Çdo njeri ka një baba, dhe Binyamin Netanyahu ia vlen që ta dijë. Ai është Benzion Netanyahu, i lindur 101 vjet më parë në atë që shpejt që të bëhej Poloni dhe që jeton tani në atë që është bërë Izrael. Ai është një historian me profesion, autori i një libri vigan dhe të respektuar për inkuizicionin spanjoll dhe, më drejtpërdrejt i lidhur me ngjarjet e sotme, ish-sekretar i Ze'ev Jabotinsky, një lider militant sionist besimi i të cilit, kur ai erdhi tek arabët, mund të përmblidhet si: Mos bëj asgjë. Binyamin Netanyahu është duke bërë pikërisht këtë.

Jabotinsky ishte një organizator, një ushtar, një shkrimtar dhe, si shumica e njerëzve të mëdhenj, një gazetar. Eseja e tij më e famshme - dhe më me ndikim - titullohej "Muri i Hekurt" dhe, edhe pse u botua në vitin 1923, në një pjesë e saj është ende aktuale. Ajo është një dokument shumë praktik që fillon me një diversion të njohur: "Së pari: Dëbimi i arabëve nga Palestina është absolutisht i pamundur në çfarëdo forme." Dhe, e dyta: "Unë jam i përgatitur të betohem, për ne dhe pasardhësit tanë, që ne ... kurrë nuk do të përpiqemi t'i dëbojmë ose t'i shtypim arabët". Pastaj, si ne mund të vëmë re sot, Jabotinsky tha se topi ishte në oborrin e arabëve.

Iu përket arabëve, shkroi ai, të pajtohen me kushtet e sionizmit - krijimin e një shteti hebre. Ai ishte joshfajësues lidhur me të drejtat dhe kërkesat çifute, dhe deri sa arabët t'i njohin ato të drejta e të pajtohen për këto kërkesa, hebrenjtë do të mbeten prapa një "muri hekuri". Herët ose vonë, arabët do t'i shfrynin gomat e militantizmit të tyre dhe një udhëheqje e moderuar do të dilte. Pastaj çifutët dhe arabët mund të bëjnë biznes. Deri në atë ditë të lumtur, pra, "e vetmja rrugë për një marrëveshje në të ardhmen është një refuzimi absolut i çdo përpjekjeje për një marrëveshje tani."

Problemi me Netanyahun është se, për atë, "tani" nuk është tani. Një udhëheqje e moderuar dhe pragmatike palestinze është shfaqur në të vërtetë në Bregun Perëndimor (por jo, me siguri, në Gaza), terrorizmi ka qenë i denoncuar, i refuzuar dhe, në Bregun Perëndimor, të gjithë, përveçse jo i zhdukur. Një shtet palestinez në njëfarë lloj embrioni po merr formë, madje në gjendje të qeverisë vetë. Bashkimi i trumbetuar i Fatahut dhe Hamasit është me të vërtetë një problem - ky i fundit është një organizatë tmerrësisht anti-semite terroriste - por edhe këtu, ku ka vullnet ka një mënyrë.

Në dy fjalimet e kohëve të fundit, Barak Obama, siguroi Izraelin se ai është kampion i tij. Kjo është vënë në dyshim konsiderueshëm - ky president nuk ndjen dhimbjen e askujt - por duke folur në Komitetin Amerikan-Izrealit për Çështje Publike, Obama bëri çdo gjë, veç të mbjellë një pemë në Izrael. Ai konfirmoi të drejtën e tij të jetë atdhe hebre, denoncoi Hamasin dhe këmbënguli se "situata e tanishme në Lindjen e Mesme nuk lejon për zvarritje". Obama nga ana e tij është i shqetësuar, "tani" është tani.

Siç ndodh, ky është pak a shumë përfundimi që Dov Weissglass ka arritur. Weissglass ishte shefi Ariel Sharon i stafit dhe kredencialet e tij si një njeri i vijës së ashpër për këtë arsye nuk mund të sfidohet. Megjithatë, edhe ai mendon se lidershipi aktual i Autoritetit Palestinez "është udhëheqja më e mirë që ka pasur nga perspektiva e Izraelit qëkur Autoritet Palestinez u formua". Për më tepër, më në fund palestinezët janë duke vlerësuar fuqinë e madhe të rezistencës pasive. Terrorizmi i largon njerëzit; rezistenca e paarmatosur shkakton admirim. Weissglass bëri thirrje për bisedime. "Ato duhet të fillojnë menjëherë," shkroi ai bash javën e kaluar në gazetën izraelite Ahronoth Yedioth.

Unë mund ta kuptoj hezitimin e Netanyahu për të lëvizur jashtë centit. Bota arabe është në fluks. Fanatikët, radikalët dhe anti-Semitët po konkurrojnë për ndikim. Revolucionet ashtuquajtur të rajonit, në të vërtetë kundërrevolucionet - përmbysin politikat e ushtarakëve të cilët shekullarizuan qeveritë e tyre dhe zbutën urrejtjen e tyre të nxehtë ndaj Izraelit me pragmatizëm të ftohtë. Rajoni nuk mund të dalë përpara historisë veçse duke u kthyer te ajo. Mund të jetë koha e duhur për të mos bërë asgjë.

