ALLEN GINSBERG

 

Pesha e botës

është dashuri.

Nën barrën

e vetmisë

nën barrën

e pakënaqësisë,

pesha,

pesha që mbajmë mbi shpinë

është dashuri.

 

Kush mund ta mohojë?

Në ëndërr

na prek

trupin,

në mendim

ndërton

një mrekulli,

në imagjinatë

ngashërehet

deri sa të lindë

në njeriun 

 

duket nga zemra

e zjarrtë e pastër -

sepse barra e jetës

është dashuri,

por ne, peshën e mbajmë

me plogështi,

dhe duam të gjejmë prehje

midis krahëve të dashurisë,

në fund,

të gjesh prehje në krahët

e dashurisë.

 

Nuk ka prehje

pa dashuri,

as gjumë

pa ëndrra

dashurie

qoftë të çmendura apo të ftohta

të munduara nga engjëjt

ose makinat,

dëshira e fundit

është dashuri,

nuk mund të jetë e hidhur

nuk mund të mohojë,

nuk mund të mohohet

nëse e mohuar:

pesha është e tepërt

 

duhet të japë

pa asgjë në këmbim

kashtu si mendimi

jepet

në vetmi

me gjithë zotësinë

e mbipeshës së tij.

 

Trupat e ngrohtë

shkëlqejnë së bashku

në errësirë

dora lëviz

drejt qendrës

së mishit,

lëkura dridhet

prej gëzimit

dhe shpirti vjen

gëzueshëm deri tek sytë

 

Po, po,

kjo është ajo

që doja,

që kam dashur gjithmonë,

që kam dashur gjithmonë,

të kthehem

në trupin

ku kam lindur.

 

 

Përktheu: Faslli Haliti