KUR SHEH TË RRËZOHEN GJETHET E ËNDRRAVE Cikël i ri poetik nga REXHEP SHAHU
E Shtunë, 11.22.2014, 09:14am (GMT+1)
Me kryet përdhe
Nuk shoh askund në horizont një Jan Pallah shqiptar që proteston duke djegë vetën për të tjerë për t'i bërë dritë të nesërmes tonë pa thirrë, më shihni, pa u djegë për t'u dukë. Një Jan Pallah që s'i përket askujt veç njerzve Që ia di dhe na e mëson vlerën e lirisë. Vuaj që kam frikë dhe s'kam forcë të jem Jan Pallah. Nuk shoh askund në horizont, në udhët e dheut tim një njeri si qytetari kinez, që guxoi t'i dalë para tankut të dhunës së verbër të shtetit të vet e nën zingjirët e tij të coptohet në emër të lirisë duke mundë vdekjen e pavdekshme. Vuaj që kam frikë të jem trim si qytetari kinez. Vuaj që s'kam fuqi ta kafshoj gishtin që ma fusnin në gojë duke më tallë. Vuaj që pres të tjerët të bëhen trima dhe besoj se trimëri është të mbetesh gjallë edhe me turp duke u fshehë prej dhunës që s'i fshihesh kurrë edhe me hy nga ke dalë. Vuaj dhe eci me kryet përdhe Shtizën e flamurit pa flamur E kam ngulë në gardh për hu Për me pushue ndonjë sorrë.
Pikturë e pacipë (fragment)
Djemtë janë bërë pederastë se nuk ka më burra që të duan t'u ngjajnë Gratë janë bërë burra se nuk ka burra që t'i bëjnë të ndjehen gra Buzë më buzë puthen në kafe pranë meje djem me djem Vajza me vajza puthen dhe s'dihet cila është më djalë hamshor. Kokëulur si fajtorë rrinë të gjithë sikur janë në vend të huaj Dhe sapo kanë bërë ndonjë krim të fshehtë Askush nuk di të kërkojë falje pse tradhëton besimin e njerzve përditë Askush nuk guxon të marrë përsipër gabimin por e shalon atë Si kalë të fitoreve të reja në gabimë, faje e krime. Secili ec sikur e tërheq dikush me kërpesh të padukshëm Ec me kryet pas dhe vë dorën te bytha, ruan bythën e vet Burrat zihen me grushte e thika me dashnorët e grave të veta Gratë zihen me dashnoret e burrave të tyre dhe qajnë Fëmijët janë spektatorë të këtyre sherreve të përjetshme Mësojnë si nuk duhet të jenë në jetë, si nuk duhet të bëjnë E kur bëhen burra e gra, harrojnë dhe shalojnë vesin.
* * *
Përditë vdesim në të kaluarën tonë Dhe lindim në ëndrra të rreme Ne, bij këngësh të vdekura Ëndrrash të mbytyra Në mitra të errëta.
* * *
Nuk mund të bindem as të mësohem se të shkruash poezi është njëlloj si të bësh shurrën. Nuk mund të bindem as të mësohem se të bësh poezi është njëlloj si të bësh seks pa dëshirë me një grua që s'e njeh dashurinë s'e gjen, kurrë e vuan snobizmin. Nuk mund të bindem as të besoj se të bësh poezi është si të rrjeshtosh në pe fjalë deshpërimi që të shkakton shpërfillja a vetmia se s'duron askush të të rrijë pranë. Nuk mund të bindem se poezia është lëmoshë apo varëse floriri në qafën e paputhur a vëth në veshin që ka harruar përshpëritjet e ngrohta. Nuk mund të bindem e të mësohem se vargjet që dalin si diarre helmimi janë poezi moderne që s'e kuptojnë injorantët. Nuk besoj se nxjerr poezi sa herë bën kakën Sa herë shtiresh se je i dashuruar Sa herë vesh kostumin e Don Kishotit A sa herë Safos ia bën me sy. Besoj se poezi është kur varros veten në vete Kur sheh të rrëzohen gjethet e ëndrrave Dhe nuk arrin t'i prekësh me dorë. Poezi është heshtja që digjet e s'flet Heshtja që s'i shihen flakët.
* * *
Perdite e me shume permbi kokat tona sillen korba e krrokojne korbnisht Perdite e me shume neper udhet tona korba ne makina shetisin qetesisht.
REXHEP SHAHU
|