VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

EDHE GJYSHËRIT E VDEKUR Pesë poezi nga ADEM ZAPLLUZHA E Mërkurë, 04.22.2015, 04:14pm (GMT1)   EDHE GJYSHËRIT E VDEKUR Nëse nuk kanë se ku të flenë Zogjtë e ikur Do i ftojmë të flenë me ne Mbi drurët e ngrirë të atdheut Dimrat këtu fshihen pas mjegullave Dhe nuk janë aq të acarta Në çdo kohë Presin ardhjen e pranverës Dhe kthimin e lejlekëve  të penduar Një ditë po që se zbresin malet Si lumenjtë Do dalim shëtitoreve t'i presim kanjushat Sepse kthimi i tyre në atdhe Do i ringjallë Edhe gjyshërit e vdekur SI ZGALEMAT E DËSHPËRUAR Fluturojnë Si zgalemat i dëshpëruar Po rrëshqasin ditët mjegullave   Tej maleve të pafund Po largohen zogjtë e trishtuar Orët bëhen vite E vitet shekuj prej maktheve Zogjtë e pafat të qyqes Si gjethet Po shkunden nga degët e ngrira Mos ndodhtë më kjo dhembje Një kanjushë e vetmuar Dënes mbi një dunë lotësh Po ikin edhe turtujt e dëshpëruar Të fatit Po ikin zogjtë e pashpresë NJË ZË I VEÇANTË SI PËRHERË Kur i shikonim kanjushat Nga krahët e plagosura Pikonte trishtimi Një zë i veçantë si përherë Buron nga zgërbonja e shpirtit Po vijnë ose po shkojnë retë Shpërndahen mjegullat Një ditë e zymtë mbi flatra dhembjesh I përngjan Zvarranikëve parahistorik Pas shpine më vjen një zë Më duket se Është po ai zë që vjen nga thellësia Zëri i trishtuar i kujtesës Dëgjohet si hukamë deti Duke u përmbytur mes shkëmbinjve Vetëm një meduzë e vetmuar Mbi një kresht të dendur uji Me duart e plagosura të erës Ia mbyllë të gjitha portat E shpirtit gllabërues të shkumës                ATJE KU PËRFUNDOJNË FJALËT Një pikturë e pikëlluar Rri mbi maje të një plepit Të metaltë Era frynë nëpër zgërbonjën e shpirtit Një copë e shqyer prej mjegulle U bënë hije lejlekëve të dylltë Nga një çerdhe e vetmuar Bien në tokë ca vezë të bronztë Tejpërtejmes së paanë Nuk ndalen fluturimet e  zogjve Meteorët e verbër Si nëpër përralla ngarendin Skutave të harruara të shpirtit Lotët e nuseve të reja Pikojnë së rrëshira Mbi flokët e trishtuara të ditës Kolona ecën në heshtje mortore Atje ku përfundojnë fjalët Ngre kokë kryefjala Disa hije të njoma te murishtat Ka kohë Që bisedojnë me arkivolet e mykura LATONTE TRISHTIMIN E NJË KOHE Në rrugëtimin tim të gjatë Mbi çdo çati dhe plep Kah do që fluturova Lash nga një pjesë të jetës Kur hyra nën urën e legjendës Së Rozafës Pashë se si nga qumështi I gjirit të ngurtë të historisë Ringjalleshin njerëzit Dhe qemerët prej guri të ftohtë Një usta i hijeve të strallta Latonte trishtimin e një kohe Latonte me mall të pashuar Shpirtin e një druri të murrmë E muranat shikonin me nostalgji Se si përdridhej era Në harkun e lakuar të kohës Dhe parakalimin e vashave Me gjinj prej silikoni ADEM ZAPLLUZHA

Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.