Jabotinsky ishte një njeri i veprimit. Por ai ishte gjithashtu, si Binyamin Netanyahu, një herë i tha Knessetit, "një nga gjigandët intelektualë në analet e sionizmit". Është gjithmonë qesharake të thuash atë që një njeri i vdekur do të kishte dashur, por ai me siguri mund të ketë vënë re se koha jo vetëm ka lëvizur, por, si Obama vuri në dukje, nuk është më në anën e Izraelit. Bregu i pushtuar Perëndimor është një fatkeqësi e afërt demografike, dhe bota e ka përqafuar çështjen palestineze. Udhëheqje e sotme e moderuar palestineze mund të zhduket nesër, dhe kufijtë e 1967 nuk janë më pak të mbrojtshëm se ata aktualë - raketat dhe raketëhedhëset nuk duan t'ia dinë për telat me gjemba. Një doktrinë e shpallura në vitin 1923 ka skaduar. Ti nuk mund të ndërtosh më një mur hekuri mjaft të lartë./Skënder Buçpapaj

cohenr@washpost.com

--

Time for Netanyahu to ditch his do-nothing policy

By Richard Cohen, Tuesday, May 24, 1:39 AM

Every man has a father, and Binyamin Netanyahu's is worth knowing. He is Benzion Netanyahu, born 101 years ago in what was soon to become Poland and living now in what has become Israel. He is a historian by profession, the author of a mammoth and well-respected book on the Spanish Inquisition and, most pertinent to today's events, the former secretary to Ze'ev Jabotinsky, a militant Zionist leader whose credo, when it came to the Arabs, could be summarized as: Do nothing. Binyamin Netanyahu is doing precisely that.

Jabotinsky was an organizer, a soldier, a writer and, like most great men, a journalist. His most famous "” and influential "” essay was titled "The Iron Wall" and, although it was published in 1923, some of it is still timely. It is an eminently practical document that begins with an acknowledged diversion: "First: the expulsion of the Arabs from Palestine is absolutely impossible in any form." And, second: "I am prepared to swear, for us and our descendants, that we ."‰."‰. will never attempt to expel or oppress the Arabs." Then, as we might put it today, Jabotinsky said that the ball was in the Arabs' court.

It was up to the Arabs, he wrote, to come to terms with Zionism "” the creation of a Jewish state. He was unapologetic about Jewish rights and demands, and until the Arabs recognized those rights and agreed to those demands, the Jews would remain behind an "iron wall." Sooner or later, the Arabs would tire of their militancy and a moderate leadership would emerge. Then Jew and Arab could do business. Until that happy day, though, "the only path to an agreement in the future is an absolute refusal of any attempts at an agreement now."

The trouble with Netanyahu is that, for him, "now" is not now. A moderate and pragmatic Palestinian leadership has actually emerged in the West Bank (but not, for sure, in Gaza), terrorism has been denounced, rejected and, in the West Bank, all but disappeared. A Palestinian state in some sort of pupa form is taking shape, even able to police itself. The trumpeted unification of Fatah and Hamas is indeed a problem "” the latter being a virulently anti-Semitic terrorist organization "” but even here, where there's a will there's a way.

In two recent speeches, Barack Obama assured Israel that he is its champion. This has been in considerable doubt "” this president feels no one's pain "” but in talking to the American Israel Public Affairs Committee, Obama did everything but plant a tree in Israel. He affirmed its right to be the Jewish homeland, denounced Hamas and insisted that "the current situation in the Middle East does not allow for procrastination." As far as Obama is concerned, "now" is now.

As it happens, this is more or less the conclusion that Dov Weissglass has reached. Weissglass was Ariel Sharon's chief of staff and his credentials as a hard-liner cannot therefore be challenged. Yet, he too thinks the current leadership of the Palestinian Authority "is the best leadership it has had from Israel's perspective ever since the PA was formed." Moreover, Palestinians are finally appreciating the immense power of passive resistance. Terrorism repels people; unarmed resistance elicits admiration. Weissglass called for talks. "They need to begin immediately," he wrote just last week in the Israeli newspaper Yedioth Ahronoth.

I can understand Netanyahu's reluctance to move off the dime. The Arab world is in flux. Zealots, radicals and anti-Semites are vying for influence. The region's so-called revolutions are actually counterrevolutions "” reversing the policies of the military men who secularized their governments and tempered their hot hate of Israel with cold pragmatism. The region may not be getting ahead of history but returning to it. It could be a swell time to do nothing.

Jabotinsky was a man of action. But he was also, as Binyamin Netanyahu once told the Knesset, "one of the intellectual giants in the annals of Zionism." It is always foolish to say what a dead man would have wanted, yet he certainly might have noticed that time has not only moved on but, as Obama pointed out, it is no longer on Israel's side. The occupied West Bank is a looming demographic disaster, and the world has embraced the Palestinian cause. Today's moderate Palestinian leadership may disappear tomorrow, and the 1967 borders are no less defensible than the current ones "” missiles and rockets do not pause for barbed wire. A doctrine enunciated in 1923 is out of date. You cannot build an iron wall high enough anymore.

cohenr@washpost.com