MENATË VIJNË LEJLEKËT Cikël poetik nga ADEM ZAPLLUZHA
E Premte, 04.10.2015, 10:10am (GMT+1)
MENATË VIJNË LEJLEKËT
Po kthehen lejlekët Po kthehen tok me baladën e një stine Në shpirtin tim të acartë Po mbijnë luleborat
Për çdo menatë Një zog i vetmuar Rri në çatinë e kujtesës Rri dhe i numëron ardhjet e brishta Si dhe shkuarjet E lejlekëve përtej deteve
Po ashtu edhe njerëzit Si kanjushat e verdha I presin letrat e mërgimtarëve I presin me padurim Mos vallë fëmijët tanë Po shndërrohen Në zarfe të kaltra trishtimi
Po kthehen Menatë vijnë lejlekët e vetmuar Me një grusht trishtimi Ku presin që në atdhe të kenë një vend Ku mund ta mbështesin Te ndonjë zgërbonjë kokën e lodhur
KTHEHEN DHE SHKOJNË SËRISH
Sa herë që shkurtohen ditët Në qyteti tim vijnë lejlekët prej letre Fëmijët dalin rrugëve Vrapojnë si drerët e egër Vrapojnë e nuk ndalen në asnjë stacion
Përtej hapësirës së paanë Shikojnë qiellin e ngrysur të vendlindjes I shikojnë dyndjet e zogjve shtegtar Dhe me lot mjellme Si lumi dënesin me ngashërim
Vijnë dhe kthehen Kthehen dhe shkojnë sërish Zogjtë e verdhë prej letre Një mall si një zjarr i pashuar Herë ngre kokë E herë bie në dy gjunjë Mbi shpirtin e shkallmuar të pritjes
KUR ISHIM TË VEGJËL
Kur ishim fëmijë Ah kur ishim të vegjël Më së miri kuptonim atëherë Se sa ishin të lumtura rrugët Nën hapat tona të brishta
Dinim të shkruajmë letra dashurie Gjenim fjalë të bëra prej ere Ose i shkulnim germat Nga dunat e rërës nëpër sytë e mjegullave Por shkruanim letra Nëpër zarfe të kaltra si qielli i Kosovës
Kurse sot ecim të zbrazët Jemi të tërë bosh Kemi mbetur pa fjalë Mbase kryefjala e fjalëve tona Qenka tretur diku me fëmijërinë
Ecim të mërrolur rrugëve As të dashurat tona Më nuk janë ato vasha të vogla Që gëzoheshim me një karamele Kanë ndryshuar shumë U përngjajnë Dëshirave të tyre të çmendura
UNË KAM HARRUAR KUR ISHA FËMIJË
Shpeshherë u them nipërve të mi Se unë kurrë nuk isha fëmijë Më rriti varfëria Më rriti aq shumë Sa që para kohe u burrërova
Në moshën time të njomë I përngjaja lejlekëve të verdhë Tërë ditën me një drapër të vjetër Kositja barin e gjelbër të luadheve
Për një gllënjkë qumësht Kam mbledhur gjethe akaciesh Ditët e mia ishin të ngarkuara Vetëm me dhembje Unë kam harruar kur isha fëmijë
Ose asnjëherë nuk isha i vogël Më rriti skamja Armiku më mësoi se si dhe sa duhet Me e dashtë atdheun Ja pra pinjollët e mi të mirë Gjyshi i juaj Kurrë nuk ishte fëmijë
TË LUTEM MË THUAJ BIR
Të lutem më thuaj bir Se nuk do t'i përngjash lejlekut të Mjedës Nuk do të na lësh vetëm Si qyqe mali T'i përqafojmë këto drurë të lagjes
Kjo sterrë e tunxhtë Si balsam i dendur pikon në shpirtin tim Të lutem O si Zotin të lutem Mos më lërë as mos ik I trishtuar si lejlekët në mërgim
Të kujtohet Bardhyli i Bardhit Letrat e të cilit I lexoje me ngashërim Ai më nuk mund të na shkruaj Nga arkivoli S'do kthehet asnjëherë Sepse jeta e tij në mërgim Ishte vetëm një mashtrim Të lutem më thuaj bir Se kurrë më Nuk do t'u përngjash zogjve shtegtarë Shih se si kemi mbetur me nënën Si një trishtim i paparë
ADEM ZAPLLUZHA
|