VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve | ||||
Nëna ime i bindej Zotit gjithsesi, ndonëse si çdo Nënë, do të donte që mua, para së gjithash mua, të më kishte bërë të përjetshëm - Poezi nga Skënder Buçpapaj E Shtunë, 03.14.2009, 05:27pm (GMT1) PËRGJËRATË I: UDHËS PËR TEK NËNA Kushtuar Gjylë Buçpapajt (1918-2007) Më 27 maj 2007 ndërroi jetë në Tiranë, kryeqytetin e Shqipërisë, Gjylë Buçpapaj, nënë, gjyshe, stërgjyshe, Para së gjithash, nëna ime. Vdiq në muajin e luleve, në zemër të pranverës, në mes të natës më të qetë, më të kulluar dhe më të kthjellët të kohërave. Shpirti i saj si një ortek meditues drite u ngjit lart madhërisht fluturim krejt parrëmujshëm, krejt heshtur, Zoti i Madh, vetë ai i cili e kishte shoqëruar prej lindjes deri në vdekje, e shoqëronte përsëri për atje ku prehen të gjithë shpirtërat e mirë. Të gjithë zogjtë, të gjithë insektet me flatra, rrinin paluar në çerdhet e tyre, në kuvlitë e tyre, në skutat e tyre. Asnjë avion, civil, bombardues, spiun, asnjë satelit artificial, asnjë mjet tjetër fluturues, asnjë UFO, asnjë objekt tjetër dyshues E.T. (anglisht: ekstra terrestrial- shqip: jashtëtokësor ) nuk ishte në qiell. Përkonte në atë çast që gjithë yjet, yllëngjashmit (asteroidët), yllësitë, mjegullnajat qiellore, pluhurat yjorë, trupat, trupthat, me një fjalë, turmat yjore që e përbëjnë Gjithësinë, të kenë rregulluar orbitat e tyre në mënyrë të tillë Për t'ia hapur një shteg sa më të gjerë një shpirti të madh, një shpirti kaq të madh, Tek shkëputej përfundimisht nga planeti Tokë, nga ajërnia që e mban si pelerinë, si membranë e si gëzhytër planeti Tokë, dhe vërsulej pazhurmshëm, pazhurmshëm për atje ku prehen shpirtërat e mirë. Nëna ime, më në fund, kishte pranuar të ndërronte jetë, të jepte shpirt, siç thoshte vetë, në Tiranë, tek djemtë, nipat, mbesat, stërmbesat- dhe jo në Tpla, në fshatin ku ajo erdhi nuse në ditët e para të janarit 1944, Fshatin ku në dimër bora shkonte një bojë njeriu, ku bariu shkonte një bojë njeriu në verë, Erdhi me duvak nusërie mbi kalë dasmash dori, kur malet kishin veshur duvakë bore, Kolonën zanore ia bëri dasmës së saj vetë ushtria e Hitlerit. Pranimi i ndërrim jetës nuk ishte si zemërimi i Tetisit, nënës së Akilit, njërës nga pesëdhjetë bijat e Nereut, secila më profete se tjetra, E cila, siç thotë Homeri në "Iliada", provoi ta bënte të birin të përjetëshëm, duke e lënyrur me nektar dhe duke e larë në flakë, Ngaqë, falë padijës së Peleut, burrit të saj, babait të Akilit, ajo dështoi në këtë përpjekje të saj, Atëherë u largua nga të gjithë tokësorët e tjerë, për ta kaluar pjesën tjetër të jetës në vetmi, diku nën fundin e Detit Egje. Nëna ime i bindej Zotit gjithsesi, ndonëse si çdo nënë, do të donte që mua, para së gjithash mua, të më kishte bërë të përjetëshëm. E përcollën nënën për në atë botë Ruka, Ajshja, Xhevahirja, Zarifja, Hasani i dytë, Muja, Azgani, Flamuri, E pritën në atë botë Hasani i parë, Qamili, Sania. Ata të dy nuk dinin asnjë fjalë të flisnin kur u larguan nga jeta, kushedi sa të pafjalë kanë mbetur kur e kanë takuar, Por Sania gjithsesi ua ka paraqitur nënën atyre, Sepse, edhe pse rreth dy vjeçe kur iku, siç thoshte babai, kishte zënë më shumë mend se shumëkush tjetër për dyqind vjet. Nënën nuk e përcolla unë. Ndonëse në jetë, isha më keq se në vdekje, i mërguar, nën peshën e Alpeve të Europës, më kërcisnin kockat e shpirtit, kockat e gjymtyrëve të shpirtit, pra lënda, materia, gëzhoja e shpirtit. Nëna më kishte përcjellë mua miliarda herë, për në shkollë, për në punë, për në ushtri, për në bjeshkeë e vërri, nxënës, student, punëtor, ushtar, bjeshkëtar, më në fund më kishte përcjellë edhe ikanak për në botë, Më kishte përcjellë mua për në kantjer, për në Luzhë, për në Berishë, për në Shëngjergj të Merturit, për në Babinë, për në Bajram Curr, për në Tiranë, për në Bernë, Më kishte përcjellë deri te ura e Kënetës së Madhe, më kishte përcjellë deri te Lisi i Xhemajlit. Më kishte përcjellë me një rrem të frashërit të madh në xhep, mes Arës sonë të Sipërme dhe Arës