VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

NJI LULE VJESHTET Poezi nga GJERGJ FISHTA (23 tetor 1871 - 30 dhjetor 1940) E Hënë, 10.21.2013, 11:26am (GMT1) N'atë rrahe t'dekne mbrenda vorrit t'errshem Tash pluhën je. Ata dy sy t'janë errun, Ku qiella prirej me sa hana e diella Terthores s'epër m'sharte vrejn t'njerzimit! T'janë sosun fjalët e ambla e plot urti, E ai za t'asht kputë, i cilli bite m'zemër Si kumbë liret t'tingllueshme, qi prej s'largut Ndihet tue ra, kur dora e prekë e msueme! Ehu! po; "deka, qi baras m'derë t'pellazvet Trakllon, si m'trinë t'kolibavet," ku i vorfni Me lot njomë bukën, ty edhe ajo ke dera T'traklloi, e ti kalove porsi voesa E natës kalon, kur dielli vjen me shndritun Mbi kobe t'dheut. Sot përmbi vorr t'kanë bijtun Hithat e madergona! "˜I kryq dullijet, Qi e përshpirtshme nji dorë ta vu te kryeni, Ndër to ka hupë, as tjetër send trishtimin E vorrit nuk ta zbutë, posë va'it t'trishtueshëm Të hutit t'natës, qi nëpër curra t'malit Dhimbshem në rreze t'hanës rrin tue gjimue! . . . Njai grumbull gursh, qi m'vorr t'randon përsypri, Vetë gjaksorit t'pashpirt, qi mbyti nierin, Lugat i duken, n'hikë kah t'bjen nget vorrit, Edhe t'përqethët atë botë i shkon n'për zemër. Po, a thue, krejt deka n'asgjasend t'përpini E, posë se do kocijsh edhe "˜i grusht pluhen, Nuk t'la tjetër? Jo! N'prehen t'Amëshuemit Pjesa ma e mira e jotja ka flutrue Me gzue n'dritë t'qiellvet, ku pushon dishiri I nierit t'drejtë, si drita m'sy kthiellun Po, po, se përtej vorrin shpirti i nierit Gjallon për jetë! Njeky mendim i ambël Deken e zbutë e vorrin ban t'pëlqyeshëm, Kur zemrën fa'i s'e grisë. Prej ktij mendimi As vetë per ty s'lotova shum, kur ndjeva Se diqe: se n'ma t'mirën lule t'motit E lae ti ketë shkreti, ku shuen e Drejta E paudhnija, ku sundon mizore; Ku i zhyemi m'vese sod me dorë dhunuese Vesin shinon me Theta t'zi, e selija M'rrashta t'përgjakshme t'njerzvet m'kambë, ku mbahet. Ehu! po, se shpirti i yt, kulluet si rrezja E diellit, qi përfton lulet e erandshme, Kur bora dehet, s'mujt me e bajtë qelbsinen E randë t'ktij sheklli t'zi; por fletët i rrahi Kah jeta e dytë, ku Njai qi rruzullimin N'themel e dridhë veç me "˜i vetimë t'qerpikut: Amshon n'lumni shka Atij t'i ket përgja. S'kje toka, jo, për ty kje qiella! E tash, qi vetë jam tue ravisë kto karta, Ti, kushedi, n'per vrrije t'amëshueme Shkon tue kërkue për lila e drandofille, Qi s'dijn me u veshkë e ndreqë me ta kunora, Për me u lulzue mandej ndër t'zjarrtat valle, Qi nëpër vrrije rrijn tue kndue t'Parrizit: Ku, fletët e arta bashkë kryqzue me Engjuj, Kndon Zotit lavde n'për ylbera t'qiellit: A, marrë krejt n't'pam t's'hyjnueshmes faqe t'Zotit, Porsi m'pasqyrë t'kulluet skjyrton shestimin E rruzullimit, vu prej s'eprës Mende, E cila n't'kenun sendet thirri t'tana Prej hijevet t'kthellueshme t'asgjasendit, Kur bani Ajo furin me heshtë t'thellimit, E me "˜i fuqi t'pamatne prapi terrin E pakthellimit, qi atje n't'skajshmet megje T'ktij sheklli ndihet mnershëm tue gjimue, Kah për ledhe plandoset t'rruzullimit, E aty, n'atë dritë plot ambelcim dashtnijet, Qi porsi lum i kjartë prej Atit t'Dritvet Gjithkah dikohet nepër verë t'Parrizit, Shpirtent e lum krejt m'rreze tu' i pershi, T'kthiellta ti i prirë t'vërtetat, t'cillat Hyji Desht t'muzta nierit ma ia lanun t'shkrueme Nder fletët t'hyjnueshme t't'amëshuem Ungjillit. Oh! sa e sa herë, kur n'mbrame shuen natyra, E tjetër s'ndihet, veç se rryma e prronit, Qi përmallshëm gurgllon n'per rrajë e curra Un', lodhë mbi letra t't'dijshëmvet t'kahmotit, Mbas t'cillvet fjalën rrij tue lmue shqyptare, Dal në dritsore me kundrue