1.Gertrude Leutenegger (1948)

MARTIRIZIMI I PROMETEUT

Gozhduar në shkëmb

në këmbë

pa gjumë as mbështetje

thërret proteston

revoltohet ende

Çfarë mllefi ia ha shpirtin

-Prometé!

çfarë krenarie

brinjën ia çukit me tërbimi si qift?

Kush do ta çlirojë?

E djeg padurimi i atij zjarri

që pandehu se e vodhi:

ja tek vuan e heq

tek përgjërohet

që më në fund ta lënë të vdesë!

DURIMI I NJË KRYEËNGJËLLI

(Duke ëndërruar për Odilon Redon-in)

Nga cili qiell prej boje gjaku

zbriti në tokë Kryeengjëlli?

Hija e bardhë e flatrave të tij

e tkurrur, melankolike

ai ëndërrit

habitet dhe kapitet

te vetë shkëmbi

ku fëmija

dikur kërkonte mbështetje

Te cili qiell lëbyrës

Tani është zhdukur fëmija ?

TE THEKËT E DRITËS

Te thekët e dritës

te grunjërat te ninëza

e lulediellit

rrotullohen

kujtesa dhe ngjyrat

Por hanxhari i natës

Atë mbrëmje kishin ëndërruar

Se ndoshta

ajo nuk do të vinte

2.Erika Burkart (1922)

MOLLA E HARRUAR

Ajo rron në dollapt si murgu në qelë.

Askush nuk vjen ta kërkojë, askush nuk vjen ta prekë

dhe tërë ngjyrat e saj i zë gjumi.

Ajo rron në dollap

fillikate me natën e saj që gjëllin nga kundërmimet.

Me natën e saj që kujton mëngjese të mëdha drithëruese

dhe flatra laureshash si fije kashte në erë,

dhe motrat e saj, mollët rënetë.

Ajo rron në dollap dhe askush nuk vjen ta kërkojë,

teksa gërryen në zemër të tulit të bardhë

vdekjen e vet të ngadaltë, vetmitare.

3.Vahé Godel (1931)

MËSHTEKNË VERIORE

Të ndiesh sythat dimërorë

në skajet e gishtave

të tu,

të hedhësh rrënjë e të përparosh deri tek uji,

verbazi,

largpamëse, gjetheplot,

të jesh kalim drejt shndërrimit,

çurkajë degësh, runë e ngritur përpjetë

midis qiellit e tokës,

shpirt i ardhur nga larg

nëpër natë ndalesa e tij

para një dritareje:

mështeknë, bujtësja ime!

4.Jacques Chéssex (1934-2009)

JEZU KRISHTI

Njeri nga keqbërësit e kryqëzuar iu hakërrua,

duke i thënë: A nuk je Krishti ti? Shpëto veten tënde

dhe shpëtona ne!

Shën Luka, 23, 39

Jezu Krishti vdiq në kryq,

në Golgota, bashkë me dy cuba,

thonë Shkrimet e Shenjta.

Jezu Krishti vdiq në rrotën e torturës,

ngaqë pati vjedhur një at

në Pontuazë, afër Parisit.

Jezu Krishti vdiq në shtrat,

pasi mori sakramendet e Kishës.

Jezu Krishti vdiq mbi kashtë,

prej muajsh ishte i papunë.

Jezu Krishti vdiq më dyzet e tre,

jo larg Mynihut,

në një dhomë me gaz.

Jezu Krishti vdiq në azilin e pleqve.

Jezu Krishti vdiq në oborrin

e një burgu të Londrës,

për të folën gazetat,

nuk i kishte mbushur të njëzetat.

Jezu Krishti vdiq në karrigen elektrike,

diku në Shtetet e Bashkuara,

i akuzuar se kishte dhunuar një femër të bardhë.

Jezu Krishti vdiq një të diel

në Sho-dë-Foe,

ia kishte hequr vetes

një plumb kobureje në nofull.

Jezu Krishti vdiq nga murtaja e zezë

në Firence, në shekulline katërmbëdhjetë.

Jezu Krishtit i ra pika

në krahët e Gerta Flokëkuqes,

në Sankt-Pauli.

Jezu Krishti vdiq në autostradë,

në timonin e një Maserati.

Jezu Krishti vdiq në Termopile,

në Marinjan, në Stalingrad,

në Hiroshima.

Jezu Krishti vdiq në lule të moshës,

gjatë një trazire, në mes të rrugës,

i mitraluar nga forcat e rendit.

Jezu Krishti vdiq në Arvë,

në kohën e vërshimeve,

kufoma e tij ende nuk është gjetur.

5.Francis Giauque (1934-1965)

NËNA

Mos qani. Unë mbetem nëna juaj.

Mbajeni veten. Do të vij prapë t'ju bëj vizitë,

Kur t'i kem sytë plot dhé.

Do të jem tretur. Më mirë një dasmë të tillë.