sonë të Poshtëme, Kudo që të jesh, mos harro, më kishte thënë, të mbash në xhep një rrem të vogël frashëri, që s'ka prekur kurrë në tokë, Ta kesh si shenjë timen, më kishte thënë nëna. Gjylë Buçpapaj ishte e përbetuar të jepte shpirt vetëm në Tplâ, pështetur tek trungu i manit të madh në oborr të shtëpisë. Atje ajo me Mehmetin, burrin e saj, babain tonë, e kishin zgjedhur trollin e shtëpisë, ku do të lindnin një pas një gjithë ata djem dhe vajza, ku do të kishte lindje, vdekje, gosti, kanagjeçe, dasma. Aty tek mani ynë, aty tek shtëpia jonë, tek kreveti (ballkoni) i saj, tek dritaret e saj, pikëtakoheshin të gjitha erërat, ngado që frynin, Qoftë nga Qafa e Kolçit, nga Gryka e Drinit, nga Fundi i Tplanit, nga Qafa e Moknit, nga Qafa e Locit, Edhe në pikun e gushtit, pranë atij mani, tek ai krevet, tek ato dritare, ndihej flladi i erërave, të cilat, mirënjohëse, kurrë nuk janë tërbuar me tepëri ndaj shtëpisë sonë. Pështetur tek trungu i manit nëna, me vështrimin e saj të menduar, i drejtonte të gjitha linjat e fluturimit të ërërave, të gjitha linjat e fluturimit të zogjve, të gjitha linjat e jetës të bijve të bijave të saj. Nga drejtimi, madhësia, dendësia e hijes së pemëve ajo merrte me mend trajektoren e diellit, të hënës, stinëve, viteve. Dhe nuk donte kurrë të flinte pa i ditur të rehatuar jo vetëm fëmijët, fëmijët e fëmijëve, por edhe gjënë e shtëpisë në ahur a plevicë, edhe egërsirat në pyje, edhe zogjtë nëpër lisa. Zogjtë do t'ia zbatonin porosinë dhe do të vinin tek unë për të më takuar në Zvicër në emër të saj, por dihet se fluturimi i tyre është tejet i kufizuar, nga Alpet e Shqipërisë nuk arrin deri në Alpet e Europës, Por, natyrisht, ata kanë arritur në Tiranë dhe e kanë përcjellë nënën time për herë të fundit, Por këtë e kanë bërë në emër të tyre dhe jo në emrin tim. (Vezët e tyre, të të gjithë shpendnisë tjetër, të të gjithë kandrrave të botës, dihet, unë i kam në gjakun tim, atje çelin dhe fluturojnë apo shkojnë këmbaduar nëse mund të thuhet- ku të munden.) Nënën e ka përcjellë edhe Shqiponja e Lord Alfred Tenisonit, e cila, siç thotë poeti, "kap thepat me duart e kërrutura, ngjitur me diellin në vendet vetmore, rrethuar me botë të bruztë, teksa deti rrudhoset nën të dhe shkon rrëshqanë, shqiponja e shikon nga kështjella e shkrepave dhe si një bubullinë zbret". Nënën e ka përcjellë edhe Korbi më i zi, Korbi më i famshëm edhe se vetë poeti, anipse më i bardhë se vetë poeti, pra kush tjerër përpos dora vetë Korbi i Edgar Allan Poes, natyrisht në trajtën e tij të shqipëruar nga Theofan Stilian Noli. Nuk kishte degë ulliri, në sqep kishte vargun "Never More" (Kurrë më), thënë kushedi sa herë nga dashnorët, lypsarët, politikanët, strategët, por që ia mban përfundimisht autorësinë pikërisht ai zog. Nënën e ka përcjellë edhe bilbili i John Keats, i odes së magjishme, i vetmi bar shërues për zemrën e trishtë të poetit, i vetmi bar shërues që ai ua porosit të trishtuarve. Nënën e ka përcjellë edhe ajo që Emili Dickinson e quan gjë e gjëzë më flatra dhe që e mishëron shpresën e njeriut, ajo që ngulet në shpirt dhe këndon pjesë muzikore pa fjalë, dhe nuk pushon kurrë, sepse kush e dëgjon njëherë nuk mund të jetojë pa të. Nënën e përcolli edhe zogu i Walt Witmanit që i imitonte pëshpëritjet e oqeanit, kishte ritmet e përkundjes së djepit dhe që i thoshte gjithmonë në vesh fjalë të dhimbshme Elizabeth Bishopit. Nënën e përcollën edhe miliona zogj të tjerë të përveçëm apo të përgjithshëm, të dëgjuar apo anonimë të poetëve të tjerë. Sepse nëna ime ishte poete dhe nënë poetësh, Po aq tragjike sa Nancy Ginsberg, nëna e Allen Ginsbergut, poetit të madh amerikanohebre, përfaqësues aq kundërthënës i Beat Generation, Po aq e përkushtuar sa Margaret Friedman, nëna e Thomas Friedmanit, gazetarit Pulitzer të The New York Times, së cilës për çdo Ditë të Nënave ai ia dërgonte 30 tulipanë plus vazoja falas baras me 39,99 dollarë amerikanë ("30 Tulips + FREE vase for just $39.99", siç thotë tek e përditshmja njujorkeze Thomas Friedman në shkrimin "Call your