VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

PËRPLASJA E BREZAVE

Nga THOMAS L. FRIEDMAN, New York Times


E Hënë, 07.18.2011, 10:56am (GMT1)

ATHINË - Unë e kuptoj se duhet të jem në Uashington duke shikuar dramën e borxhit atje, por kam zgjedhur të jem në Greqi për të vëzhguar versionin jashtë Broadway. Ka shumë gjëra në lidhje me këtë tragjedi globale të borxhit që mund ta shohësh më mirë nga këtu, në miniaturë, duke filluar me komplotet e papërpunuara, të cilat askush nuk i ka përshkruar mirë se dijetari i Carnegie Endowment, David Rothkopf : "Kur lufta e ftohtë përfundoi, ne menduam se do të ketë një përplasje qytetërimesh. Ndërkaq na rezulton se ne kemi një përplasje të brezave ". Në të vërtetë, në qoftë se ka një ndjenjë që bashkon krizat në Evropë dhe Amerikë kjo është një ndjenjë e fuqishme se "fëmijët e viteve Pesëdhjetë po sillen keq" - një ndjenjë e fuqishme se brezi që erdhi në skenë në 50 vitet e fundit, brezi im, do të mbahet mend kryesisht për të mirat e pabesueshme dhe lirinë që mori nga prindërit e tij, barrën e pabesueshme të borxhit dhe kufizimet që la tek fëmijët e tij.


Nuk është çudi që grekët e rinj kanë reaguar në mënyrë të ashpër, kur zëvendëskryeministri i tyre Theodoros Pangalos, duke iu referuar të gjitha kredive të Bashkimit Evropian dhe subvencionet që sollën hovin e kredive greke pas vitit 1981, tha: "Ne i hëngrëm ato para së bashku", - domethënë populli dhe politikanët. Është e vërtetë se brezi i grekëve të lindur në vitet Pesëdhjetë, dhe politikanët e atij brezi janë tani në të 50-at dhe të 60-at e tyre. Por ata që po vijnë në skenën e sotme nuk do të merrni një pickim. Ata vetëm do të merrnin një faturë. Dhe ata e dinin atë.


Mund të shohësh se kur ecën rreth sheshit qendrore Sintagma të Athinës, ku të rinjtë e sotëm mblidhen çdo mbrëmje për të debatuar ndaj krizës dhe për të regjistruar protestat e tyre në të ardhmen që është duke iu imponuar. Fasadat e bankave rreth sheshit janë fshirë, dhe në erë valviten janë dy parulla të mëdha. Njëra shkruan "Punonjësi i Vitit i FMN" dhe ka një pamje të kryeministrit Jorgos Papandreu, dhe tjera shkruan: "Punonjësi i Vitit i Goldman Sachs" dhe ka fotografinë e George Papakonstantinu, ish ministër i financave. (Dhe këta janë njerëz të mirë, duke u përpjekur për të zgjidhur problemin) Aty pranë është një fotografi e një fëmije, duke thënë: "O Atë, në anën e kujt ishe ti kur ata ishin duke shitur vendin tonë?" Dhe më e hapur: "Hapni rrugën", "Luftë Klasash e jo luftë kombëtare, "dhe, më në fund," Jetesë - jo thjesht mbijetesë"- një mesazh që dukej i mbushur me parandjenjën e asaj që në dekadën e ardhshme do të vijë për grekët e rinj.

Isha i prekur nga një ngjashmëri e madhe midis asaj që kisha dëgjuar në Sheshin Tahrir në Kajro në shkurt dhe atë që e dëgjon njeriu në sheshin Sintagma sot. Kjo është fjala "drejtësi". Ajo tingëllon më shumë se fjala "liri". Kjo është për shkak se ka një ndjenjë të thellë të vjedhjes në të dyja vendet, një ndjenjë se kapitalizmi në mënyrën si është luajtur në Egjipt dhe Greqi në dekadën e fundit ishte kryesisht nepotist, deformimi i manipuluar dhe i korruptuar, duke vërë që disa njerëz të pasurohen në mënyrë fantastike, thjesht për shkak të afërsisë së tyre në pushtet. Pra, ka një uri jo vetëm për lirinë, por për drejtësi. Ose, siç e thekson Rothkopf , "jo vetëm për llogaribërjen, por për llogaridhënien".


"Nuk ka shaka në lidhje me këtë krizë," më tha mua romancieri grek Kristos Chomenidis. "Çdo njeri është në një humor të keq. Duket sikurpothuajse të gjithë janë kundër të gjithëve. Nëse situata ekonomike përkeqësohet dhe më keq, unë kam frikë për atë që mund të ndodhë. "

Të nesërmen taksistët e mrekullueshëm grekë u përpoqën të kalojnë në rrugën e tyre për në zyrën e ministrit të Infrastrukturës së - vetëm për të zbuluar se ajo tashmë ishte plot me punonjësit grevistë të ministrisë së tij. Merrni një numër, ju lutem.

Kjo sjell një tjetër ngjashmëri mes Greqisë dhe Amerikës: se e nevojshmja mund të jetë e pamundur, se politikanët e lindur në moshën e Twitter nuk mund të jenë në gjendje për zgjidhjen e këtyre problemeve të mëdha. Vrima është shumë e thellë dhe fuqia është shumë e fragmentuar. E vetmja rrugëzgjidhje është nga veprimi kolektiv - kur në pushtet dhe opozitë partitë bashkohen, ndajnë dhimbjen dhe ndërmarrin hapat e nevojshëm. Por kjo nuk po ndodh këtu apo në Uashington. Ka kudo Eric Cantors - politikanët të lindur në vitet Pesëdhjetë, për të cilët nuk ka krizë aq serioze sa për të lënë mënjanë ambiciet politike dhe ideologjike.


