KAJRO - Ka një numër zonash luksi në skajet e këtij qyteti zvarritës me emra si Beverly Hills dhe Mayfair. Ato janë strofullat e super të pasurve të cilët janë begatuar nga lidhjet me familjen Mubarak. Një mik, Saïd Zulficar, vizitoi njërin dje dhe, i impresionuar nga lëndina e madhe e gjelbër pranë një vile, e pyeti sa shpenzonte për ta mbajtur të ujitur gjithë këtë bar.

Oh, tha pronari, rreth 6 000 paund egjiptianë në muaj, ose pak më shumë se 1 000 dollarë. I flladitur nga ajri i kondicionuar gjithandej në mes të një dimri të butë, Zulficar kërkoi gjithashtu të dinte në lidhje me faturën e energjisë elektrike: 10 000 paund të tjerë ose gati 1 700 dollarë. Dhe si ishte rregulluar gjithë ai ujë në një vend ku fermat nuk janë duke e marrë mjaftueshëm për ujitje, ku përdoren subvencionet për fasulet dhe bukën e përditshme për ushqimin e masës, ku nëse dikush ka rreth 100 dollarë në muaj është me fat? Oh, buzëqeshi pronari, miku im i mirë Ahmed el-Maghraby mendon për këtë.

El-Maghraby, ish-ministër i banimit, është në mesin e atyre zyrtarëve të lartë qeveritarë të cilët tani janë fajësuar dhe turpëruar nga qeveria e re e Hosni Mubarakut. Në një përpjekje të dëshpëruar për të frenuar zemërimin, brigada e fundit e Mubarakut ka ngrirë llogaritë bankare të ministrave dhe të disa ish dhe miqve të Partisë Demokratike Kombëtare kukull. Pa marrë parasysh se shumica e këtyre zyrtarëve i kanë dërguar pasuritë e tyre në Zvicër kohë më parë: pastrimi i madh është thënë se ka filluar.

Egjipti nuk është i vetmi që e gjen veten ngushtë mes të pasurve e tij dhe pjesës tjetër të gjerë të popullsisë; kjo është një prirje globale. Por në një vend me 83 milionë, ku pothuajse 30 për qind e popullsisë është ende analfabete, dhe ku hallet e mëdha shpesh varen nga raportet me të birin e Mubarakut, Gamal apo rrethin e tij, modeli ka qenë veçanërisht pezmatues.

Unë kam dëgjuar shumë ankesa në rrugët e trazuara këtyre ditëve të fundit, por nuk ka fjalë që të rishfaqen kaq shpesh si "korrupsion", "vjedhje" dhe "vjedhës," dhe asgjë nuk acaron më shumë se një sistem paligjshmërie i sponsorizuara nga shteti, ku e drejtë dhe e gabuara nuk vendoset në gjykatat, por në kokën e Mubarakut.

Egjipti kishte një ekonomi të mbështetur nga Perëndimi, të tregut të lirë të drejtuar nga një familje me përbuzje për lirinë: Kjo është problematike. Ajo i bën forcat globale ta përqëndrojnë pasurinë në shërbim të një pakice të zgjedhur.

　

"Nuk ka asnjë përgjegjësi, asnjë autoritet të pavarur gjyqësor, nuk ka oksigjen," tha një diplomat perëndimor. "Askush nuk i di parametrat. Nën çfarë sistemi jeni duke u arrestuar? Dhe në qoftë se një gjyqtar ndodh që të urdhërojë lirimin tuaj, ata të arrestojnë prapë. "

Unë jam pothuajse gati të derdh një lot për el-Maghraby dhe të tjerët e mbetur tani në të thatë: Ata janë viktima të arbitrariteteve e shumta nga të cilat kishin përfituar. Përpjekja për t'i quajtur ata tani kriminelë është e kotë. Vetëm një sistem i hapur mund t'i korrigjojë të këqijat e një sisetmi të mbyllur.

