Oooh, ti je aq e fortë, fëmijë, kaq i bukur. Ti je më e madhja.
Jam duke folur për ty, Amerikë. Ti je. . . po, ti je e jashtëzakonshme!
A ka dikë tjetër të ndihet sadopak i pasigurtë për një vend i cili iu kërkon politikanëve të tij që papushim të deklarojnë sa i jashtëzakonshëm (eksepsional) ai është? Një popull në nevojë të kësaj sigurie të madhe mund të jetë shenja më e sigurt e rënies së afërt kombëtare.

Jashtëzakonshmëria amerikane (ekspesionalizmi amerikan) është tani temë qendrore e fjalimeve të Sarah Palin. Angazhimi gjoja i pamjaftueshëm Partisë Demokratike për këtë ide do të jetë thelbi i ankesës republikane në vitin 2012. Konservatorët sulmojnë Barak Obamën për indiferencën e tij të dyshuar. Kjo është pjesë e aktakuzës së tyre më të gjerë të kozmopolitanizmit të dukshëm të Obamës, "turnetë kërkim faljeje" të tij jashtë vendit, mosshpalosjet e tij ndaj flamurit ngaqë i duhej të rrinte mrroltas. Pa përmendur gjithë pakënaqësinë anti-koloniale keniane të dukshme të presidentit.

Njerëz realë - amerikanë të vërtetë - e dini që Amerika është vendi më i madh i shpikur ndonjëherë. Dhe ata i çirren atij nga çatitë. A nuk bëjnë kështu?

Më lejoni të jem i qartë, sepse unë e di sa e-maile vijnë. Unë e dua vendin tim, dhe mendoj se Amerika është themeluar mbi idealet e lirisë, barazisë dhe të vetëqeverisjes. Ne jemi të papërkryer - kush nuk është? - por gjithmonë në procesin e zhvillimit ndaj se "bashkim më të përkryer". Kështu që unë e shkruaj këtë si një patriot.

Sepse të folurit si patriot druaj se tepër pak jemi duke e pasur merak këto kohë.

Ju nuk mund të thoni ndonjë vend tjetër që i frymëzon aq shumë politikanët për t'i nxitur të fitojnë. Në Zvicër, kandidatët a mund të shpallin se "Zvicra është vendi më i madh krijuar ndonjëherë në historinë njerëzore"? Në Brazil, duke bërë fushatë ambicioze a mund të këmbëngulësh se "Brazili është vendi më i veçantë në fytyrë të botës"?

A nuk janë sa duhet mjaft "e madhe" ose "me të vërtetë, me të vërtetëm e madhe"?

Jo në Amerikë, pra.

"Amerikanët besojnë me gjithë zemër e tyre," tha Marco Rubio mbas fitimit të garës së tij të Senatit, "se Shtetet e Bashkuara të Amerikës është thjesht komb i vetëm më i madh në të gjithë historinë njerëzore, një vend pa të barabartë në historinë e të gjithë njerëzimin."

　

Rubio e përshkroi garën e tij të Senatit si "një referendum mbi identitetin tonë," duke shtuar se "kjo garë na detyron për t'iu përgjigjur një pyetjeje shumë të thjeshtë," tha ai. "A duam që vendi ynë të vazhdojë të jetë i jashtëzakonshëm, apo jemi të përgatitur që ai të bëhet ashtu si të gjithë të tjerët?"

　

Dhe të mendosh se kam kujtuar se zjedhjet ishin për ata të cilët kishin ide më të mira për vënien e ekonomisë përsëri në lëvizje.

　

Si hebre unë jam njohur me këtë çështje në një tjetër kontekst. Sipas Teuratit, hebrenjtë është thënë të jenë "populli i zgjedhur". Edhe pse kjo ishte një gjë relativisht afirmuese, si një fëmijë në shkollën e së dielës - kush nuk do të donte fundja të ishte pjesë e klubit të zgjedhur nga Njeriu Lart? - si një i rritur, unë kurrë nuk kam marrë këtë seriozisht. Me gjithë respektin ndaj atyre hebrenjve që e kanë marrë këtë nocion fjalë për fjalë, gjithmonë më ka tingëlluar si mendjemadh, nëse jo edhe ofendues.

Ja që kongregacioni të cilit i përkasim në Los Anxhelos është "rikonstruksionist," do të thotë ai e përshtat të menduarit hebré me jetën moderne. Një nga shefët e Rikonstruksionizmi ka dashur të hedhë poshtë krejt idenë e "përzgjedhjes". Unë jam i sigurt se disa hebrenj janë zemëruar nga kjo, duke preferuar të ruajnë idenë e jashtëzakonshmërisë hebreje. Por për shumë prej nesh është e kuptueshme të pohohet se fetë e tjera dhe grupe mund të jenë po kaq ngulmuese.

　

Përdorimi konservator i jashtëzakonshmërisë si një shpatë politike është e zbulim i mbraptshtë. Ka diçka ngat mendjes kur brezi i ri i amerikanëve i cili është më pak i arsimuar sesa prindërit e tij ndjen një nevojë të thellë për të thënë se sa i veçante është. Ose që një brez i cili iu është dorëzuar borxheve epike dhe një procesi kronik jofunksionale politik (në mesin e vështirësive të tjera) të kërkojë që udhëheqësit e tij të ruajë gjakftohtësinë proverbiale. Sidomos kur vendet e tjera tani të ofrojnë më shumë lëvizjen përpara, dhe një përzierje më të mirë të rritjes ekonomike me barazinë se sa e ofrojmë ne - ndoshta masa më të mira të performancës dikur të jashtëzakonshme kombëtare të Amerikës.