Mother", "Telefonoi nënës sate"). Po aq e çmuar sa nëna e Rudyard Kiplingut, në refrenin "Mather "˜o Mine, Mother "˜o Mine" (Nënë moj e imja, Nënë moj e imja). Sa herë që flisja me nënën në telefonin celular, në telefon, bashkë me zërin e nënës, më vinin edhe këngët e zogjve, edhe meloditë e gjetheve të manit, edhe frymëmarrja e erërave të fushës së Tplanit, Malit të Hekurave, Shkëlzenit, Kores së Merturit. Edhe sot, sa e formoj atë numër telefoni, ato këngë, pëshpëritje, melodi, frymëmarrje më vijnë nga ai telefon. Të cilin nëna ime e mbante gjithmonë poshtë jastëkut, kur pushonte, kur flinte, kur ishte pa qejf apo e sëmurë. Ai telefon që cicërinte dhe përpëlitej poshtë jastëkut si nëpër pendët e klloçkës, e bënte nënën time të fluturonte. Nëna ime, kontrast i plotë me nënën e Arthur Rembaud, i cili ishte jetim rrugësh për të gjallë të nënës së vet. Nëna ime nuk e bënte kurrë gabimin e nënës së Stephan Malarmesë, i cili i mbijetoi që në foshnjëri prindërit e tij. Nëna ime pranoi cipën e shijshme të një jete pelin të hidhur vetëm për hir të rritjes së fëmijëve të saj. Vetëm duke shpresuar të më takonte mua sërish e prapoi vdekjen për vite e vite të tëra. Dhe kur e kuptoi se nuk po shkoja dot te ajo, atëherë vendosi të shndërrohej në shpirt për të ardhur tek unë. Kushedi sa je penduar, nënë. Sepse tash e ke kuptuar: Vetëm të vdekurit pendohen. Të gjallët nuk pendohen kurrë. RIGUR (NEOLIT) I SOTËM Ishte një gur i rjepur, i reshpët, i rrasur në dhè Befas i mugulluan krifët Si në kryet sutullak të foshnjës U ngrit nga përgjumja Plisat, krahnjerri rrotull iu zhvoshkën Nxori në fillim ballin Pastaj 7 vrimat e kokës I çliroi prej baltës që i ngjitej si dyllë Pastaj gjymtyrët e sipërme I shmpiu Shkundi trupin Nxori nga dheu edhe gjymtyrët e tjera Dhe u nis Se çfarë e se kë të kërkonte. Thonë se ra në luginë Atje ku kishte pasur dikur kulla Murana, varre, bjeshkë, vërrie, Shkonte Dhe copat e dheut vazhdonin t'i binin Nga supet, lugu i shpatullave Quku i kërthizës Nga sferat e boleve. Pastaj u kthye te vendi ku ishte nisur. Bëri se çfarë shenje. Atëherë nga dheu u ngritën të gjithë gurët Që s'kishin luajtur kurrë vendit As për mure as për kalldrëme As për gjollë kripe as për prita Ia dhanë dorën njëri-tjetrit. Toka në vendet ku po dilnin ata I mbylli plagët Thua aty kurrë ata s'kishin qenë Shkofshi e mos u kthefshi Shkofshi e mos u kthefshi kurrë Ata po zbresin në luginë Të kthejnë përmbys rendin e të gjitha sendeve. Ne që kemi shkuar e shkelur sipër kokave të tyre Medet ç'paskemi bërë! A KAPELLO E UJQËRVE TË FËMIJËRISË SIME Tani që s'ka më as pyje as shqerra, S'ka më as ujqër- Ndaj na duhet të hallisemi me ujqërit e fëmijërisë sonë. Trishtimin dhe vetminë për herë të parë ata na e mësuan Kur ulëronin a kapello anës së maleve Dhe gjithçka poshtë këmbëve të tyre Shndërrohej në hon kumbues Instrument aerofon Për zërin e tyre Dhe hëna si gjethe e plakur Dridhej prej thirrjes së tyre. Bishat ulërinin sa u mbante koka Trishtoheshim ne të vegjlit që pelenat na tereshin në gardh Trishtoheshin shqerrat në torishtat buzë arave Dhe përrallat për ujqër dhe qengja që u turbullojnë ujin ujqërve Na tingëllonin një absurd. Tani që s'ka më as pyje, aq shqerra, S'ka më as ujqër. Dhe mua më vjen keq për ata që lindën vonë Dhe ëmbëlsinë e muzikës e mësuan nga radiot, televizorët, Nga orekstra me instrumentistë, dirigjentë të shkolluar. Më vjen keq- Ata muzikën s'kanë për ta shijuar kurrë. Sepse ata s'e kanë dëgjuar kurrë a kapellon e ujqërve Që i shndërronte në instrument ujërat, drurët dhe gurët. Ata s'e kanë provuar si ne Të riprodhojnë menjëherë pas dëgjimit Javë e muaj e vite nga shpirti A kapellon e ujqërve. Ata që lindën vonë Pagjumësinë ndoshta do ta mësojnë nga zënkat banale të prindërve Ne pagjumësinë e mësuam Nga brenga pa shpjegim E a kapellos së ujqërve të fëmijërisë sonë. FAUNË TIRANASE Gjoja metropoli, keshe metropoli, kinse metropoli Për të dalë prej kënetës së origjinës së vet Statujave të lavdisë i varen bretkosat zhabat Lëmashku i qelbët i varet fasadave