VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

RRËZË SHELGUT TË PIKËLLUAR QANTE DITA Cikël poezish nga ADEM ZAPLLUZHA E Shtunë, 12.20.2014, 05:56pm (GMT1) MBI FLOKËT E ULLUKËVE Kur patëm kohë t'i shprehim Dobësitë tona I vramë stinët para se të vinte bora Dimri ishte një trishtim i ri për ne Kallkanët e kristaltë vareshin buzë çative Kur acari kalonte lakuriq Nëpër shëtitoret e qytetit Vashat i gjuanin në kontejner Qeskat e najlonit me shiringa të  përdorura Si pjalm bore lëshohej një lloj shtreze Mbi flokët e ullukëve Dimri veç kalonte rrugën e tij të gjatë Kishte disa punë të pakryera me pranverën Me një pallto të bardhë prej bore Një dorë e fuqishme I mbulonte mollët te kajsishtat Pranvera si një lulebore Pritet diku në fund të rrugës Të çeli sërish një lule e re Në shpirtin e madh të një peme DIKU NË NJË HAN TË VJETËR Medet nuk isha në gjendje Që t'i shalojë kuajt e egër Nata më rrëmbeu   Trishtueshëm më rrëmbeu Si nëna foshnjën Dhe iku me një grusht malli në shpirt Mëngjesi ishte diku larg Shumë më larg Se sa mendimet e mia të këputura baballarët  pritnin në shtigjet e fjalëve Që sa më parë Të kthehen mërgimtarët Ky gur i murrmë në trastën e kujtesës Mbrëmë i përjetoi Ofshamat e Drinit të Bardhë Qante si një fëmijë ky lumë mitik Nën rrënjët e shelgut të pikëlluar qante dita Në shtegun e fjalës s'pushonte një tupan Qante edhe honi i mbushur Me pikëllim Diku në një han të vjetër Si trishtimi i shpirtit të lahutarit Cijate një lahutë e vjetër POETI I VËRTET Fjala e poetit Peshon më shumë se guri i Sizifit Ai në heshtje bluan shpirtin e erës Dhe nga fjalët e tij lindin vetëtimat Kalorësve të verbër ua dhuron sytë e vet Dhe si mjegullat hingëllon Kur takohet me padrejtësinë Më shumë se çdo gjë I urren lajkat Si uragani qesh Me dyfytyrësinë e njerëzve Është në gjendje ta pështyj diellin Nëse nuk i ndriçon Të gjitha pemët mbi tokë Gjuan zotin me gur të stralltë të atdheut Askujt nuk i përkulet për pekule Shqelmon kurorën e famës E cila s'ekziston në mendjen e tij Poeti i vërtet Edhe kur është në qivur Ecën vertikalisht Si rrapet e atdheut të tij NË NJË DIMËR TË TILLË Kur binte ajo borë e kuqe Ne si minjtë vraponim nëpër shtëpi Magjet ishin të djegura Si kallamishtet e misrit në vjeshtë Më shumë luteshim për një kafshatë buke Se sa për Zotin I cili na dukej i huaj Ose as që nuk ekzistonte Në zorrët tona të zbrazëta Mbase ishte i ngimë Sa që kur binte terri i zi i dimrit I dëgjohej gogësima Si ulërima  e ndonjë bishe të tërbuar Në një dimër të tillë E të gjatë Kishim kohë ta bluanim Edhe strallin I urituri nuk pyet se si ta kapërdij kafshatën Por a mund të gjejë diku Në grumbujt e mbeturinave Ndonjë krodhe buke Që në netët e gjata t'i bëjë ballë dimrit ADEM ZAPLLUZHA

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.