VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

KRAH I THYER ZOGU Cikël poetik nga SHQIPONJA AXHAMI Me një hyrje nga poeti REXHEP SHAHU E Enjte, 03.12.2015, 11:00am (GMT1) KRAH I THYER ZOGU Cikël poetik nga vëllimi "Udha e Zogjve" të poetës Shqiponja Axhami, botuar nga Shtëpia Botuese "Klubi i Poezisë", në Tiranë, 2015. Poetja Shqiponja Axhami është një zë i rrallë në poezinë shqipe, i panjohur apo i mbuluar deri më tani nga poezia tallava dhe e shpikur. Korit të zogjve të qiellit i shkon mrekullisht kënga dhe zëri i saj, pasi nuk ngjan me asnjë nga zërat e shumtë dhe i shton ngjyrë qiellit të poetëve të vërtetë, i shton timbër të ri, drithërimë të re, vibrim të ri. Poezia e saj është metaforë e beftë, ngazëllyese, origjinale. Kjo poezi jeton e fluturon larg në krahë zogjsh që mezi mbajnë dhimbjen në krahët e tyre ndërsa udhëtojnë drejt mallit për të ardhë a për të ikë drejt paqes së mbytur në ankth, drejt paqes që i kanë vu litarin në qafë e thikën në shpinë, loton në petale lulesh në mëngjese dielli, shkilet dhunshëm me këmbë vërbimi që rendin nëpër eshtra ëndrrash, drithëron zemrën nga mungesa e dashurisë, krijon statuja të gjalla malli për dashurinë, dhemb deri në asht të shpirtit ikjen e të dashurve... Ndjeshmëria është tejet e lartë. Vargu i saj është tel i tendosur. Ajo nuk e njeh poezinë e mendjes pasi të gjitha i ka poezi zemre dhe zemra nuk i mban vetëm për vete të rrahurat e saj. Poezia e Shqiponja Axhamit mund të duket e ngjashme me çdo poezi të bukur të poetëve më të njohur, por ajo është krejt krejt vetja e saj, është poezia e tokës së saj, e malit të saj Gjallicë në prehër të të cilit përkundet e rritet, mal që mban gjallë rrënjët e ëndrrave, është poezia e  dy Drinave të saj, të bardhit e të ziut, bekimit e mallkimit. Gjithë librat që shkruhen në poezi a prozë magazinohen në biblioteka dhe përfundojnë në rafte ku rrallë ndonjëra ka fatin të rimerret në dorë. Poezia e Shqiponja Axhamit besoj nuk do të ketë fatin e librave që s'u hapen kapakët dy herë. Jo. Kjo poezi do të pranohet me deshirë nga lexuesi, nëse do të njihet me të, nëse nuk do ta pengojnë librat e paduhur që rendin pa turp drejt lexuesit që ta neverisin domosdoshmërit atë e ta bëjnë, siç po ndodh, të mos prekë libër me dorë. Është ndër rastet e rralla kur e kam të vështirë të zgjedh një cikël nga një libër 240 faqësh me poezi, sepse sejcila më duket më e bukur se e bukura. Si mbledhësi i perlave, që ia kthente të gjitha detit, unë do të doja që gjithë poezitë e librit "Udha e Zogjve" të poetës Shqiponja Axhami, t'ia hidhja në dorë çdo lexuesi që di të mrekullohet. Rexhep Shahu *** Ku di vdekja ç'është dashuria që të dashka më shumë se unë...          *** Mos fol, por mësohu të duash sa unë. BUKË TË VOGLA DËSHIRE Jam skllav i shitur lirë më blatoni pak liri qoftë qefini im liria. Atë ditë do t'ua kthej devenë e humbur që kthen shkretëtirat në trëndafila pemë blu do bëj krahët të mbaj pa vdekur mijra gojë zogjsh që ju të zgjoheni me këngë. Skllavëritë po kthehen në sy fëmijësh e në përrenjtë e shterrur hëna do të bjerë mbi supe të dashuruarish duke bërë bukë të vogla dëshire. SHPIA JONË Shpia jonë ashtë n'lulnajën që fle butë n'zemër t'malit n'at lulnajë që mban ngrohtë qengjin e porsalindun. Shkilet vetëm nga shputat e zbathuna t'kambve t'vashave, që vijnë netve si ylbere e kërcejnë për hanën që nusnohet me vetin në ftyrën e liqenit që na mban her' mbuluem, her' shpluem sa vashat qeshin me ne duke na mbulue me lule. Shpia jonë Ka kohë na thrret nëpër tinguj të ujshëm, me shkue me pshtue, qingjin e rradhës mbetun vetëm. GOJËT E ZOGJVE Një ditë kanë me u lutë gojët e zogjve me fjalë njerëzish për nusen që mbet përroit te kërkue duvakun për bariun e humbur. Atëherë trungjet do bëhen fyej gjethet lundra. Oh deti i lumnisë do t'përqafojë hapat