Dikastereve, tregtoreve, diskove Duke dalë që andej Krokodilë me dhëmbë të krimbur, krokodilë me dhëmbë të prishur Kërkojnë elektoratin e humbur kioskave Krokodilëve iu merret goja, krokodilë të shkretën Nuk e thonë dot fjalën kooperativë Krokodilët natën bëjnë dezhurn sipër piedestaleve boshe Krokodilët ditën i pëgërin piedestalet boshe Krokodilët natën nusërojnë sipër piedestaleve boshe Krokodilët ditën mallkojnë piedestalet boshe Krokodilëve u merret goja Krokodilëve u merret goja Kur kërcënojnë përmes dhëmbëve të gërryer Krimbat kur gjallërohen kur fërshëllejnë Metropoli gjoja, metropoli keshe, metropoli kinse Bën t'i vidhet kënetës së vet të origjinës Në fund të kënetës, në llum të kënetës Ai ka ëndërruar grataçiela qerpiçi Metropoli, metropoli, metropoli, Gjoja, keshe, kinse Zot bëje ëndërr kënetën Ndërsa këneta i han vithet e rëna Zot bëje ëndërr kënetën. Lapraka, Shkoza, Brraka, Jalliasi Imitojnë Harlemin, Bronxin, Manahatanin Ëndërrojnë gjithsesi, gjithsesi kontinentin. Bën të dalë e s'del dot nga Gropa e Ajdinit Gjoja, keshe, kinse Metropoli, metropoli, metropoli. Metropoli i bie fyellit të vet vetëm në një vrimë Ha në atë vrimë, Pi në atë vrimë Qet nevojën e hollë dhe nevojën e trashë Nëpër atë vrimë Përjeton orgazmën Riprodhon vetveten Nëpër atë vrimë Ashtu metropoli i bie fyellit vetëm në një vrimë Metropoli Ronxho Metropoli Bonxho Metropoli Ronxho Bonxho Acidi klorhidrik Kundërmon në fasadat e ndërtesave Të firmave, të selive të partive, Redaksive të gazetave Nga mëngët e këmishave, të pantollonave Të deputetëve, ministrave. Me sytë e zgurdulluar Njëra palë ia lëpin tjetrës Acidin klorhidrik Pastaj kthehen Dhe lëpijnë vetveten Deri në amortizim të skajmë Minjtë ndërzehen me macet Macet ndërzehen me qentë Qentë e rrugëve Me qentë elitarë të vilave Strebat e djathit me strebat e qumështit Ndërzehen të majtët Me të djathtët Ish të burgosurit dhe të përndjekurit Me ish burgosësit dhe përndjekësit Pozitarët me opozitarët Shkrimtarët realsocë me postrealsocët Lypsarët me milionierët Fondamentalistët me liberalët Orientalët me oskidentalët Ballistët me komunistët Avionët supersonikë me zisët dhe me zilët e moçëm Bensat me xinfutë Karrocat me fiatet Minipantollonat me maksifundet Minifundet me maksipantollonat Të kultivuarit me të pakultivuarit Kryqat orientalë me kryqat perëndimorë Metropoli bie Erë mbathje të palara Bie erë qyteti konviktorësh Provinicialesh të shputuara Njëzet herë në ditë Për të grumbulluar shumën E bursës mujore. Fosfori i syve të maceve Bie në acidin klorhidrik Të rënë nga vegët E bushtrave. Ti ishe i vetmi kinsemetropol ateist në botë Megjithatë Emrat e objekteve të tua Ishin tabu Gjoja metropoli Keshe metropoli Kinse metropoli Përpiqet t'i nxjerrë veshët mes plehut Të kapë tinguj Bretkosash dhe bretkësh Të lashtësisë së vet moçalore. KURRË MË NË TROJË (Lekë Paridi) Ju betohem si dardan Në nderin e Lekë Paridit. Kurrë më nuk do të shkoj në Trojë Sepse tok me Helenën Tashmë udhëtoj kudo nëpër botë. Atë ditë, pikërisht atë ditë që unë do të shkoja në Trojë U mblodh me urgjencë, jashtë sesionit parlamenti trojan të vendoste Që unë të mos kthehem kurrë më në Trojë Që mua të më përzënë përfundimisht Nga Troja Për këtë kanë votuar njëzëri Deputetët trojanë Pikthi dhe Qokthi, Doku dhe Shtogu, Poli Nord dhe Poli Sud, Lajthia dhe Kajsia dhe Qershia, Bjeshka dhe Breshka, Oktapodi dhe Gaforja, Iriqi, Besniku, Shkrepi dhe Lisi. Madje edhe vetë Kali i Trojës. Po atë ditë ata kanë vendosur T'iu sajojnë helenëve një Helenë tjetër Me të cilën të ngrysë pleqërinë Menelau i gjorë. Ndërsa unë isha në Smirnë tok me Helenën Për t'i rrëfyer Homerit ngjarjen e vërtetë Mirëpo Homeri parapëlqeu më mirë të gënjejë Sesa të mos pushojë kurrë sherri Mes trojanëve dhe grekëve. Që atëherë unë s'kam shkuar më në Trojë Ndonëse së toku me Helenën Sipër airbusëve kemi shkuar Në Smirna, në Kostadinopojë, Në Atenë, Spartë, Aleksandria, Në Luksor, Asean, Persi, Në Moskë, Pekin. Në botën e re postkolumbiane Nëpër Sheratonët dhe Hiltonët Por në Trojë... Kurrë më s'kam