TE KROI UJËMJALTË 20 poezi nga RRUSTEM GECI, nga libri 'Dridhjet e barit'
E Djelë, 10.27.2013, 06:14pm (GMT+1)
* * * * *
Dallgë e verbër, memece
zhurmën tënde e ndiej
ta ndal nuk mundem
ta mbërthejë s'e bëj dot
* * * * *
E kuqja nuk vjetërohet
e kuqja nuk harxhohet
është gjak i përditshëm
është gjak i përjetshëm
* * * * *
Në këtë natë Evrope
gjakshëm më vret plaga
gjakshëm më vret malli
gjakshëm më vret fati
* * * * *
Lexues, duaje këtë libër
përqafoje dhe shtrëngoje
është s´i vajzë e bukur
është si djalë i pashëm
* * * * *
Godoja ynë priste G-në e tij
Godo i tij priste Godon tonë
mbi tërë atë pritje tragjike
I mashtruar ishte p o p u l l i
* * * * *
Fati i poezisë nuk blihet
fati i poezisë nuk shitet
poezia ka gjakun e vet
ndryshe nga artet e tjera
* * * * *
Nevoja për të korrat
më çoi te të mbjellat
te të korrat e grurit
te dielli i gjelbërimeve
* * * * *
I huaji s´më bën të lirë
pa më hip e poshtëruar
ai më do të t ë r ë n
vetëm për t´u argëtuar
* * * * *
Tek ky krua ujëmjaltë
s´ ka më të magjishme
se fjala mirëmëngjes
me kafe e ujë Kllokoti
* * * * *
Kur djemtë shndërrohen
në zogj , dhe vashat në
flutura, ndodh dashuria
më sublimja e shpirtit
* * * * *
Në përthëllimë të fjalës
krejt brenda në qënie
kam mbi 100 shekuj jetë
në këtë tokë shqiptare
* * * * *
Ky Drin i Kosovës
është lumë i moçëm
është "dardani" i parë
që piu shiun kozmik
* * * * *
Unë e ruaj pamjen e tij
pamja e tij s´më humbet
i dashur ishte me shokë
i bukur ishte në l u f t ë
* * * * *
Sa herë e marrin në pyetje
l i r i n ë , të vërtetën tonë
të "mëdhenjtë" s´përgjigjen
ose kërkojnë kushte shtesë
* * * * *
Në historinë e kësaj bote
plot b e t e j a për jetën
janë shuar, janë harruar
pa u shkruar asgjëkundi
* * * * *
Bukë janë duart e popullit
që mbjellin e hedhin farë
ato shndërrohen në grusht
kur gjërat s´ ecin mbarë
* * * * *
Të drejtat e autorit mbi jetën
i ka ajri, uji, dielli dhe zjarri
dhe miliarda krijesa të tjera
që i japin shëndet natyrës
* * * * *
Kosova në çdo kohë
zemrën e ka Shqipëri
shpirtin e ka shqiptar
dhe vetveten të veten
* * * * *
Bukurinë e atdheut tim
s´e ka asnjë vend në botë
përveç një zogu në rrem
që atdheun e ka në pemë
* * * * *
Mesditë ishte ai frymëzim
kur grusht i rashë dhimbjes
dhe veten e vrava disa herë
që ky libër vet të mbijetoj
RRUSTEM GECI
|