Brenda çdo pak muajve, komentatorët zbulojnë një strategji të re të madhe së cilës i jep jetë Barack Obama. Së pari ai ishte kandidati kundër luftës, për arsyen se ngjitja e tij në primaret demokratike kishte tÑ‘ bënte me kundërshtimin e tij tÑ‘ vazhdueshëm për luftën nÑ‘ Irak. Por disa të djathtë, duke përfshirë edhe Robert Kagan, theksuan se ai ishte njÑ‘ ndërhyrës në disa çështje të tjera, të tilla si Afganistani. Disa kritikuan multilaterizmin e tij, duke u fokusuar e kritikuar indirekt ofertat dhe angazhimin e tij tÑ‘ gjithanshÑ‘m, qÑ‘ nga Irani nÑ‘ Rusi dhe duke konkluduar aktualisht me Kinën. Kohët e fundit, duke shikuar ndërhyrjen e tij për vendet aziatike tÑ‘ kërcënuar nga Kina, analisti Daniel Drezner arriti në përfundimin se kjo strategji madhështore ishte një nga "kundërpërgjigjet". Pra, çfarë është Doktrina Obama?

Në fakt ky kërkim ka marrë një drejtim tÑ‘ gabuar. Kjo linjë doktrinale e politikës së jashtme e ka humbur tërësisht kuptimin e saj. Çdo "Doktrinë", ose strategji amerikane nÑ‘ lidhje me marrëdhëniet me jashtë, përveç njërës, u formulua gjatë Luftës së Ftohtë, me synim krijimin e një bote bipolare; kur politika e doktrinat amerikane ndaj një vendi - Bashkimi Sovjetik - dominuan strategjinë e SHBA dhe ishte aspekti përcaktues i çështjeve globale. (Doktrina Monroe është një përjashtim). Në botën e sotme multipolare, nuk ka një pikÑ‘ fikse mbi tÑ‘ cilën mund tÑ‘ bazohet politika e jashtme amerikane. Politikbërja duket më e larmishme, dhe e paqëndrueshme, teksa rajonet kërkojnë qëndrime të cilat nuk janë të domosdoshme të aplikohen diku tjetër.

　

Megjithatë Obama, ka një botëkuptim dhe qëndrim të qartë për çështjet ndërkombëtare. Pikëpamjet e tij kanë qenë të drejta dhe të qëndrueshme. QÑ‘ nÑ‘ ditët e para të fushatës së tij presidenciale ai tha se, argumenti bazë në politikën e jashtme amerikane Ñ‘shtÑ‘ pÑ‘r tÑ‘ midis "ideologjisë dhe realizmit" dhe e pozicionoi veten nÑ‘ njÑ‘ anÑ‘ tÑ‘ caktuar. "Unë kam një simpati e konsideratë tÑ‘ veçantë për politikën e jashtme të Xhorxh.W. Bush", shpjegoi ai në një intervistë me David Brooks nÑ‘ maj tÑ‘ vitit 2008. Në një intervistë me mua në CNN-it, ai jo vetÑ‘m përsëriti këtë admirim, por edhe vlerësoi Harry Truman, Dean Acheson dhe George Kennan për internacionalizimin e tyre tÑ‘ flaktÑ‘. Shefi i atëhershëm i Shtëpisë së Bardhë Rahm Emanuel tha për New York Times në prill tÑ‘ vitit 2010 se, "Në qoftë se doni pozicionimin e tij, atëherë duhet tÑ‘ dini se ai është shumÑ‘ mÑ‘ real dhe i palëkundur nÑ‘ politikë, si edhe Bush 41".