për të shkuar në Trojë, Sepse atje trojanët me rrasat e muranave nëpër kraharorë Vazhdojnë të pinë për fitoren me helenët Në Iliri Në Mesopotami Në Indi Në aeroporte kemi parë Bukuroshet kolkolziane të Lindjes Që shkonin t'i shkrinin gjakun Perëndimit Ku sapo kishte mbaruar Lufta e Ftohtë Ndërsa Helena e sajuar prej trojanëve Edhe në atë botë Përdhunisht vazhdon të bëjë dashuri Me Menelaun. Ju betohem për këtë si dardan Për nderin e Lekë Paridit. RRUGA NË PYLL RRUGA QË KA HUMBUR NË PYLL RRUGA QË U KA HUMBUR NJERËZVE NË PYLL Është fshehur Nën palat e gjetheve të ahave Nën myshqet e trungjeve Nën gëzofët e arinjve Është bërë hermetike Si ëndërrat e letargjikëve Është bërë e pakapshme Si jermi i zogjve Rruga në pyll Ka humbur Si fëmijët Në lojën symbyllazi E pafajshme Si fëmijët. VALBONA DHE ALPET Nuk janë ujërat e saj Nga ato ujëra Që marrin trajtën E enës së vet. Valbona Ua ka dhënë trajtën që ka dashur Këtyre Alpeve Dhe Alpet Janë ato ujëra Që kanë marrë Trajtën e enës së vet Valbonës. MË PËLQEN TË DËGJOJ HESHTJEN E PYLLIT Më pëlqen të dëgjoj heshtjen e pyllit Të nënvizuar prej lumit Më pëlqen të dëgjoj heshtjen e blertë të pyllit Të nënvizuar kaltër prej lumit Më pëlqen të dëgjoj heshtjen e zhurmshme të pyllit Të nënvizuar bujshëm prej lumit. AH GJON I GJERGJIT TË GJONIT Ah Gjon I Gjergjit të Gjonit Kulmit të detit Kulmit të tokës Qiellin Rrashtës së kokës Dheun Të plasur syve Lotin Të ngjeshur yjve Njërrokësh I rrokur rrufeje Rrosh Me neje Gjon pas Gjergji e Gjergj pas Gjoni ERA NË PYLL Midis humusit Myshqeve Bie në letargji Mjafton një stekë pishe T'i shpëtojë ketrit Që ajo të zgjohet Dhe pylli të valvitet Si xhubletë në qiell MARATONË Të parët Arritën në breg të lumit Shelgjet. Pas tyre në rresht ishin mështeknat Lajthitë, panjat, ahat Të fundmet Mbetën pishat. Ato i mbajti për vete kaltërsia qiellore Duke ua krehur halat Duke ua larë trungjet Me ajër të hollë Të kthjellët. Shelgjet panë në pasqyrë të lumit Pishat në gjirin e qiellit Sipër gurëve të bardhë të bregut Shelgjet Shpërthyen në lotë. FJALË TË GJETURA NË FERRA Fjalë të gjetura në ferra Kur ushkurët i kishin hapur sipër Dhe shpinën Ia kishin kthyer botës. QYTETI PA POETË Njerëzit Në njëshkolona milingonash Ndjekin njëri tjetrin Duke i marrë erë Sekush hedh hapin Në vendin bosh që lë Hapi i tjetrit Në një ritual Pa fillim dhe pa fund NIKAJ MERTURI Rrugët këtu Rrjedhin si lumenjtë Tendosen si Telat e akrobatëve Pëlcasin si Lava qiellore. MNERA TË MERR SYNI ME I PA Tmerri të merr vëlla syri çka të pa hata në va Errit e territ pusit të territ, sterrës së pusterrit Pjerrët humnerës së errët, bjeshkës së bjerrët, Tëharrja të herr vdekja të therr në ferrë, Krahnjeza kur krahnon në krahnjerr Berri dhe derri bëjnë sherr në ferr Lemza në gëverr nuk men e nuk shterr, Zjarri zvarrë në arrë, në verr kacavjerrë, Mërrela kaluar shkon mbi mëshqerrë zëçjerrë, Urithi i zi lëvron me nge tokën djerrë, Eshkë e rreshkur breshka e zeshkur në breshtë, Dregëz e djegur eshtëre rreshtërash në kreshtë, Kaprolli kapreç nën ujvarë lahet shteç, Rrënqethur e ngjethur pret kaprollja në breg, Në pjepër të egër rreshpes së vjetër shartuar mjedër, Kuçedër e shterpët në tellë të epër përmjerr në vedër. Errit e territ pusit të territ, sterrës së pusterrit, Errit e territ pusit të territ, sterrës së pusterrit, Errit e territ pusit të territ, sterrës së pusterrit, Errit e territ pusit të territ, sterrës së pusterrit. Pse bre bën be për qiell e dhe në atë re Që si pelë ha fre tek gjuan mbi ne Me ato reshje rrëshekë e ato rrufe rrëke. Thuaj çka syri të pa hata në va o vëlla, Kërramzës së kërrabzës, kërrabzës së kërramzës, Zgavrës së zbrazët gëzhatje flatrash të anzës, Skaj rrëfate tërrfat në vatër gjarpër sygapërr, Në dhëmbë të drapërit këmbë të shkrapërit. Rrap në rrasë, glasë në dërrasë, Rrahur rrebeshit rrahu në shpat, Mardhur acarit carani në oxhak, Shtara në zallë marre në ballë, Rrezja në rrëgallë përrallë në shkallë, Gërrhimë shqarri në qarr, vërrimë sharre në varrë, Rreket nën arrë skrraja me barrë, Tëlyeni me dra, krisi