VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

PRANVERAT E SHEKULLIT – DIMËR Poemë nga QERIM SKËNDERAJ E Martë, 01.20.2015, 06:46pm (GMT1) Ju re, që lundroni mbi maja malesh, në kodrinën time qëndroni veç njëherë. I hidhni një sy blerimit të skajshëm, pastaj... edhe breshër le të bjerë. Nuk jam i bukur. Një ezmer i blertë vetulltrashë. Diçka të këndshme që kam brenda, ngutem e ngutem ta nxjerr jashtë. As i dobët s'jam, brinjët nuk më duken. Lëkura mbi bark e nën gushë, nuk fsheh kate me dhjamë. Jam pak i ngathët, s'di të loz bixhoz, as poker, as shah, me jetën nuk loz. Dikur koka keq m'u rrëzua e ra mbi supin e djathtë. Ishte një grusht i fortë, si në boks. E mora veten, se nuk më ra në gjoks. Isha prap në jetë, koka gjeti mbëhtetje në supin e vetë. Kjo që them nuk është bombë që shpërthen e krijon një gjendje të bujshme. Është dika e veçantë, diçka si rrymë e nënujshme. Po të zhytesh pak thellë ia ndjen trysninë. Diku, midis algave të dendura do të hasësh njerinë. Duket, kam mbirë nga toka si një filiz i brishtë. Jo nga dhimbja e mitrës, nga shqyerja, nga dalin të fortët, por edhe "me bisht". Nuk e di në jam gjallë e pulsi më ka vdekur, a i vdekur e pulsi më punon! Veç e di mirë: diçka nga të dyja më mungon! S'di si ta shuaj zemrën që më digjet, ujin s'e duron. Ftohet e mpihet, asnjë dorë nuk afrohet, asnjë dorë s'më ledhaton. Ikin e vijnë e unë vetëm rrudhem. Zbardhem si bryma mbi bar. E gjatë rruga, e vështrë, me pluhur e ajër të tharë. Në se mbytem një ditë, s'do të ndodh as në pus, as në litar. Do të jetë një enë e stërmadhe ku janë mbledhur lotët e njerzve që kanë qarë. Miku im më i mirë është duhani. Tymi tij, drejt e në zemër më ledhaton me helm si një shemër. Unë s'e shkel fijen e barit, ndërsa bleron e shkujdesur nën gëmushë. Kur dikush e përçudnon ia plas të qarit, ndizem e bëhem prush. Dua që njerzit të ngjyrojnë si lule, të qëllojnë me aromë si në varr dhe në jetë. Atëhere unë qesh e loz si fëmijë, ndihem poet i vërtetë. Pritja e gjatë më ka sfilitur, më ka lënë të mjerë, si pika e lotit të burimit kur shter. Fjalët më dalin mundimshëm, me dhimbje, prandaj i dua. I thash një ditë gruas: njësh me katër lindjet e tua. Jetën e dua gjer në përgjërim në dy skajet e saj. Qesh kur qesh ajo, kur qan dhe unë qaj. Kur hiqet zvarrë me zemrën coptuar, leckë e përgjakur..., vë duart në tëmtha si fëmijë i plakur. Në shekullin e dimrave të tmerrshëm, dimra që s'çelën pranverë, pak lule të mekura, të zbehta, sa lindën, u vushkën, u thanë menjëherë. Unë u plaka pa lule në këtë dimër shekull. Pash veç agime të hirta nga syri përzier me vetull. I ashpër ky shekull dimër, i vrazhdë. Furtuna këputi dhe lisa. Pa mbrojtje më gjeti dhe mua, jashtë. Përplasja s'më theu, por krisa! Katër pranverave që çela me gruan, nga sytë gjysmë të hapur u dhash pakëz diell. Erdhi kjo pranverë e përgjakur, më e përgjakshmja e shekullit që skuqi e nxiu tokë, det e qiell. Dhe ato ikën, ikën larg. Zgjodhën udhën e mundimshme, të gjatë. Ikën nga ky shekull, mos t'i verbonte me mjegull. Në se këto pranvera do të lulojnë një ditë, do të kthehen serish të veshura me dritë. Veç këtij shekulli i mbajnë mëri. Ndoshta do të vijnë në shekullin e ri. Atëhere vetullat e mia të rrëzuara do të marrin hark. Sytë do të pinë dritë sa të dehen, nga mëngjesi në darkë. Maj 1997 QERIM SKËNDERAJ

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.