Komentatorët e kanÑ‘ shtjelluar si shumë reagimin e tij ndaj "Pranverës arabe", veçanërisht fjalimin e 19 Majit, nÑ‘ të cilin ai përshkroi një politikë të gjerë të mbështetjes amerikane ndaj demokracisë në rajon. Të gjithë presidentët amerikanë kanë mbështetur dhe duhet të vazhdojnë tÑ‘ mbështesin përhapjen e demokracisë. Pyetja reale është: A duhen që kjo mbështetje të përfshijë masat aktive për rrëzimin e këtyre regjimeve jodemokratike, sidomos ndërhyrjet ushtarake? Në këtë pikë, tej retorikës, ju mund të dalloni qartÑ‘ një pragmatizëm përsëri në veprim. Pasi u kapëm nga ngjarjet në Tunizi dhe Egjipt - pothuaj të gjithë nÑ‘ befasi, duke përfshirë këtu edhe udhëheqësit vendeve nÑ‘ fjalÑ‘ - administrata Obama parashikoi drejt se këto protesta do të kishin sukses dhe pëlqimi ishte i pashmangshëm. Ronald Reaganit iu deshën dy vjet me Ferdinand Marcos dhe Obamës dy javë për të bindur Hosni Mubarak të japë dorëheqjen.

Kritika më në modë është se Obama nuk ka një politikë të qëndrueshme ndaj "Pranverës arabe". Por a duhet ta ketë ai? Ekzistojnë dallime të mëdha midis rrethanave në Tunizi, Egjipt, Libi, Siri dhe Arabinë Saudite; interesave amerikane në ato vende; dhe kapacitetit tonë për tÑ‘ ndikuar nÑ‘ ngjarjet e atjeshme. Me kÑ‘tÑ‘ rast rikujtojmë se interesat dhe vlerat amerikane u përplasën më së shumti me ato tÑ‘ Arabisë Saudite. Ishte nisja e administratës për të kërkuar ndryshimin e regjimit në Riadf, dhe ishte inkurajimi inkurajimi për protestat në shkallë të gjerë (dhe pra destabilizimin) ndaj mbretërisë,që çuan në rritjen e hovshme të çmimeve të naftës. Shtetet e Bashkuara dhe pjesa më e madhe e botës se zhvilluar pothuajse ra në një recesion të dytë. Ndërkohë, regjimi saudit, i cili kishte fuqi, legjitimitet dhe shumë para për tÑ‘ shpenzuar ka gjasa të zgjatë - vetëm se tashmë i inatosur me Uashingtonin.

Çfarë saktësisht mund tÑ‘ arrihet me krijimin e një politike "të qëndrueshme" me Lindjen e Mesme? Në Libi, administrata u përball me një krizë të mundshme humanitare në tÑ‘ cilÑ‘n opozita e brendshme e Gadaf-it, Lidhja Arabe, Shtetet e Kombeve të bashkuara dhe aleatët kryesorë evropianë bënë thirrje nÑ‘ njÑ‘ zÑ‘, për një kundërpërgjigje tÑ‘ përbashkët. U gjet një mënyrë për të marrë pjesë në një ndërhyrje multilaterale, por ka qenë e disiplinuar në lidhje me kufizimin e angazhimit tÑ‘ saj. Siria ishte shumë ndryshe pÑ‘r shkak tÑ‘ njÑ‘ regjimi brutal e shumÑ‘ kontrollues. Dhe ndërsa unë dëshiroj qÑ‘ Presidenti Obama tÑ‘ reagojë e tÑ‘ ngrejÑ‘ zÑ‘rin nÑ‘ lidhje me dorëheqjen e Presidentit Bashar al-Asad, ia vlen të përmendet se kritikët tÑ‘ cilët pretendojnë se mbështesin e duan Obamën, e kritikojnë atë për thirrjen rreth rrëzimit tÑ‘ Gedafit, duke theksuar se ai momentalisht s'ka as mundësi e as mjete për ta realizuar kÑ‘tÑ‘ rrëzim.