Ç'blatim I pazakontë! Zemra ime ushqen

Truallin tuaj të butë.

I dëgjoj hapat tuaj, motorët e volfsvagënve tuaj,

Ditët që na ndajnë, u numëroj

Si kokrrat në kallirin e misrit.

Nuk prehem asnjë çast.

Zhdukem te fustani që vishja të dielave.

Punët nuk kanë të mbaruar!

Kur i kisha në bark vocërrakët,

Teksa fryhesha, më dukej vetja aq e fortë,

Sa mund të kthehesha në kafaz të tyre.

I çimentoja muret e mia, mbrohesha.

Tani ndodh krejt e kundërta,

Përpiqem të bëhem firë,

Pasi duhet që eshtrat e mi të shtrihen

Sheshazi si bishta pirunësh,

Apo si dhëmbët e tuaj të parë që i ruaja

Në një kuti prej qelqi të kaltër.

A më zini besë?

Më pëlqen kjo shtëpi balte ku rropatem

Si një far në errësirë.

E di se ju bezdis kur më shihni në ëndërr,

Do t'ju pëlqente më shumë të mos flisnim për këtë gjë.

Dhe sa herë më përmendni emrin,

Ju e ulni zërin. Tani jam e vdekur. Kishte ardhur koha.

Mendoj për verat tona, ju shoh sërish tek lozni në pluhur,

Gjej prapë të korrat, gjakun dhe qumështin, sëmundjet:

Gjithë atë lodhje që më jepte dashuria për ju.

Më ndjeni.

Madje edhe në gollen e këtij bodrumi të thellë

E di se gjithmonë do t'ju mbaj brenda vetes.

6.Alberto Nessi (1940)

IDIOTI I FSHATIT

Ai që e quanin idioti i fshatit

me sy prej gacash të ndezura

shpinëkërrusur

që mezi I hidhte hapat

me trup që nuk e urdhëronte dot

ai që shihte si kalonin trenat

duke qëndruar në këmbë përditë në sheshin e stacionit të vogël

idioti i fshatit

ëndërronte udhëtime oqean pemëtore

të zjarrta të djegura nga dielli

në trurin e tij të atrofizuar sajonte

projekte për të ikur diku

për bredhëritje ndanë plazheve me rërë të vakët

për të parë detin

për t'u zhytur në të për të dalë që andej i shndërruar

me trup kristali të mbushur me damarë delikatë

me shpirtin si një krizalidë gati për t'u hapur përpara haresë

idioti i fshatit një ditë vendosi të nisej

ta ndize vështrimin në flakët e perëndimit të diellit

ai e mbështeti kokën mbi shina

së largu dëgjohej si gjëmonte treni i shpejtë Hamburg-

Port-Bu

ai të cilin nganjëherë e gjuanin me gurë

ai me të cilin silleshin si me një qen të zgjebosur

ai që i kafshonte me dhëmbë duart për të mos ulëritur

tani do të shkonte shumë më larg se

Hamburgu shumë më larg se Port-Buja

rrotat e lokomitivës do ta shkëputnin

nga kontinenti i tij i mjerimit

ai do të arratisej përgjithmonë

në atë arkipelag qetësie dhe butësie

ku idiotët mund të ecin me breroren

e një dielli që është rezervuar vetëm për ta

ai e mbështeti kokën në shina

me shpirtin në paqe

si një foshnjë që e zë gjumi.

7.François Debluë (1950)

LITANIA E BARIT

Bari që mbin

midis zhubrave të bitumit

bari që mjekon plagët

bari i zakonshëm që del

rrëzë shpateve

folezë hijeje në verë

bari rreth gardhit

ku rrëshqet hardhuca

bari i majit

bari midis rrugëve

dhe traversave

bari i hekurudharit

bari që lind

nga brerimat e nëntorit

bari i përgjithmonshëm

bari i hidhur

nën galloshet e plakës

bari i mjerimit

bari i qershorit që fishkëllen

në buzët e fëmijës

bari që dridhet

bari i fortë i rrëzuar

nga era

bari i argjendtë

bari anonim

bari me mijë emra

kredhur në kujtesën time

bari i orëve pa fund

bari që nuk vdes kurrë

8.Claude Aubert (1917-1972)

LINJA TELEFONIKE

Ju e shihni atë linjë telefonike në fund të luginës

Rava e saj vijëdrejtë pret pyllin te mali përballë

Të gjitha shtyllat e saj janë prej hekuri

Kur e shtrinë atë linjë shtyllat qenë prej druri

Krye tre muajsh ato nxorën degë

Atëherë i shkulën i kthyen kokëposhtë dhe i ngulën

me rrënjë përpjetë

Krye tre muajsh u dolën prapë degë të reja

hodhën rrënjë prapë e nisën të jetonin

U desh t'i shkulnin të gjitha dhe për të shtrirë

një linjë të re sollën me shpenzime të mëdha

shtylla hekuri nga Pitsburgu