VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - PËRPOS LEHJES SË YJEVE ASNJË ZË TJETËRKatër poezi nga libri â€œMbi flokët e ullukëveâ€Nga ADEM ZAPLLUZHA

FJALA E JOTE

Fjala e jote
Gjuha e mëndafshtë
Që i shëron të gjitha plagët e shpirtit
Si balsami shërues
Depërton nëpër fijet e dejve të mendjes

Fjala e jote
Melhemi i gjetur në eliksiret
E bujarisë së gjyshërve
I shëroi plagët e Gjergj Elez Alisë
Që i doli në bejleg bajlozit

Fjala e jote
Peng i fjalës së mjegullave
Që asnjëherë nuk ndryshoi
Nën peshën e mprehtë
Të gijotinë

ECIM TEJPËRTEJMES

Sa herë që na zë pikëllimi
Ne rendim si të dehur
Drejt yllit tonë të gabuar

I thërrasim shirat
Nga ëndrrat e mjegullave
Shkulim stuhitë

Ecim tej përtejmes
U bëjmë konak yjeve
Nga rropullitë e qiellit
I shkulim trishtimet

Këto rendje maratonike
Sonte s'paskan të ndalur
Do ecim deri te lumi
Që nuk shteron asnjëherë

MBUSHE MIKU IM

Nuk do t'i cakërrojmë sonte gotat
Le të mbesin të mbushura
Me lot shiu
Ose me verën e vjeshtës së kaluar
Të thashë
Unë sonte dua të dehem me kujtime

Lëri këto imazhe të varura
Në qepallat e hënës
Ose fshihe në zarfin e kaltër
Nga kohërat e ikura
Sonte kam një tjetër mall
Që më përvëlon si zjarr

Mbushe atë gotë të kristaltë
Të dehemi sonte me pikëllimin tonë
Mbushe miku im
Mbushe me të kaluarën dhe të ardhmen
Ta pimë deri në gllënjkën e fundit
Helmin e gatuar me lot

Për fund mbushe me dhembje
Ta pimë sonte për shëndetin
E atit të birit e të shpirtit të trishtuar
Mbushe miku im
Mbushe gotën me pikëllim

KUAJT E BARDHË TË ERËS

Nuk më kujtohet se si
Por kemi mbetur të balsamosur
Në arkivolin e një druri
Përpos lehjes së yjeve
Asnjë zë tjetër
Nuk dëgjohet në këtë zgërbonjë

Kalojnë duke fluturuar zogjtë
Si hijet e murrme
Parakalojnë
Njerëzit prej bredhit të kuq

Me nga një parmendë druri
Galopojnë mezhdave të kafshuara
Kuajt e bardhë të erës
Te sinorët kanë dalë korbat
Dhe nuk pushojnë krakëllimat

Mes kolonadave të mermerta
Depërtojnë oktopodët
Si flokët e murrme të shtrezës
Po bien disa lloje shirash
Të metalta

Po bien edhe meteorët
Një hije e zezë
Ia ka zënë frymën qiellit
Si mollët e kalbura
Sonte po këputen yjet