A nuk do të kenë nevojë amerikanët t'iu thuhet më shumë se ne mund të përmbushim sfidat e këtij momenti? A nuk do të ishte më mirë të përpiqemi më shumë që të jemi të jashtëzakonshëm në zgjidhjen e problemeve tona të përbashkëta?

Përqëndrimi i Sarah Palin në këtë temë provon se ajo është më mendjemprehtë se kujtojnë kritikët e saj. Unë nuk dyshoj se bindjet e Palin janë të sinqerta. Por ajo gjithashtu ka parasysh publikun e saj: Miliona amerikanë që janë të shqetësuar në lidhje me trajektoren e Amerikës dhe të shqetësuar për të ardhmen ekonomike të familjeve të tyre. Në qoftë se ju nuk keni përgjigje të vërtetë, fjalët qetësuese janë një fillim.

Oooh, ti je aq e fortë, fëmijë, kaq i bukur. Palin e njeh vendin me të cilin po ballafaqohet./Skënder Buçpapaj

-

Matt Miller, një anëtar i lartë në Qendrën amerikane për Progres dhe bashkëdrejtues i radios publike "Majtas, Djathtas & Qendra," shkruan një kolumne javore për Washington Post. Ai mund të arrihet në adresën mattino2@gmail.com. Ndiqe edhe në Twitter në adresën @mattmillernow.

--

Ohhh, America, you're so strong

By Matt Miller

Thursday, November 18, 2010;

Oooh, you're so strong, baby, so handsome. You're the greatest.

I'm talking about you, America. You're . . . why, you're exceptional!

Does anyone else think there's something a little insecure about a country that requires its politicians to constantly declare how exceptional it is? A populace in need of this much reassurance may be the surest sign of looming national decline.

American exceptionalism is now the central theme of Sarah Palin's speeches. The supposedly insufficient Democratic commitment to this idea will be a core Republican complaint in 2012. Conservatives assail Barack Obama for his alleged indifference to it. It's part of their broader indictment of Obama's fishy cosmopolitanism, his overseas "apology tours," his didn't-wear-the-flag-lapel-pin-until-he-had-to peevishness. Not to mention the whole anti-colonial Kenyan resentment thing the president's got going.

Real men - real Americans - know America is the greatest country ever invented. And they shout it from the rooftops. Don't they?

Let me be clear, because I know the mail's coming. I love my country, and cherish that America was founded on the ideals of liberty, equality and self-government. We're imperfect - who isn't? - but always in the process of evolving toward that "more perfect union." So I write this as a patriot.

Because, speaking as a patriot, I worry we're looking a little too needy these days.

You can tell a lot about a country by what it requires its politicians to do to win. In Switzerland, do candidates have to proclaim that "Switzerland is the greatest nation ever created in human history"? In Brazil, do ambitious pols insist that "Brazil is the most special country ever to grace the world"?

Isn't "great" or "really, really great" enough?

Not in America, dammit.

"Americans believe with all their heart," said Marco Rubio upon winning his Senate race, "that the United States of America is simply the single greatest nation in all of human history, a place without equal in the history of all of mankind."

Rubio described his Senate race as "a referendum on our identity," adding that "this race forces us to answer a very simple question," he said. "Do we want our country to continue to be exceptional, or are we prepared for it to become just like everyone else?"

And to think I thought the election was about who had better ideas for getting the economy moving again.

As a Jew I'm familiar with this issue in another context. According to the Torah, Jews are said to be "the chosen people." Though this was a relatively affirming thing to be when you're a kid in Sunday school - who wouldn't want to be part of the club chosen by the Man Upstairs, after all? - as an adult, I've never taken it seriously. With all due respect to Jews who take this notion literally, it's always struck me as presumptuous, if not offensive.

As it happens, the congregation we belong to in Los Angeles is "reconstructionist," meaning it adapts Jewish thinking to modern life. One of Reconstructionism's chief tweaks has been to reject the idea of "chosenness" altogether. I'm sure some Jews frown on this edit, preferring to retain the idea of Jewish exceptionalism. But to many of us it's only common sense to affirm that other religions and groups can be terrific, too.

The conservative use of American exceptionalism as a political sword today is perversely revealing. There's something off when the first generation of Americans that is less educated than its parents feels a deep need to be told how unique it is. Or that a generation that's handing off epic debts and a chronically dysfunctional political process (among other woes) demands that its leaders keep toasting its fabulousness. Especially when other nations now offer more upward mobility, and a better blend of growth with equity, than we do - arguably the best measures of America's once-exceptional national performance.

Wouldn't it bolster Americans more to be told that we can meet the challenges of this moment? Wouldn't we be better off striving to be exceptional at solving our common problems?

Sarah Palin's focus on this theme proves she is shrewder than her critics acknowledge. I don't doubt that Palin's beliefs are sincere. But she's also tuned in to her audience: Millions of Americans who are anxious about America's trajectory and worried about their family's economic future. If you don't have real answers, soothing words are a start.

Oooh, you're so strong, baby, so handsome. Palin knows the country she is courting.

Matt Miller, a senior fellow at the Center for American Progress and co-host of public radio's "Left, Right & Center," writes a weekly column for The Post. He can be reached at mattino2@gmail.com. Follow him on Twitter at @mattmillernow. (http://www.washingtonpost.com)