VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

MOS TË LUTEM MOS THUAJ Cikël poetik nga ADEM ZAPLLUZHA E Martë, 03.24.2015, 08:57am (GMT1) MOS TË LUTEM MOS THUAJ Mos të lutem Mos më thuaj   Se këtu është fundi i rrugës Ditët posa kanë filluar të lëvizin Përtej mendimit të shiut Po lahen në pluhurin e horizontit Trëndafilat e zinj Mos thuaj se është stinë vjeshte Ani se shirat Lotojnë si detet e pikëlluar Ti asnjëherë Nuk do të përmirësohesh Shih se si po luajnë me ne Të vdekurit mes të gjallëve Një valle të lashtë morti Mos të lutem Mos thuaj se jemi në fund Fillimi i ditës Posa ka nisur të ecën Po bien do shira të verdha Mbi flokët e shprishura të hënës Ishim njëherë Ose nuk ishim askund Kur luante Lumëbardhi me fatin e erës Shiko të lutem Se sa shumë i xhelozon kalaja Prekjet e gishtave të tua Mbi supet E posa të çelura të zambakëve Kanë zënë të çelin vezët e kanjushave Disa lloje të tjera lejlekësh NGA BARRA E MËKATIT Kur stërkalat e shiut imcak Bien me rrebesh Mbi flokët e mia të thinjura Nën një gjeth të mykur të fatit Rrëqethet dreri i verbët Nën hijet e mjegullave Ylberet i fshehin ngashërimet Vashat lahen me lotët e hënës Trishtimi zbret nga degët e pemëve Dhe qan me ngashërim Si një mjellmë e plagosur Kur shurdhohet zëri i kambanës Të vetmuarit I humbin edhe shpresat e fundit Nga barra e mëkatit Degët e mushmollës së pikëlluar Lëshohen Deri në fund të rrënjëve BARRA QË MUND TA MBAJ  SONTE Vrapoj si shiu i përhumbur Nëpër rrugët e brymta të qytetit tim Një zë më vjen nga lashtësia Mbase është zëri i kujtesës E shiu troket si i çmendur Nuk ndalen të trokiturat në mendje Shtreza ka filluar të ecën si drurët Ecin çatitë Nëpër shpirtin e ngurtë të hënës Asnjë kalimtar nuk duket në horizont Vetëm kjo vetmi e brishtë I shtrinë duart I shtrinë kah pikëllimi i plepave Ku qajnë zogjtë e verbër të fëmijërisë Më duket se Sonte është për çdo gjë vonë Tepër vonë që të pendohem sërish Ky faj që më rëndon në shpirt Mbase qenka barra më e lehtë Që mund ta mbaj sonte CILI DO QOFSH TI Ndalu Ndalu të lutem Cili do çofsh ti që shkelë sonte Nëpër ëndrrën time Ndalu Se përndryshe do i shembësh Të gjitha urat Kur ishim të rinj I preknim  flokët e mëndafshta yjeve Po ashtu I ngacmonim Edhe vashat sygështenjë Deri në mëngjes bisedonim Me gjethet e verdha Ndalu miku im Cili do qofsh ti Ndalu sonte Më trego se kush je Që kaq shumë i përngjan kryeneçësisë SI NJË MALLKIM I HERSHËM Nëpër trotuare të pa meremetuar Si shtëllunga prej mjegulle Kalojnë njerëzit e dëshpëruar Secili kalimtar  ecën Me mendime të shthurura Një njeri i moshuar Të cilin e takoj çdo ditë Kalon pran meje Si një hije e paprekshme Si një mallkim i hershëm Një trastë e vjetër i varret pas shpine Ecën ky njeri me brengën e viteve Ecin edhe të tjerët pas tij Secili më i dëshpëruar se tjetri U përngjajnë semaforëve Që kyçen e shkyçen Nëpër këto  trotuare ecin shiringat   Ngjizur me një pluhur të bardhë Parakalojnë devetë e verbuara Njerëzit u përngjajnë Kukullave të drunjta Ecin si hijet e zeza në procesion                              ADEM ZAPLLUZHA

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.