URATA
Poezi nga FASLLI HALITI
E Premte, 01.30.2015, 08:06am (GMT+1)
F A S L L I H A L I T I
URATA
Muhamedi kalon fushave, mbi dhè.
Sheh njerëz të gëzuar,
Të gëzuar
Sa s'ka,
Aq të lumtur i sheh
E aq të hareshëm i duken ata...
Ç'janë këta njerëz të lumtur kështu,
Ç'i lumturon
Këta
Të bekuar?
Ky lëng i gëzon,
Ky lëng i kulluar ?!
Ky lëng i perëndisë
Si quhet
Raki ?!
Nga ferra del ?!
Po e provoj...
M'u çelën sytë,
Marr frymë lirisht.
Uratën paç moj bija e ferrës,
Paç bekimin tim dhe të Perëndisë
Ecën Profeti, ecën
Ecën
Si zot i tokës mbi tokën e bekuar.
Avuj rakie enden si mjegull e dehur
Që i merren këmbët në muzg,
Avuj
Turbullues,
Avuj marramendës
Avuj të dehur, pluskues .
***
Po kjo përskuqje
Nderur tutje
Përtej,
Si qefin violë mbi dhè.
Po ai gjak i kuq, avullues
Po ai lëng i kuq flakërues atje ?
Po këta të sakatuar?
Kush i sakatoi,
Kush i theri robtë e zotit kështu ?
Si?!
Bija e ferrës
I theri ata ?!
Bija e ferrës,
Ma bëri këtë hata!?
***
Lutje të robërve të Zotit
Dëgjohen kudo
Lart edhe poshtë
Dëgjohen
Ato:
Mallkoje
Mallkoje,
Ferrën, Profet
Mallkoje mallkoje
Asreti Muhamed...
***
Të mallkoj
Ferrën,
Bijën e ferrës
Ta bëj lanet..?!
Robtë e mi, robtë e mi
Kur unë jap uratën, e jap atë përjetë...!
FASLLI HALITI
|
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
