SHKODRA NË ZHEG

E zhegu jetën edh' e shafitë
e krejt qyteti disi kolomendet;
heshtin pirajkat, heshtin avlimendet,
e n'at heshti mbretnon e bardha dritë.

Veç ndonji çikrik pusi tue kersitë
dëgjohet hove-hove e' i hap qi endet
vetmimtar n'zheg, msa flejn' njerzit e sendet,
edhe kadalkadal vjen tu'u avite.

Oh, shqetija fmijnore, n'moshë t'prarueme !
Nana na vente, n'zheg ne fmijt, me fjetë
për t'i dhan me gjum' t'on' , pak pushim shpis...

Por na sa ndiejshëm ngjat at hap, n'të shtrueme
s'na zente vendi vend: rrijshim t'paqetë,
pse at hap e ndiqte britma e hallvaxhis!

SHKODRA NË MBRAMJE

Sa ambël n'mbramje shqimet drita e diellit
qi bje kadalkadale andej kah ana
e malit tue lan' mbrapa ngjyrat e t'tana:
zambake ar, vjollza e fletza drandofillit,

e n'at zjarrm lulesh, ndez' ndër skaje t'qiellit
vizaton Rozafati gurt vigana,
e nëpër hyj qi kallen n'qiellt e gjana
del si vetull hyjneshe hana e prillit.

Prej Maranajt zbret nata (nga erdh dita),
për me fil' ngjyrat qi pat falun drita,
E Shkodra n'hije pak nga pak, qe, humë.

Minerat përmbi të, t'bardha n'ajri,
sogje qiellore duken qi e ruejn' n'gjumë
kur flen nën hyj qi ia mbulojn' qiellt unjit.