"Është e diel pasdite, mundësisht para luftës. Gruaja është tashmë në gjumë në kolltuk, dhe fëmijët janë dërguar jashtë për një shëtitje e bukur të gjatë. Ju shtrini këmbët tuaja në divan, vendosni syzet tuaja në hundë, dhe hapni News of the World. ... Në këto rrethana të hareshme, çfarë është ajo për çfarë ju dëshironi të lexoni? Natyrisht, për një vrasje. "
Unë nuk jam personi i parë që citon kryetitujt "Rënia e vrasjes angleze" në ditët e fundit, dhe nuk është çudi: George Orwell, i cili hartoi esenë e vogël komike në vitin 1946, e vendosi tashmë të ndjerën News of the World në kontekstin historik dhe kulturor si askush tjetër mund ta bënte. Lexuesi i messhekullit të 20-të i tabloideve britanike, i përshkruar nga Orwell, së pari ha një drekë "mish derri rosto dhe salcë molle, e ndjekur nga puding dhjamin". Pastaj ai zbret poshtë për të pirë çaj dhe të lexojë tregime skandaloze, mundësisht duke përfshirë kryetarin "e Degës së Partisë Konservatore angleze," një "një avokat të fortë të Antialkoolit" apo dikë barabar të respektueshëm. Britanikët i kalonin shumë të diela pasdite në këtë mënyrë për dekada të tëra përpara se Orwell i shkruante këto fjalë. Ata kanë vazhduar gjithnjë së bëri kështu edhe pastaj.
Gjatë ditëve të ardhshme, ekspertët do të vajtojnë shumë rënien e shtypit, rritjen e sensacionalizmit dhe komercializimit të shfrenuar që i çuan reporterët e News of the Wolrd të përgjojnë telefonatat e nxënësve të vrarë, të divorcuarve famozë dhe të prindërve në pikëllim. Por në të vërtetë, kjo nuk përbën asgjë të re për Britaninë. Edhe pse teknologjia ka ndryshuar, praktika në fjalë - pagesa e policisë për rrëfimet; përdorimi i marifeteve për të marrë informacion personal; persekutimi i njerëzve të famshëm, politikanëve apo viktimave të dhunës - është në botë e tabloideve britanike, shumë e vjetër. Sigurisht që datojnë para Orwellit.
Deri tani, askush prej tyre nuk ka qenë veçanërisht i tronditur. Kam punuar për gazetat britanike në fillim të viteve 1990 dhe mbaj mend shumë qartë mungesën e befasimit kur zbardhja e bisedave telefonike private midis Dianës, princeshë e Uellsit, dhe dashnorit të saj u bënë publike, pasuar nga zbardhja e bisedave telefonike private midis princit të Uellsit dhe të dashurës së tij. Askush ndonjëherë nuk shkoi në themel të historisë. Disa versione të thënë se ato vinin nga operatorë radiosh, të cilat u morën aksidentalisht. Versione të tjera tha se ata vinin nga MI5, shërbimi i brendshëm i sigurisë i Britanisë.
Sido që të jetë, ato u shfaqën në shtyp, në tabloidet të cilat me siguri paguan dikë për ato zbardhje bisedash. Sido që të jetë, regjistrimet janë të paligjshme. Por pakkush u shqetësua në atë kohë. Princi dhe Princesha e Uellsit ishin të pasur dhe të famshëm, publiku u kënaq duke i shikuar tek përpëliteshin, kështu që pse duhet të lejohen ata të kenë biseda private?
Pak prej tyre dukeshin të shqetësuar sidomos nga marrëveshjet e fshehta të policisë me gazetarët tabloidë. Në fillim të viteve 1990, detektivët kriminalë britanikë kontrolluan shtëpinë e një të njohurit tim. Ata konfiskuan dokumente, si dhe fotografi private. Më vonë, disa nga ato fotografi u shfaqën në shtyp, edhe pse ata nuk kishin rëndësi për çështjen në trajtim. Por i njohuri im ishte një person i përcaktuar qartë në rrugën e tij për në burg. Pse ai duhet të lejohej të kontrollonte fotografitë private të gruas së tij?
Në thelb të saj, ky skandal nuk është i ndryshëm. Edhe pse një gazetar më tha në Londër javën e kaluar se një "linjë e rëndësishme u kapërcye", kur News of the World arriti të hyjë në sekretarinë telefonike të Milly Dowler, një i ri vrarë, unë thjesht nuk e kuptoj pse. Është e vërtetë se një pjesë e postës së zërit të Milly Dowler u fshi, por pasi ju keni vendosur praktikën e përgjimit të telefonave - dhe nja 4 000 duket se janë përgjuar nga News of the World - kjo me siguri duhet të duket, për përgjuesat, si një shkelje shumë e vogël shtesë. Në fund të fundit, Glenn Mulcaire, hetuesi privat i cili i përgjoi bisedat telefonike të Milly Dowler, veproi me të njëjtat motive si kur regjistroi Charles dhe Camilla, ose oficerët e policisë të cilët bastisnin shtëpitë, duke kërkuar për foto private. Të gjithë e dinin se ata ishin duke kërkuar informacion me qëllim për t'i shitur. Dhe të gjithë e dinin shumë mirë se do të kenë mjaft blerës të gatshëm, qoftë në News of the World, Sun, Daily Express, Daily Mirror, Daily Mail - ose madje edhe në zyrat më të mëdha të gazetave "upmarket", shumë prej të të cilat (ne mund t'i zbulojmë së shpejti), mund të kenë qenë blerës të zellshëm të informatave të marra në mënyrë të paligjshme.
