëm për plumb
Parë nëpër muzg
Si një krah fajkoi
Kreshpëruar droje
Përballë një stuhi bore
Që ia beh përtej
Përzier me erë
Dhe në shenjë lavdie
Një gjoks prej fildishi dhe hijesh
Nëpër natën e zezë shkrepëtin
Tridhjetë e dy
Dhëmbet e tij.
Përktheu dhe përgatiti: Elida BUÇPAPAJ
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