rëja ndër gra. Krramzës së krrabzës, krrabzës së krramzës, Krramzës së krrabzës, krrabzës së krramzës, Krramzës së krrabzës, krrabzës së krramzës, Krramzës së krrabzës, krrabzës së krramzës. Si përfyten gjindja me rrëshiqa dhe trina Atje ku aviten e gati ngjiten dy drina E bezeritet dalina pa këmishë e pa klinda. Syri çka të pa hata në va vëlla thuaj pra Spirrës e spirrës së zgripës rribës së aprripës, Thërrinjë në thinjë, mëllinja në finjë, Plim shtërrie në hije te mrizi nën dëllinjë, Murriz në kurriz, kërthizë në fërfllizë, Hirrë e mëtizur, amvisë e hingërizur, Kandil i shkimur, curril i dridhur, Geri në gdhë gërrithur e katrithur, Nga vërrini brinjës ia mbërrini zhapini, Spirrës e spirrës së zgripës rribës së Aprripës, Spirrës e spirrës së zgripës rribës së Aprripës, Spirrës e spirrës së zgripës rribës së Aprripës, Spirrës e spirrës së zgripës rribës së Aprripës. Çka syri të pa, thuaj vëlla, në va hata Të marrtë tmerri tmerri që të mori Verri që të përpiu për bri të nxori O bririt të dashit bririt të dhisë bririt të kaprollit Kishe ardhur në botë e kishe shkuar zgorit Në rrethtorë të poshtër prroni rrjedh kulloshtër. Pse te gabzherri të ngeli makarreli, Pse fytit tatepjetë nuk të shkoi kryelana, Pse ta çoroditi çehren leqeniku me tëlana. Syri të pa çka nuk të pa hata në va Shpirti t'u drodh zemra t'u përhodh Sorra ngranatorrë korri në oborr morrin qorr Tamli i murrës uji i gurrës Se tmerri të merr vëlla çka pra Hata ke pa në va në va ha! ha! LUMI I SHIKUAR PËRMES PYLLIT Përmes Dritareve të drurta Pylli e kundron Ditë e natë Lumin. PO JU LË KËTË POROSI Vesa Që do të bjerë sivjet Do të jetë e thatë Ajo do të ketë kiminë E dënesjeve të mia Mos T'ju lëshojnë Zemrat. Bryma Që do të bjerë sivjet Do të jetë Prej shkrumbit të luleve Do të ketë Kiminë e shpirtit tim. Mos t'ju mëjë Fryma. Bora Që do të bjerë sivjet Do të jetë Prej thëngjijve të ndezur. Do të ketë Kiminë e dhimbjeve të mia. Nuk është apokalipsi. LETRA E BARDHË Letra e bardhë Ia ka nxirë jetën Prandaj qoshe më qoshe Letrën e bardhë E ka nxirë Gjithë jetën. MOSKTHIMI Të gjithë të ikurit Kane gjetur Mënyrën e tyre Të rikthimit. Nga ato Më e përkryera Është moskthimi. JAM I PIKUN PREJ RESË SË BARDHË Një re e bardhë Si rrufeja në qiell të kthjellët U shfaq Mbi një kullë fshati mes fushës Reja e bardhë Lëshoi një ylber në tokë Nëpër shtatë ngjyrat e tij Pikova Në duart e ashpra Të dy fshatarëve Që do të ishin Prindërit e mi Reja e bardhë më vërtitet sipër nëpër botë Për të lëshuar ylberin Të më marrë përsëri Nga më dërgoi. FISHKËLLEN GJARPËRI Fishkëllen gjarpëri Fishkëllen Palcës së gurit Fyshtit të drurit Ashtit të burrit Sipër rrashtave Flokët vallëzojnë Ngrijnë Kallkan Me duar në bel Me sy në kodër Dridhemi e përdridhemi Rrashtës së shkretë Gjelbërimi i vjen Hoj Dadë Fishkëllen Tërmale. Me këmbët Që s' dinë nga venë Vetvetiu Hyjnë në valle Kripi i kresë Rrashtës së vet I kapet Fishkëllen. Gjuha në gojë Nuk i bie. Sapo Bie në gojë të vet Gjuha vetvetiu Nis e fishkëllen Gjetiu Gjetiu. TASH UNË ASKUJT S'IA ZË DIELLIN Tash unë askujt s'ia zë diellin Askujt më. Pas meje Ka ardhur edhe hija ime. Tashi Në dritë të diellit Ata atje ku qofshin Mund të dbuhen Të ethen, të përçiten, Të ndërzehen. Gjithmonë kisha qenë Mes tyre dhe diellit. Në terr të eklipsit Të parin s'e kisha lënë Të merrej vesh me të dytin. Tani i pari shkon si manar pas të dytit I lë të zbërthyer çdo pjesë të nxehtë të vetvetes: Bëj ç'të duash në mua. ISHA TEPËR I DHËNË PAS SHKRETËTIRAVE Isha tepër i dhënë pas shkretëtirave Pas bukurisë së Saharës, Gobit, Shkretëtirës Arabike I kisha mbledhur shpesh Në Kolkozin Botëror të Shkretëtirave. Kisha ikur shpesh prej xhunglës së dhunshme Sepse atje nuk kishe ku të vije këmbën Veçse në kokat e zvarranikëve Sepse atje nuk kishe ku të vije dorën Veçse në qafat e amfibëve. Sepse përkundër delikatesës sime të bërë proverbiale Ata ishin të rrezikuar jo vetëm në individët Por edhe në llojin e tyre Nga mungesa e taktit në ecjen time Nga mungesa e taktit të hapave të mi Tejet të zhvilluar. Isha