Por ka një të rritur që përgjon. Kina ka qenë duke blerë bonot spanjolle, portugeze dhe greke për të ndihmuar në stabilizimin e këtyre tregjet kineze të eksportit. "Këto janë kohë delikate, dhe ne kemi marrë një rol pozitiv," tha Yi Gang, zëvendës guvernator i Bankës Popullore të Kinës, për gazetën britanike The Guardian në janar.

Ky është një rol të cilën Amerika e ka luajtur, por nuk mund të përballojë më tej. Kushdo që mendon se kjo krizë ekonomike, nëse zgjat, nuk do të nxisë një zhvendosje globale të energjisë, që nuk ka dëgjuar për Rregullin e Artë: Ai që e ka arin, vendos rregullat. "Ne jemi mësuar që amerikanët të ofrojnë zgjidhje për Evropën dhe të udhëheqin," tha Vassilis T. Karacas, një menaxher grek parash. "Por çfarë ndodh kur ne jemi të dy në të njëjtën barkë?"

Çfarë ndodh nëse ëndrrat amerikane dhe evropiane humbin ekuilibrin. Ose të dy vendet tona do të viehen në binarët e rritjes së qëndrueshme - që kërkon shkurtime, ulje taksash e investime për të ardhmen - ose të soditim një botë në të cilën demokracitë do të kthehen kundër vetes së tyre dhe luftojnë për ndarjen e tortave, me Kinën që ka një vendimmarrje në rritje për të caktuar sa e madhe do të jetë feta./Skënder Buçpapaj

 

--

July 16, 2011

The Clash of Generations

By THOMAS L. FRIEDMAN

ATHENS

I REALIZE that I should be in Washington watching the debt drama there, but I've opted instead to be in Greece to observe the off-Broadway version. There are a lot of things about this global debt tragedy that you can see better from here, in miniature, starting with the raw plot, which no one has described better than the Carnegie Endowment scholar David Rothkopf: "When the cold war ended, we thought we were going to have a clash of civilizations. It turns out we're having a clash of generations."

Indeed, if there is one sentiment that unites the crises in Europe and America it is a powerful sense of "baby boomers behaving badly" "” a powerful sense that the generation that came of age in the last 50 years, my generation, will be remembered most for the incredible bounty and freedom it received from its parents and the incredible debt burden and constraints it left on its kids.

It is no wonder that young Greeks reacted so harshly when their deputy prime minister, Theodoros Pangalos, referring to all the European Union loans and subsidies that propelled the Greek credit binge after 1981, said, "We ate it together" "” meaning the people and the politicians. That was true of the baby boomer generation of Greeks, now in their 50s and 60s, and the baby boomer politicians. But those just coming of age today will never get a bite. They will just get a bill. And they know it.

You can see that when you walk around Athens's central Syntagma Square, where young people now gather every evening to debate the crisis and register their protests at the future being imposed on them. The facades of banks around the square have been defaced, and flapping in the wind are two large banners. One says "IMF Employee of the Year" and has a picture of Prime Minister George Papandreou, and the other says "Goldman Sachs Employee of the Year" and pictures George Papaconstantinou, the former finance minister. (And these are the good guys, trying to fix the problem.) Nearby is a picture of a baby, saying: "Father, whose side were you on when they were selling our country?" And the more blunt: "Yield to rage," "Class war, not national war," and, finally, "Life "” not just survival" "” a message that seemed filled with foreboding about what the next decade is going to be like for young Greeks.

I was struck by one big similarity between what I heard in Tahrir Square in Cairo in February and what one hears in Syntagma Square today. It's the word "justice." You hear it more than "freedom." That is because there is a deep sense of theft in both countries, a sense that the way capitalism played out in Egypt and Greece in the last decade was in its most crony-esque, rigged and corrupt deformation, letting some people get fantastically rich simply because of their proximity to power. So there is a hunger not just for freedom, but for justice. Or, as Rothkopf puts it, "not just for accounting, but for accountability."

"There are no jokes about this crisis," the Greek novelist Christos Chomenidis told me. "Everyone is in a bad temper. It feels like nearly everyone is against everyone. If the economic situation gets worse and worse, I am afraid for what can happen."

The other day striking Greek cabdrivers tried to muscle their way into the minister of infrastructure's office "” only to discover that it was already full of his own ministry's striking employees. Take a number, please.

That brings up another similarity between Greece and America: that the necessary may be impossible, that baby boomer politicians in the age of Twitter may not be up to addressing problems this big. The hole is too deep and power too fragmented. The only way out is by collective action "” where ruling and opposition parties unite, share the pain and take the necessary steps. But that is not happening here or in Washington. There are Eric Cantors everywhere "” reckless baby boomer politicians for whom no crisis is too serious to set aside political ambition and ideology.

But there is an adult lurking. China has been buying Spanish, Portuguese and Greek bonds to help stabilize these Chinese export markets. "These are delicate times, and we take a positive role," Yi Gang, deputy governor of the People's Bank of China, told the British newspaper The Guardian in January.

This is a role America used to play, but can no longer afford. Anyone who thinks that this economic crisis, if prolonged, won't also hasten a global power shift has never heard of the Golden Rule: He who has the gold, sets the rules. "We are so used to the Americans providing the solutions for Europe and leading," said Vassilis T. Karatzas, a Greek money manager. "But what happens when we are both in the same boat?"

What happens is that both the American and European dreams hang in the balance. Either we both put our nations on more sustainable growth paths "” which requires cutting, taxing and investing for the future "” or we're looking at a world in which democracies are going to turn on themselves and fight over shrinking pies, with China having a growing say over how big the slices will be.

(http://www.nytimes.com)

Përktheu Skënder Buçpapaj


Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.