e tij ardhur mbi vesë. KA RA MBRAMJA Tani  ka ra mbramja i largëti im kam me të dashtë shumë më tepër. Që je kështu i largët ti vjen duke më kujtue pyllin që ulëron lindjen e të gjitha guximeve. Vjen butë duke më kujtue të gjitha detet duke më lëshue si floknajë prej ajri nëpër gjinj të gjitha udhët që s'i shkela. Kam me të dashtë shumë ma tepër i largëti im! Ti je bindja për të besuar n'zgjimin e t'nesërmes se ndoshta në tehun tim t'dritares ka me lëshue një klithmë kange BABËS Tash po më dalin para sysh dy gishta t'zverdhuem nga cigarja si dy gjethe të fundit të asaj vjeshte që ike s'di se ku, në luginën e gënjeshtrave të quajtur vdekje. E tash po duhet me zbritë qindra herë me m'i numrue fajet si tespije t"˜këputuna me e bind Zotin me më falë dhe një herë. Babë, ne s'e premë arrën e madhe as kullën e vjetër s'e shembëm. Por unë e di, t'asht' mërzit' kutia e duhanit mbet pa çelë në odën e miqve ku filxhanet çohen si ksula e knojnë kangë dasmash. Babë, tash sofra jonë me gozhdë të hekuna ka ra përmys. Mbi të ulet noj cigane e mashtron nuset te ua lexue dorën edhe tepsia me gërmat e tua asht ngul në lule duke dëshmue ernat e ftohta. Teshat tona të grisuna janë veshë plisave të arës e ngjajmë si t'jemi t'kthyer. Babë, ti prapë shkon e vjen nga lugina e vdekjes me na pajtue idhnimet me na thanë se e teprum me pije. Lodhesh te na mbledhë jena shpërnda si qengja, si rrunza e ti prapë qesh me buzën t'nxime nikotine. A s'ke pak ma shumë kohë me nejt, ta marojm lojën e filxhanve të kësaj jete të etshme. Në  luginën e rrejshme t'vdekjes po çojmë ciganen mashtrueshëm t'ua lexoje dorën djajve. Babë t'thirri shpesh netëve. GJITHË JETËN Unë kam me marrë gjithmonë udhën e kthimit edhe pse në mes të saj kam me mbetë hutueshëm si zog i rënë foleje. Aty kam me pritë muzgun si plakun e moçëm me ma tregue se n'cilën derë fle andrra e plakun te tjerrë gërshetat e kujtimeve. E më pas do t'iki te trazue pluhnat e idhnimit e te i kthye n'trëndafila malli. Unë kam me marrë gjithë jetën udhën e kthimit. NË BREG TË LANËS Një plak thatim peshon njerzinë cigania i lexon dorën një kusari kali i një karroce të vjetër kërcënuese e një epoke lëshon bajgën nëpër të cilën ecën. Gjithsesi, një brumbull kërkon dritën. Dhe pse tymnaja e makinave vdes fytyra lulesh, nëpër petale tërfili dridhen instikte evolucioni. ZOGJTË I DUAN NISJET Asgjë nuk është si më parë qyteti ka veshur rrobat prej dëbore. Në stacione si këpucë të hedhura pështyhen takimet e turpshme.   Fundja, çdo herë do ketë një herë tjetër.   Gjethja bie jo se mbaron një stinë por se fillon një stinë tjetër.   Zogjtë ngarkohen me frymë jo se i kanë frikë shirat por se i duan nisjet.   Diku është prapë dielli.   Bleta e vesh lisin me xhaketa mjalte kështu që dhe në pyll gjendet e ëmbla.   Unë  jam edhe pse ti s'mund të jesh asgjë dhe asnjë çast. LIRIA VETVARET NË GOJË TË PISTA Qyteti im dëgjoji këmbanat e ndryshkura është ora e lutjes është kohë e paqes. Dëgjoji sesi trazohen kocka pëllumbash, liria vetvaret në gojë të pista. ZOG I VOGËL Zog i vogël, shko, mos m'i lër lotët në pëllmbë ti ke uri, të gjithë jemi të uritur kumbulla ka ngrirë pret këngën tënde. Zog i vogël, shko, mos ma lër lotin në pëllëmbë shko qaj bashkë me udhëtarin e vetmuar mlidhini ato lotë, vërjani në buzë erërave askush nuk e vrau frikën e pyllit por të gjithë i duam udhët. Shko zog, mos ma lër lotin në pëllëmbë aty kam të mbledhura gjithë brengat i ruaj t'i bëj flutura. Shko zogu im, të pret pylli dhe unë pres këngën tënde. EDHE KËTË RADHË Duhet me të lëshue diku, atje ku shpatet bahen ura duhet me të lëshu. Ka shumë mote që të mbaj mbërthyem mbas brinjëve ndërsa kali i pikëllimit endet mbi lamë. Duhet me të lëshue ose duhet me vdekë edhe këtë radhë. SHQIPONJA AXHAMI

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.