tepër i dhënë pas shkretëtirave Dhe ato ishin tepër të shtëna Pas bukurisë sime Dhe pas rendit tim njerëzor. Në breg të tyre Si në breg të lumit I lija rrobat e mia Dhe kridhesha në hapësirat e tyre. Miliona vjet para se të arrija unë Ato kishin evakuuar gjithçka. Nuk kishte përreth gjëkundi kërkues të naftës, Nuk kishte gjëkundi kërkues të alabastrit Tejpërtej hapësirë e paprekur Prej përgjimit të radarëve Shikimit dhe dëgjimit të satelitëve. Isha Adami që nuk i përsërit për herë të dytë mëkatet e veta Pasi ka lexuar Talmudin, Ungjillin, Kuranin. Ndjeja aromën time të vërtetë Të pandotur nga qeniet e tjera nëpunësore Ashtu nuk e pandehja më vetveten Nga aroma ime që kisha lënë nëpër qeniet E rendeve të ulëta Ose ultra të ulëta. Përkundër kësaj Gjithnjë e më shumë tregohesha me gisht Në rikthimet e mia të dendura Në xhunglën e dhunshme. Pas shpinës m'i hante ditët Zhabuleta, Pas shpinës m'i hante netët Zhabulani. Pas rikthimeve të mia Askushët ndjenin përherë e më dhimbshëm Se unë isha tjetërkush Sepse askund nuk ishte më tek unë Era ndotëse e qenieve të tyre. Ata nuk duronin që unë të kultivoja drejtqëndrimin, ecjen, Kultivoja hapat, vrullet njerëzore. Shkretëtira më zëvendësonin ujin që në xhungël mungon Ajrin e kokrrizuar në trajtat e pluhurit Që xhungla e ka. Ato kishin shqisa vetëm për të bukurën Ato nuk kishin përshtatur asnjë shqisë për të shëmtuarën. Isha tepër i dhënë pas shkretëtirave Dhe kjo gjithsesi shkretëtirave mund t'iu bënte dëm. IKJET E MIA NGA VENDLINDJA Kam ikur gjithnjë e më shpesh Kam ikur gjithnjë në mënyra të ndryshme. Kam ikur i përcjellë gjer larg nga të gjithë Kam ikur duke i lënë të gjithë në gjumë. Kam ikur në vapë Në shi. Ik e ik gjithnjë E më shpesh Nga vendlindja. Ashtu të mësohem Me ikjen e përjetëshme. POEZI KU TË GJITHË EMRAT, MBIEMRAT, FOLJET, PËREMRAT, NYJAT KËRKOHEN NË SHUMËS Ashtu Ne i zhdukëm të gjitha faunat Dmth Faunat e pyjeve, faunat e ujërave, Faunat katërkëmbëshe, rrëshqanorët, Fluturuesit, notuesit, amfibët, Mishngrënësit, barngrënësit Ne Ato I zhdukëm. Atëherë Lindën pikëpyetjet Me cilët do t'i zëvendësonim faunat Pasi natyrat nuk mund të mbijetojnë Pa ekuilibret natyrore Natyrisht Ne do t'i zëvendësonim faunat. Nëpër ndërrime të kohëve S'ishte çudi Na hypnin në kokat instinktet Për të ulëritur Për të çarë stërvinat kënetave Sytë na skuqeshin Si të qenve, si të ujqërve Nëpërmjet qafave Kokat bashkë me vrimat e tyre Na tërhiqeshin brenda zgoreve Si të breshkave. Na hypnin në koka dëshirat Për të pasur pyje Ku të fshiheshim Dhe t'ua jepnim ulërimave Me të gjitha barqet e të gjithë kraharorët Gjer në kupat e qiejve Meqë nuk kishim pyje Zhyteshim në moçalet Dhe herë pas here dilnim Krejt të verdhë Prej lëmashqeve të qelbura. E SHITUARA E NATËS Nga terri pus Ra një ujk dhe çukërmiti Në torishtën e deleve. Jo ulërima e sharovit Krisma e thatë e pushkës së bariut E trembi ujkun Dhe ai la vetëm duhamën e fytit Dhe gacat e syve të ballit Në sytë e një deleje Të bardhë si qumështi. Përkrye gardhit Turr mbas ujkut Shtegut pa shteg Ngarendi delja As pyll as terr Nuk i panë sytë Veç atij ujku Që ikte më shpejt se plumbi I hutës së bariut. As frymë në shpirt As të pame në sytë Veç atë duhamë të fytit Ato gaca të syve të ujkut I kishin mbetur në botë asaj deleje. Në fund të territ pus Atje ku shkrepnin pyjet në dritë qumështi Atje ku shuheshin në ditë yjet Dhe humnerat rrafshiteshin nga mjegullat shterrzane Shtangu atë ditë e sot delja Dhe asgjë tjetër s'dëgjohet më Veç trokitja e zemrës së saj Në kraharor të ujkut Që e përpiu veten. LINDJA E HËNËS NË PYLL Sa shkrepi nata Nën futën e saj zi të reve Unë kisha rrugë për larg Në çdo hap merrja në thua në vetëtimat Bubullimat më shkonin përpjetë shtatit Pylli si foshnjë e lebetitur Më dridhej para syve Mbaruan retë së shtrydhuri Sipër fletëve të pyllit Në horizontin si një pikë loti Pylli lindi hënën e vet të përnatëshme Një erë tevona në mua E shkundi shiun e fletëve të pyllit Fauna gjitare e shkundi në mua gëzofin duke ikur në jerm Shpendët nëpër gjumë e shkundën në mua