RRËZË SHELGUT TË PIKËLLUAR QANTE DITA Cikël poezish nga ADEM ZAPLLUZHA
E Shtunë, 12.20.2014, 05:56pm (GMT+1)
MBI FLOKËT E ULLUKËVE
Kur patëm kohë t'i shprehim Dobësitë tona I vramë stinët para se të vinte bora Dimri ishte një trishtim i ri për ne
Kallkanët e kristaltë vareshin buzë çative Kur acari kalonte lakuriq Nëpër shëtitoret e qytetit Vashat i gjuanin në kontejner Qeskat e najlonit me shiringa të përdorura
Si pjalm bore lëshohej një lloj shtreze Mbi flokët e ullukëve Dimri veç kalonte rrugën e tij të gjatë Kishte disa punë të pakryera me pranverën
Me një pallto të bardhë prej bore Një dorë e fuqishme I mbulonte mollët te kajsishtat Pranvera si një lulebore Pritet diku në fund të rrugës Të çeli sërish një lule e re Në shpirtin e madh të një peme
DIKU NË NJË HAN TË VJETËR
Medet nuk isha në gjendje Që t'i shalojë kuajt e egër Nata më rrëmbeu Trishtueshëm më rrëmbeu Si nëna foshnjën Dhe iku me një grusht malli në shpirt
Mëngjesi ishte diku larg Shumë më larg Se sa mendimet e mia të këputura baballarët pritnin në shtigjet e fjalëve Që sa më parë Të kthehen mërgimtarët
Ky gur i murrmë në trastën e kujtesës Mbrëmë i përjetoi Ofshamat e Drinit të Bardhë Qante si një fëmijë ky lumë mitik Nën rrënjët e shelgut të pikëlluar qante dita
Në shtegun e fjalës s'pushonte një tupan Qante edhe honi i mbushur Me pikëllim Diku në një han të vjetër Si trishtimi i shpirtit të lahutarit Cijate një lahutë e vjetër
POETI I VËRTET
Fjala e poetit Peshon më shumë se guri i Sizifit Ai në heshtje bluan shpirtin e erës Dhe nga fjalët e tij lindin vetëtimat
Kalorësve të verbër ua dhuron sytë e vet Dhe si mjegullat hingëllon Kur takohet me padrejtësinë Më shumë se çdo gjë I urren lajkat
Si uragani qesh Me dyfytyrësinë e njerëzve Është në gjendje ta pështyj diellin Nëse nuk i ndriçon Të gjitha pemët mbi tokë Gjuan zotin me gur të stralltë të atdheut
Askujt nuk i përkulet për pekule Shqelmon kurorën e famës E cila s'ekziston në mendjen e tij Poeti i vërtet Edhe kur është në qivur Ecën vertikalisht Si rrapet e atdheut të tij
NË NJË DIMËR TË TILLË
Kur binte ajo borë e kuqe Ne si minjtë vraponim nëpër shtëpi Magjet ishin të djegura Si kallamishtet e misrit në vjeshtë
Më shumë luteshim për një kafshatë buke Se sa për Zotin I cili na dukej i huaj Ose as që nuk ekzistonte Në zorrët tona të zbrazëta
Mbase ishte i ngimë Sa që kur binte terri i zi i dimrit I dëgjohej gogësima Si ulërima e ndonjë bishe të tërbuar
Në një dimër të tillë E të gjatë Kishim kohë ta bluanim Edhe strallin
I urituri nuk pyet se si ta kapërdij kafshatën Por a mund të gjejë diku Në grumbujt e mbeturinave Ndonjë krodhe buke Që në netët e gjata t'i bëjë ballë dimrit
ADEM ZAPLLUZHA
|