VDEKJA E ANTONJITO EL KAMBORIOS
Poemë nga FEDERICO GARCIA LORCA
Përktheu: FASLLI HALITI
E Enjte, 02.12.2015, 09:40pm (GMT+1)
FEDERIKO GARCIA LORKA
5 giugno 1898 - 19 agosto 1936
VDEKJA E ANTONJITO EL KAMBORIOS
Hoze Antonio Rubio Sakristas
Zërat e vdekjes kumbuan
afër Guadalkuivirit.
Zëra antikë që rrethojnë
një zë karafili burrëror.
Nguli në çizme
Kafshimet e derrit të egër.
Në luftë bënte kërcime,
sapunisje prej delfini.
Lagu me gjakun e armikut
kravatën e vet të kuqe gjak,
por ishin katër thika
dhe iu desh të dorëzohej.
Kur yjet ngulën
rrezet në ujin gri,
kur demat ëndërrojnë
lule veronikat e violaçoket,
zërat e vdekjeve kumbuan
afër lumit Guadalkuivir.
*
Antonio Heredia
Kamborio me flokë të sertë
zeshkan i hënës së gjelbër,
zë karafili burrëror:
kush ta mori jetën
afër Gualdalkuivirit?
Katër kushërinjtë e mi Heredias,
bij të Benamehit.
Atë që tek të tjerët s'e kishin zili
zili e patën tek unë.
Këpucë ngjyrë gështenjë,
medalione fildishi
lëkura ime e pabrumosur
me ulli e jasemin.
Ah Antonjito Kamborio,
i denjë për një perandoreshë!
Kujtohu për Madonën
sepse je duke vdekur.
Ah, Federiko Garcia,
thirr rojën civile!
Torsi m'u ça
Si degë misri.
*
Tre gulçe gjaku pati
dhe vdiq profil.
Monedhë e gjallë që kurrë
s'do kthehet, s'do përsëritet.
Një engjëll cigan vuri me kujdes
kokën e tij mbi një jastëk.
Të tjerët, të skuqur prej lodhjes
ndezën një qiri.
Dhe kur katër kushurinjtë
arritën në Benamehi,
zërat e vdekjes heshtën
afër lumit Guadalkuivir.
Përktheu: FASLLI HALITI
|
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