shatorren! Qi i Lumi t'kthielltë ia vuni rruzullimit, E kqyri hyjt, qi, thue, se njaq sy Zotit Flakojn mbi dhe kushdi, për me felgrue Nierin, qi egrue ma fort prej mnerës s'territ Përbluen punë t'mbrapshta: e atë botë mendoj për ty. E, ku ta shoh ma t'flakshmen tue xhixhllue Nji hyll, aty selin' un' tham me vedi, Ti do ta kesh, e syt m'atë hyll pa da I nguli, e m'bahet si me t'pa. Me emën Un t'thrras atëbotë n'per terr. Nji vaj bylbylit, Qi përmallshëm ndër gemba rrin tue kja Fatin e vet, e ndoshta, zojt e dashtun, Jehonë m'i bahet t'grishunit; e m'duket Se bisedoj me ty! . . . Nuk dekka i miri, Jo kurr; e sidomos nja', i cili ti zemër E len mbrapa m'e ankue. Prej vorrit t'errshëm, Gjumin e dekës ku ai ban, na i flet mendimit, Ambel edhe na nzitë kah punët e mbara, E n'mende tonë gjallon. Kur Aleksandri Prej Bregut t'Matës ngallnjyes u kap ke vorri, Ku shuen idhnimi i Prisit t'Mirmidonvet, Qi atje nën She vorfnoi me aq djalë Ekuben, Iu ndez aty flakë zemra kah lumnija. Mbi njatë vorr, po, u betue me ngulë flamurin N'skaj t'dheut, e prej selis' me i zhdrypun mbretent; E atëherë përpara tij tanë bota shuejti. Mue edhe, qi sheklli e nji dishir lirijet T'thepisne raven m'ia kanë shtrue gjallimit, Mue, po, edhe zemra mbi vorr tand t'përvujtun M'ndezet kah punët e mbara e kah burrnija. Përmbi vorr tand, po, xa të fortë me e mbajtun Besen e dhanme e miqasin e zanme; Për fe e për atme n'ball me i dalë rrezikut: Të ligshtit dorën me ia njitë e t'fortin Mos me e gledhue; kur t'jet me u thanë e drejta, Mos me i shmangë syt' prej cakut, n't'cillin mendja Dishron me u kapë, as kurr mos me u ligshtue Ndër sa t'vishtira, qi t'na sjellin motet. Po, po! se pre' atij vorri kam me shkepun Hovin kah punët e mdhana. Ai kryq dullijet, Mneren e vorrit qi ta zbutë, ai qanderr Ka me m'kenë ndër salvimet: Engjlli i Zotit, Qi rojës besnik fuqit t'i pruen mizore, Gjumin e dekës në vorr mos me t'turbllue, Der qi të shkimen n'qiellë e hana e dielli E t'ngele moti e sheklli mbarë t'rroposet, E t'vijë dita e gjyqit t'rruzullimit, Ai ka për t'm'kenun zana. E atëherë pa u tutun Zhgjetat e prehta e t'zjarrta kah me i prehun, Ai kundra vesit do t'ia lshoj njerzimit: Atë herë un kangët kam me i ndërtue kreshnike, Me t'cillat botës un do t'ia la të shkrueme Se shka viejn armët besnike n'dorë t'shqyptarit. E me kangë t'mija "˜i përmendar t'madhnueshëm M'vorr tand kam për t'ndërtue, të cillin motit Me fletë të ngrita kot ka për ta rrahun; Pse, si curr, qi n'mjes t'detit rreh tallazi, Edh' ai njashtu do t'jesë ndër gjire t'motit Qi bumbullojn mbi faqe t'rruzullimit. Atëherë prej bjeshkvet kanë me u djergun zanat E me të njoma vjollca e drandofille Vorrin kanë me t'vallue, e kanë me rritun Me shum kujdes për qark selvija t'blerta; E shtektarit mundqar, qi n'ato hije Ka me xanë vend, me ndalë pak gja t'dihamet, Kanë me i kallzue se sa pjesë qiellet vrani Deka n'atë vorr. E atë botë i largë shtektari Të lehtë dhen ka me t'urue, e t'paqta e t'buta Shinat e borën: e, kur n'male t'veta T'dredhojë ke stani, fmis' ka me i kallzue Shka ndjeu për ty. E fmija e tij aso bote Emnin tand kanë për t'kndue, e vrrini e bjeshka Gjithmonë i ri, tue njehë furit e mnershme, Ambël prej emnit tand kanë me jehue. Me majë t'briskut kanë me shkrue mbi lisa Me shkrola t'njohtne veç e prej barivet: Kanë me u rritë lisat, përse spata as reja S'e prekin tanden, ku asht ravisë aj emën: E tu'u rritë lisat kanë me u rritun shkrolat; E kshtu ma t'kjarta mbas disa qindvjetve Nipat ma t'vonët me i këndue, e emni Sa t'bjerë dielli tokës ka me t'u kndue. GJERGJ FISHTA

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.