shiun e flatrave Deri lakuriqët, minjtë dhe urithët Rrëshqanorët i shkundën korracat Në mua e shkundën shiun e natës. Unë isha i vetmi që e pashë Lindjen e hënës në pyll. Ishte një natë gjumërëndë. Asnjë shpirt faune Asnjë dritare shtëpie Nuk çeli sy për të parë Ritualin e përnatshëm Të lindjes së hënës në pyll Unë isha i vetmi poet Që dëshmoja lindjen e hënës Unë kisha rrugë për larg në pyll Futën e natës kisha në trup veshur. PA Dasmat bëjini pa mua Unë kurrë s'kam qenë Dasmori juaj kam qenë Kam qenë udhëtari që më ka zënë udha Në dasmat tuaja. Vdekjet bëjini pa mua Mos i vononi mbi dhè Ata që shkojnë këso bote Unë kurrë s'kam qenë Përmortësi juaj. Kam qenë Udhëtar që më ka zënë udha Në mortjet tuaja. Kam qenë udhëtar që s'kam pasur prehje Sipër tyre duke shkuar Kreshtat dhe luginat I kam bërë lavra-lavra Duke udhëtuar Lavra lavra ma kanë bërë ballin Mendimet e udhëve. Askujt Sytë nga dera Të mos i mbeten për mua. MBI MALE Jemi bimë shpirti E maleve Kur shkojmë mbi male Lumenjë na vijnë Deri te qerpikët Pyjet na zbresin Deri te qerpikët Pyjet Janë qerpikët tanë Me gjelbërim të Përjetëshëm Lumenjtë Janë sytë tanë Që mbajnë në fund të tyre Qiellin ART NAIV Herët në jetën time Para moshës së shkollës Para moshës së librave Para moshës së artit racional Duke luajtur me mellë të zezë Me mellë të kaltër, me mellë të verdhë Unë kam krijuar njerëz prej melle Mbrëmjeve e kam ndërprerë lojën e i kam lënë skulpturat e mia vetëm. Të nesërmeve nuk i kam gjetur më skulpturat e mia. Kam menduar Se deri në vazhdimin e lojës Skulpturat janë plasaritur nga vapa Janë zhdukur nga shiu Pa dashur t'ia di për fatin e krijesave të mia Me të njëjtin zell loje Kam vazhduar artin tim të skulpturës Ua kam hequr me duart e mia Mellën e tepërt ku ishin ndryrë Krijesave të mia Të cilat kanë pësuar të njëjtin fat Ndoshta në duart e erës, të ujërave dhe të avujve. Tevonave Njerëz me tiparet e skulpturave të mia Ndoshta të tërbuar nga harresa ime totale ndaj tyre Shpesh e më shpesh më janë vërsulur me hakmarrje Ata kanë bërë gjithçka Që unë në një pikë të caktuar të jetës sime Të kujtohem për krijesat e mia Për tiparet e papërfunduara Për tiparet e reduktuara Për tiparet e ekzagjeruara Prej melle Që i kishin pasur ata Kur s'kishin qenë asgjë tjetër Veçse skulpturat e mia prej melle. Pasi iu kanë mbijetuar plasaritjeve prej vape Pasi iu kanë mbijetuar thërmimeve prej ere Pasi i kanë mbijetuar shuarjes prej shiut Njerëzit prej melle Kanë bërë gjithfarë karrierash Për të pasur një ditë, një minutë, një sekondë të vetme Fatin tim në duart e tyre. Por nëse fati im s'ka rënë asnjëherë në duart e tyre Ata së paku kanë bërë që të kujtohem Se ata janë të njëjtit njerëz prej melle Të cilët edhe nëse s'kanë lënë të zezë pa e bërë në këtë botë Nuk kanë ndryshuar dot asgjë Në asimetrinë e pandreqshme Të artit tim naiv Që i krijoi Në atë moshën time Që përkon me moshën e pafajshme Të çdo njeriu në botë. I kisha lënë pa tiparin e të menduarit Hajt nesër kisha menduar me vete. UMBERTO EKOS Njerëzimit me një Zot të vetëm Për shumë shekuj Me të drejtë I është ndaluar E qeshura. Sepse njerëzimi Ende ka qenë tepër i papërkryer I dobët Për të përballuar Të qeshurën. Përderisa ende Shumëkush E quan majmunin njeri të përkryer Vetëm pse e zotëron të qeshurën. Njeriun E dallon nga majmuni E qara Dhe jo e qeshura. Këtë e ka harruar Emri i Trëndafilit. FRIKA NGA ATDHEU Tek ngjitnin shkallët e avionit Emigrantëve Atdheu iu ngjitej te këmbët si një kone Që mezi e dëbonin. Nëpër udhët e udhëkryqet e botës Shpesh emigrantët I përplasin këpucët Se mos iu është ngjitur Atdheu. Mëngjeseve në botën e huaj Emigrantët hapin dritaren E banesës së tyre Fshijnë sytë Nga frika Se mos në oborr Iu shfaqet Atdheu Që ka ardhur të kërkojë strehim Nëpër botë. E MËRKURA IA KUSHTON SË HËNËS KËTË POEZI E hëna Një mbresë të lehtë gjumi Në sy. Si pas Një seksi Raskapitës. Më pak gazeta për të lexuar. Më pak lajme. Përmbys garderobat S'ka rroba T'ia mbulojnë nudon.
|
||||
Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved. |