Pa transparencë dhe autoritetet e pavarura që do të vinin me një qeveri të përgjegjëshme dhe përfaqësuese, vjedhja vetëm do të marrë forma të reja. Dikush tjetër do ta rregullojë ujitjen për ata që luajnë hokej mbi bar, ndërsa toka bujqësore mbetet e etur.

Por në këto 10 ditë të kryengritjes të Egjiptit, është ende e paqartë nëse Mubaraku është gati të hapë rrugën për ndryshime në botën e madhe arabe. Një gjë është e qartë: koha e tij, si ajo e Zine el-Abidine Ben Ali të Tunizisë, ka kaluar.

E gjithë kjo ngre një pyetje: Në emër të çfarë saktësisht kanë qenë Shtetet e Bashkuara të gatshme për të mbështetur dhe financuar një aleat përkushtimi i të cilit ishte mospërfillje e ligjit, demokracia e rreme dhe vjedhjet bruto, duke lënë pas dore gjithçka për të cilën Amerika lufton?

Ka disa përgjigje. Për t'i ndaluar xhihadistët, që kërcënojnë jetën amerikane, për të garantuar sigurinë e një tjetër aleati, Izraelit, për të përhapur tregun e lirë, të shtrembëruar megjithatë, nga të cilat SHBA korporatat kanë përfitim, për të siguruar stabilitetin në rajonin më të rrezikshëm. Hej, bota është një vend i papërkryer. Ndonjëherë zgjidhja më e mirë strategjike është pikërisht shmangia e së keqes. Nuk ndodhte vetëm gjatë Luftës së Ftohtë që banditët tanë të kenë hisen e tyre.

Unë i kuptoj të gjitha këto argumente. Teksa banditët tanë ikin, Mubaraku ka mbetur i fortë. Por pikëpamje të tilla kanë vijuar nëpërmjet një verbërie sistematike: mosgatishmëria për të parë se në Lindja e Mesme ka evoluar; se hipokrizia amerikane është transparente për të gjithë; se partitë islamike mund të drejtojnë ekonomi të lulëzuar dhe demokraci si ajo e Turqisë; se zemërimi popullor ujit kopshtet e kauzës xhihadiste; dhe se mbështetja më efektive e Izraelit nuk është ajo që e lë Izraelin të mbyllur në një vijë mbrojtëse, por ajo që e inkurajon atë për të krijuar lidhje me forcat e modernizimit në Lindjen e Mesme, jo më në Bregun Perëndimor.

Demokracitë mund të bashkëjetojnë me ekstremistët fetarë të organizuar politikisht, si e dëshmon vetë Izraeli. Kjo është një nga pikat e forta të tyre.

Në Sheshin Tahrir, mini-republikë që është niveli zero i kryengritjes egjiptiane, unë u takova me Seif Salmawy, drejtor i një kompani botuese. Ai ishte i qeshur, e pyeta pse. "Papritmas ne jemi qenie njerëzore," tha ai. "Ne mendojmë se mund të vendosim dhe se ajo që ne do të vendosim ka vlerë, dhe se ne kemi disa vlera si njerëz. Më parë ishte presidenti, policia, ushtria dhe paratë e tyre: Ne njerëzit ishim atje vetëm për t'u shërbyer atyre "

"Ne njerëzit." A nuk fillojnë kështu gjëra të tilla si "mirëqenia e përgjithshme"?

Ju mund ta ndqini Roger Cohen në Twitter në twitter.com/nytimescohen./Skënder Buçpapaj

--

February 4, 2011

We the Egyptian People

By ROGER COHEN

CAIRO "” There are a bunch of gated exurbs on the fringes of this sprawling city with names like Beverly Hills and Mayfair. They are the retreats of the super-rich who've thrived on connections to the Mubarak family. A friend, Saïd Zulficar, visited one the other day and, impressed by the vast green lawn beside one villa, inquired what it cost to keep all that grass watered.