E megjithatë, - ato ishin në treg, sepse ato e dinin se nuk kishte kërkesë. Këtu është pika e fundit: gazetat britanike paguajnë policinë për skandale, sepse publiku i gazetave britanike e ka një të tillë oreks të madh për skandale - sidomos skandalet që i fundosin të pasurit dhe të respektuarit. Këtu është ironia: Rënia e News of the World i përshtatet këtij tregimi bukur. Dhe këtu është një parashikim: faljet publike të pronarit të korporatave të gazetës, Rupert Murdoch, dhe poshtërimi publik i drejtores ekzekutive të News International, Rebeka Brooks, janë duke kënaqur publiku lexues të gazetave britanike më shumë se çdo gjë tjetër që ka lexuar prej shumë e shumë kohësh./Skënder Buçpapaj
　
Just another British tabloid scandal
By Anne Applebaum, Monday, July 11, 1:45 AM
"It is Sunday afternoon, preferably before the war. The wife is already asleep in the armchair, and the children have been sent out for a nice long walk. You put your feet up on the sofa, settle your spectacles on your nose, and open the News of the World. ."‰."‰. In these blissful circumstances, what is it that you want to read about? Naturally, about a murder."
I am not the first person to quote the opening lines of "Decline of the English Murder" in recent days, and no wonder: George Orwell, who composed that droll little essay in 1946, placed the now-defunct News of the World in its historical and cultural context as no one else could. Orwell's mid-20th-century British tabloid reader first eats a lunch of "roast pork and apple sauce, followed up by suet pudding." Then he settles down to drink tea and read scandalous stories, preferably involving the "chairman of the local Conservative Party branch," a "strong Temperance advocate" or someone equally respectable. Britons spent many Sunday afternoons that way for decades before Orwell wrote those words. They have gone on doing so ever since.
Over the next few days, many pundits will lament the decline of the press, the rise of sensationalism and the rampant commercialism that led News of the World reporters to hack into the telephone voice-mail accounts of murdered schoolgirls, divorcing celebrities and grieving parents. But in truth, there is nothing new about any of this in Britain. Although the technology has changed, the practices in question "” paying the police for stories; the use of subterfuge to obtain personal information; the persecution of celebrities, politicians or victims of violence "” are, in the British tabloid world, very old. Certainly they predate Orwell.
Until now, no one has been especially shocked by them either. I worked for British newspapers in the early 1990s and remember very clearly the lack of surprise when transcripts of private telephone conversations between Diana, the princess of Wales, and her lover were made public, followed by transcripts of private telephone conversations between the prince of Wales and his lover. Nobody ever quite got to the bottom of the stories. Some versions said that they came from ham radio operators, who picked them up by accident. Other versions said they came from MI5, Britain's internal security service.
Either way, they wound up in print, in tabloids that surely paid somebody for them. Either way, the recordings were illegal. But few cared at the time. The prince and princess of Wales were rich and famous, the public enjoyed watching them squirm, so why should they be allowed to have private conversations?
Few seemed especially bothered by police collusion with tabloid reporters either. In the early 1990s, British criminal detectives searched the house of an acquaintance of mine. They confiscated documents as well as private photographs. Later, a few of those photographs appeared in the press, even though they had no relevance to the case at hand. But my acquaintance was a well-connected person on his way to jail. Why should he be allowed to control his wife's private pictures?
In its essence, this scandal is no different. Although one London journalist told me last week that an "important line was crossed" when the News of the World accessed the voice mail of Milly Dowler, a murdered teenager, I just don't see why. It's true that some of Dowler's voice mail was deleted, but once you've established the practice of hacking phones "” and some 4,000 appear to have been hacked by the News of the World "” this surely must seem, to the hackers, like a very minor additional transgression. After all, Glenn Mulcaire, the private investigator who hacked Dowler's telephone, acted with the same motives as the spooks who recorded Charles and Camilla, or the police officers who search houses, looking for private pictures. All were seeking information that they intended to sell. And all knew very well that there would be plenty of willing buyers, whether at News of the World, the Sun, the Daily Express, the Daily Mirror, the Daily Mail "” or even at the grander offices of "upmarket" newspapers, many of which (we may soon discover) may also have been eager purchasers of illegally obtained information.
And yet "” they were in the market because they knew there was demand. Here is the bottom line: British newspapers pay the police for scandal because the British newspaper-reading public has such an enormous appetite for scandal "” especially scandals that bring down the rich and respectable. Here is the irony: The downfall of News of the World fits this narrative beautifully. And here is a prediction: The public apologies of the paper's corporate owner, Rupert Murdoch, and the public humiliation of News International's chief executive, Rebekah Brooks, are going to please the British newspaper-reading public more than anything else it has read in a very, very long time.
applebaumletters@washpost.com
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
