VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

KUR NUK VJEN TI Cikël poetik nga ADEM ZAPLLUZHA E Enjte, 04.02.2015, 10:12am (GMT1) KUR NUK VJEN TI Kur nuk vjen ti Nata është e aq e gjatë Sa që pashmangshëm i përngjan Atyre netëve të thikave Kur çaheshin drurët nga dhembja Lëvizin damarët Tmerrshëm lëvizë frymëmarrja Nga degët e vetmuara të yjeve Shkunden gjethet e mbrëmjes Një gjysmë hëne noton diku për në askund Por nuk ndalet si ora e vjetër në stacion Noton nëpër mjegullat e çmendura Si trenat e verbër Ecën nëpër shpirtin e thyer të reve Dikur vonë kur mbërrin trenat në stacion Shoh se ti nuk je në mes të  njerëzve Dhe valixheve të drunjta Pas mesnate kur udhëtarët Shpërndahen të vetmuar    Secili shikon punën e vet Përpos meje dhe pritjes Askush s'merr frymë pranë binarëve SIVJET PËR HERË TË PARË Po bien S'pushojnë shkundjet e gjetheve Si perënditë e përrallave Po vdesin fluturat e bardha Një ylber te kujtesa Thurë xhemperin  e një stine të vrarë Sivjet për herë të parë Kaluan zbathur këndej pari dimrat Kaluan edhe acaret   Ngarkuar me trishtim Një zog i vetmuar Mbi një çati të stinës I përcillte për në atdhe lejlekët e vonuar Po bien Nëpër sheshet e qyteteve Po bien përmendoret Një kohë e bronztë shkrihet në hapësirë Nga shpirtrat e kolonadave Si nëpër  tregime të lashta Ringjallen perëndit e vdekur           ME PLAGË TË PASHËRUARA O kush jeni ju të më mësoni Se si duken prangat Dyzet e katër vjet jetova i prangosur Si luani në kafaz Dhe akoma kam mbetur Me plagë të pashëruara Nuk më besoni por lindja ime Ishte një trishtim i paharruar Nën rrogozin  e vuajtjes Dhembja lëshonte gjëmën e përditshmërisë Dhe ju sot më tregoni Se si duhet me e dashtë atdheun O kush jeni ju të më mësoni Se atdheu është një peng Që të mban Dhe nuk të lëshon asnjëherë Mbi katër dekada e barta gurin e pikëllimit Dhe gjumin kurrë nuk e pata gjumë Me sy të mbyllur e ëndërroja lirinë           O kush ishit ju që nga faqet e abetares Deshët të mi zbritni germat Dhe si lugetërit e zinj Ma kafshuat palcën deri në asht Unë asgjë nuk desha Më shumë se ju në jetën time Desha vetëm të jem një njeri i lirë Në atdheun tim të robëruar KUR ISHIM TË RINJ Kur u plakëm Bisedat i patëm të gjata Por as bastunët nuk na dëgjonin Kishim harruar Se si shkruhen letrat e dashurisë Na ikën kohërat Nuk na njeh as amalgama e pasqyrës Si ajri i pastër i dimrit të kristaltë Jemi të tejdukshëm Nëpër trupin dhe shpirtin tonë Si hijet hynë dhe dalin njerëzit Tani më të njohurit tanë kanë ndryshuar Janë pakëz më të çuditshëm Se sa çfarë ishim ne U përngjajnë kukullave të dyllta Nëpër vitrinat e pista të shpirtit Kur ishim të rinj Aq pak probleme kishim Sa që u përngjanim fluturave të egra Depërtonim nëpër shpirtin e çdo flake Që kallej si malli i nuses Në zemrën e brishtë të shpresës NJË DITË Një ditë ndoshta që nesër Ne do gjejmë një vend Ndoshta do jetë prehri i ndonjë druri Ku mund t'i mbështesim Kokat tona Jemi lodhur Aq shumë jemi të lodhur Sa që shpirti i jonë delikat Po bëhet copë e grimë Në lotin e kristaltë të erës Një ditë ndoshta që nesër Do kthehemi në baltë Nga e cila erdhëm Jemi sfilitur Dhe mbetur pa miq S'kemi me kënd të luajmë Një lojë shahu Më kujtohet Kur për mbretëreshën I flijonim kuajt dhe oficerët           Një ditë në përrallat e gjetheve Ne do të gjejmë një vend Ku mund të pushojnë Shpirtrat delikat të njerëzve Dhe pemëve që ecin vertikalisht ADEM ZAPLLUZHA

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.