Oh, said the owner, about 6,000 Egyptian pounds a month, or just over $1,000. Struck by the air conditioning blasting away in the midst of a mild winter, Zulficar also asked about the electricity bill: another 10,000 pounds, or almost $1,700. And, how was all that water arranged in a nation where farms aren't getting enough for irrigation and subsidies for beans and bread keep the masses fed and anyone making over $100 a month is lucky? Oh, the owner smiled, my good friend Ahmed el-Maghraby sees to that.

El-Maghraby, the former minister of housing, is among those high-flying government officials who've now been named and shamed by the new government of Hosni Mubarak. In a desperate attempt to stem rage, Mubarak's latest brigade has frozen the bank accounts of several former ministers and cronies from the puppet National Democratic Party. No matter that most of these officials shipped their fortunes to Switzerland long ago: The great clean-up, it is said, has begun.

Egypt's not alone in seeing the gulf between its wealthy and the rest widen; that's a global trend. But in a country of 83 million where almost 30 percent of the population is still illiterate, and the big bucks have often depended on an entrée to Mubarak's son, Gamal, or his circle, the pattern has been particularly inflammatory.

I've heard many complaints in the tumultuous streets these past few days, but no words reappear as often as "corruption," "stealing" and "thieves;" and nothing galls as much as a system of state-sponsored lawlessness where right and wrong is determined not in the courts but in Mubarak's head.

Egypt had a Western-backed free-market economy run by a family with contempt for freedom: That's problematic. It puts the global forces concentrating wealth into overdrive in the service of the chosen few.

"There's no accountability, no independent judicial authority, no oxygen," one Western diplomat told me. "Nobody knows the parameters. What system are you being arrested under? And if a judge does happen to order your release, they re-arrest you."

I'm almost ready to shed a tear for el-Maghraby and the others now held out to dry: They're victims of the very arbitrariness from which they benefited. The exercise that now has them branded as criminals is futile. Only an open system can correct the ills of a closed one.

Without the transparency and independent authorities that would come with accountable and representative government, theft will just take new form. Somebody else will be arranging for those lawns to get watered for the croquet while farmland lies parched.

But 10 days into Egypt's uprising, it's still unclear whether Mubarak is ready to make way for that sea-change in the Arab world. One thing is clear: His time, like that of Tunisia's Zine el-Abidine Ben Ali, has passed.

All of this raises a question: In the name of what exactly has the United States been ready to back and fund an ally whose contempt for the law, fake democracy and gross theft flaunt everything for which America stands?

There are several answers. To stop the jihadists, who threaten American lives; to ensure the security of another ally, Israel; to spread free markets, however distorted, from which U.S. corporations benefit; to secure stability in the most dangerous of regions. Hey, the world's an imperfect place. Sometimes the best strategic choice is just avoidance of the worst. It wasn't only during the Cold War that our thugs had their place.

I understand all these arguments. As our thugs go, Mubarak's been solid. But such views have endured through a persistent blindness: The unwillingness to see that the Middle East has evolved; that American hypocrisy is transparent to everyone; that Islamic parties can run thriving economies and democracies like Turkey's; that popular rage over cronies' green gardens feeds the jihadist cause; and that the most effective support of Israel is not one that leaves Israel locked in a defensive crouch but one that encourages it to reach out to the modernizing forces in the Middle East, not least in the West Bank.

Democracies can coexist with politically-organized religious extremists, as Israel itself demonstrates. That is one of their strengths.

In Tahrir Square, the mini-republic that is the Egyptian uprising's ground zero, I ran into Seif Salmawy, the managing director of a publishing company. He was smiling; I asked why. "Suddenly we are human beings," he said. "We think we can decide and that what we decide has worth and that we have some value as humans. Before there was the president, the police, the army and their money: We the people were just there to serve them."

"We the people." Isn't that how good things like "the general welfare" begin?

You can follow Roger Cohen on Twitter at twitter.com/nytimescohen.