Ndoshta ata pikÑ‘synojnÑ‘ që ne të ndërhyjmë në Siri, lëvizje e cila do të sillte një përballje tÑ‘ ashpër me luftën. Në të gjitha këto raste, ajo qÑ‘ mbetet për t'u shënuar nÑ‘ politikën e administratës, është një llogaritje e kujdesshme e kostove dhe përfitimeve, duke filluar qÑ‘ me tundimin e madh tÑ‘ politikës së jashtme amerikane moderne, nga Versaja në Vietnam e pastaj Irak. KÑ‘to deklarata të mëdha me synim shpalljen dhe vënien nÑ‘ punÑ‘ tÑ‘ këtyre doktrinave, kanÑ‘ prodhuar angazhime e kosto të mëdha. Ne jemi duke u përballur me fundin e kësaj dekade e tÑ‘ këtyre retorikave e ndërhyrjeve, dhe prapÑ‘ disa vazhdojnë akoma duke paguar "Çmimin" i cili është më shumë se $ 2 trilionë, për të mos përmendur koston masive dhe humbjet e mijëra njerëzve. Në këtë kontekst, duhet tÑ‘ theksojmë se një politikë e jashtme e cila përmban dhe pikësynon strategji tÑ‘ suksesshme, është e përshtatshme dhe e "zgjuar".

-
*Fareed Zakaria është botues i revistës "Newsweek". Po ashtu analist politik i televizionit ABC News, CNN news. Shkruan rregullisht në Washington Post, New York Times, Wall Street Journal, New Yorker dhe New Republic. Për tetë vjet, duke nisur nga viti 1992, ishte drejtor i revistës prestigjioze "Foreign Affairs"/Skënder Buçpapaj

--

So what is the Obama Doctrine?

In fact, the search itself is misguided. The doctrinal approach to foreign policy doesn't make much sense anymore. Every American foreign policy "doctrine" but one was formulated during the Cold War, for a bipolar world, when American policy toward one country "” the Soviet Union "” dominated all U.S. strategy and was the defining aspect of global affairs. (The Monroe Doctrine is the exception.) In today's multipolar, multilayered world, there is no central hinge upon which all American foreign policy rests. Policymaking looks more varied, and inconsistent, as regions require approaches that don't necessarily apply elsewhere.

The fashionable criticism is that Obama does not have a consistent policy toward the Arab Spring. But should he? There are vast differences between the circumstances in Tunisia, Egypt, Libya, Syria and Saudi Arabia; American interests in those countries; and our capacity to influence events there. Take the case where American interests and values most starkly collide, Saudi Arabia. Were the administration to start clamoring for regime change in Riyadh, and were that to encourage large-scale protests (and thus instability) in the kingdom, the price of oil would skyrocket. The United States and much of the developed world would almost certainly drop into a second recession. Meanwhile, the Saudi regime, which has legitimacy, power and lots of cash that it is spending, would likely endure "” only now it would be enraged at Washington.

What exactly would a more "consistent" Middle Eastern policy achieve?

In Libya, the administration confronted a potential humanitarian crisis in which Moammar Gaddafi's domestic opposition, the Arab League, the United Nations and key European allies all urged international action. It found a way to participate in a multilateral intervention but has been disciplined about keeping its involvement limited. Syria is different, with a regime more firmly and brutally in control. And while I wish President Obama would voice his preference that President Bashar al-Assad should resign, it is worth noting that the same critics who want Obama to say this also criticize him for calling for Gaddafi's ouster when he does not have the means to make it happen. Or perhaps they want us to intervene in Syria as well, which would bring the war count to four.

In all these cases, what marks administration policy is a careful calculation of costs and benefits. The great temptation of modern American foreign policy, from Versailles to Vietnam to Iraq, has been to make grand declarations "” enunciate doctrines "” that then produce huge commitments and costs. We are coming off a decade of such rhetoric and interventions and are still paying the price: more than $2"‰trillion, not to mention the massive cost in human lives. In that context, a foreign policy that emphasizes strategic restraint is appropriate and wise.